Τα είκοσι χρόνια λειτουργίας της πολιτιστικής - πολιτικής «ναυαρχίδας» των αστών, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «γιορτάστηκαν» χτες από την κυβέρνηση και τη διοίκηση του οργανισμού, στο «φόντο» της πρόσφατης νομοθετικής ρύθμισης - «δώρου» του κράτους προς το Μέγαρο, με την καταβολή μέρους του ποσού δανείου που έλαβε το Μέγαρο, το 2007, από την Εθνική Τράπεζα με εγγυητή το ελληνικό δημόσιο.

Ο υπουργός Πολιτισμού - Τουρισμού, Π. Γερουλάνος, διάβασε μήνυμα του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, ο οποίος χαρακτήρισε το Μέγαρο ως... «πολύτιμο συνοδοιπόρο»... «στη σημερινή μας προσπάθεια να χτίσουμε μια Ελλάδα απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος»!

Αλλά και ο υπουργός συνέχισε τα «εγκώμια» προς το Μέγαρο («σημάδεψε με τον πιο καθοριστικό τρόπο μια ολόκληρη εποχή για τον πολιτισμό στην Ελλάδα», «άλλαξε τα δεδομένα και ανέβασε τον πήχη της ποιότητας» κλπ.) ταυτίζοντάς το ουσιαστικά με τη «νέα» πολιτιστική δημιουργία...

Αυτή η «ταύτιση» δεν είναι τυχαία, αφού ο δικομματισμός στήριξε από την πρώτη στιγμή το «όραμα» του «Συλλόγου Φίλων της Μουσικής», προσφέροντας γη - μέρος δηλαδή του Πάρκου Ελευθερίας - και κονδύλια για την κατασκευή του Μεγάρου, το οποίο, παρά τις κυβερνητικές «κορόνες» περί του «δημόσιου» χαρακτήρα του, λειτουργεί στην πράξη με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και απολαμβάνει της πολύπλευρης στήριξης του αστικού κράτους, την ίδια ώρα που οι κυβερνήσεις απαξιώνουν σημαντικότερα μουσικά σύνολα της χώρας (κρατικές και τις κρατικά επιχορηγούμενες ορχήστρες: ΚΟΑ, ΚΟΘ, ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ κ.ά.) και μειώνουν τους προϋπολογισμούς τους.

Τη στήριξη του αστικού κράτους προς την ιδιωτική «πολιτιστική» «πρωτοβουλία» επιβεβαίωσε άλλωστε στην ομιλία του ο Κ. Πυλαρινός, πρόεδρος του ΔΣ του «Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής», ο οποίος είπε ότι με πρωτοβουλία του Χρήστου Λαμπράκη «το 1981 το Ελληνικό Δημόσιο αγκάλιασε το έργο των Φίλων της Μουσικής με τα θαυμαστά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε». «Χάρη στους πολύτιμους χορηγούς, που ποτέ δεν έπαψαν να στηρίζουν τις επιλογές του Μεγάρου, χάρη στους εκατοντάδες εργάτες και μηχανικούς που οικοδόμησαν το σπουδαίο αυτό πολιτιστικό συγκρότημα, χάρη στους καλλιτέχνες που το λάμπρυναν με την παρουσία τους, χάρη στα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που το επαίνεσαν και το πρόβαλαν, χάρη στα διοικητικά όργανα και τους εργαζομένους σε αυτό, που έδωσαν και δίνουν την ψυχή τους, αλλά κυρίως χάρη στην ενθουσιώδη ανταπόκριση δεκατεσσάρων κυβερνήσεων και της ελληνικής κοινωνίας, το Μέγαρο Μουσικής κατόρθωσε γρήγορα και σταθερά να αναδειχθεί σε κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό με διεθνή ακτινοβολία» (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Ευχήθηκε «η συνεργασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πολιτείας να δυναμώσει και να καρποφορήσει και στο μέλλον» και έδωσε «γραμμή» στο κράτος σημειώνοντας ότι «η ιδιωτική πρωτοβουλία και δημιουργία, με όχημα κυρίως τον εθελοντισμό στο χώρο του Πολιτισμού, όσο και σε πολλούς άλλους τομείς, είναι στις μέρες μας μία ζωτική αναγκαιότητα και για σειρά ετών θα είναι το πολύτιμο ζητούμενο σ' αυτόν τον τόπο».