Ολοκληρώθηκε, όπως όλα δείχνουν, το παζάρι σχετικά με το ρόλο του ΝΑΤΟ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, μετά από το «πράσινο φως» του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, το βράδυ της Πέμπτης. Οι συνομιλίες σε επίπεδο πρεσβευτών των 28 χωρών - μελών του ΝΑΤΟ συνεχίζονταν επί έξι μέρες, χωρίς αποτέλεσμα, με φόντο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, καθώς η Τουρκία εμφανιζόταν να μπλοκάρει τις αποφάσεις. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, μετά από συνομιλίες με τους ομολόγους του από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία, δήλωνε ότι η Αγκυρα έλαβε τις διαβεβαιώσεις που επιζητούσε και οι όροι της ικανοποιήθηκαν, για να επιτρέψει να αναλάβει το ΝΑΤΟ τη διοίκηση του πολέμου στη Λιβύη, υπογραμμίζοντας ότι ο «συνασπισμός του Παρισιού» αποδέχθηκε να «παραδώσει πλήρως» την ηγεσία των επιχειρήσεων στο ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ παρουσιαζόταν διαιρεμένο, με τις κυριότερες αντιδράσεις να παρουσιάζονται από τη Γερμανία, που απέσυρε όλες τις δυνάμεις της από τη Μεσόγειο - χωρίς ωστόσο να βάζει βέτο - και την Τουρκία, που απαιτούσε περιορισμό των επιχειρήσεων στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, κατηγορώντας τη Γαλλία για «καιροσκοπισμό», καθώς ανέλαβε με υπερβολικό ζήλο πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Αμπντουλάχ Γκιουλ, που φωτογραφίζοντας τη Γαλλία έκανε λόγο για υποψίες που προκαλεί ο υπερβολικός τους ζήλος σχετικά με τις πραγματικές τους φιλοδοξίες στην περιοχή.

Το ρεσιτάλ υποκρισίας της Τουρκίας, με στόχο να διατηρήσει τις «ισορροπίες» με τον αραβικό κόσμο, δείχνοντας αντίθετη, δήθεν, στον πόλεμο στη Λιβύη, περιορίστηκε στις δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ότι «τουρκικά αεροπλάνα δε θα βομβαρδίσουν ποτέ τους αδερφούς μας στη Λιβύη», καθώς μοναδικός στόχος ήταν η προάσπιση των συμφερόντων της Τουρκίας στην περιοχή, που ανέρχονται σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια και όχι μόνο.

Για την ανάληψη της ευθύνης της επέμβασης στη Λιβύη από το ΝΑΤΟ, είχαν ήδη αρχίσει να πιέζουν ΗΠΑ και Βρετανία, με τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών να υπογραμμίζει ότι το ΝΑΤΟ πρέπει σύντομα να ηγηθεί των επιχειρήσεων, ενώ η Γαλλία ζητούσε η πολιτική ηγεσία να παραμείνει στο «συνασπισμό του Παρισιού».