Την αύξηση των ορίων κατανάλωσης για τους δικαιούχους του λεγόμενου «κοινωνικού τιμολογίου» της ΔΕΗ, ανακοίνωσε χτες το αρμόδιο υπουργείο, λίγες μέρες μετά την ανάλογη γνωμοδότηση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας. Ομως, ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση για τη δημιουργία εντυπώσεων, η πολιτική της είναι τέτοια που βυθίζει στην απόγνωση δεκάδες χιλιάδες οικογένειες, όλο και περισσότερες κάθε μέρα που περνά.

Και το θέμα είναι ότι την έχουν πάρει χαμπάρι. Γιατί, αυτό που έκανε, δεν ήταν η θέσπιση μιας θετικής ρύθμισης για τους οικονομικά αδύναμους. Ηταν, πρώτα απ' όλα, η κατάργηση των χαμηλότερων τιμών για τις μικρές καταναλώσεις.

Και μετά από αυτό, ήρθε να θεσπίσει εξαιρέσεις, με νέα, αυστηρότερα κριτήρια. Αλλά η έκπτωση για αυτές τις περιπτώσεις είναι τελικά τόσο χαμηλή (20-30% επί της αξίας του ρεύματος) σε σχέση με την κατανάλωσή τους και το σύνολο του λογαριασμού, που δεν σώζει τις οικογένειες.

Αυτές, ή θα έχουν βρει έναν τρόπο να εξασφαλίσουν την πληρωμή του λογαριασμού, ή δεν θα τον πληρώσουν καθόλου. Επιπρόσθετα, τα όρια κατανάλωσης δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές ελάχιστες ανάγκες τους.

Και κάποια στελέχη της κυβέρνησης έσπευσαν να εκτιμήσουν ότι η χαμηλή ανταπόκριση στη ρύθμιση μπορεί να οφείλεται στο ότι ένα μεγάλο μέρος των τυπικά δικαιούχων, βάσει των φορολογικών δηλώσεων, είναι... φοροφυγάδες!

Αλλά αυτές τις «παραστάσεις» έχουν, αυτά λένε.

Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι κανείς δεν κάνει χρήση μιας ρύθμισης που δε θα του λύσει το κύριο πρόβλημα αδυναμίας πληρωμής.