Τη μια εβδομάδα η συζήτηση αφορά τις πλημμύρες, την άλλη τη διάσωση των ορειβατών που χάθηκαν στην Πάρνηθα. Την τρίτη εβδομάδα ξεχνιούνται και οι πλημμύρες και οι ορειβάτες. Στα τηλεοπτικά παράθυρα συνωθούνται οι ειδικοί αναλυτές των υπουργικών δηλώσεων και των χρηματιστηριακών ανωμαλιών, ώσπου να απομακρυνθούν κι αυτοί και τότε η συζήτηση αλλάζει θέμα και η προσοχή όλων εστιάζεται στο θέμα των ταυτοτήτων ή στο τελευταίο ανέκδοτο του αρχιεπισκόπου, στο κόμμα του κ. Αβραμόπουλου, στο ελικόπτερο που έπεσε, στο απεμπλουτισμένο ουράνιο, στις τρελές αγελάδες ή, τέλος, στα εισαγόμενα κατεψυγμένα λάχανα, που μεγάλωσαν, τα καημένα, πίνοντας νερό ραδιοακτινοβολημένο. Και, βέβαια, όλες αυτές οι συζητήσεις που πάνε και έρχονται, όπως, πάνω - κάτω, τα μποφόρ στο Αιγαίο, που πότε κατακάθονται και πότε ξεσπούν απειλητικά, βρίσκονται πάντα γύρω γύρω από την ουσία. Ετσι, με τη μορφή (επίτρεψέ μου ευαίσθητε σύντροφέ μου τη λέξη) του χαβαλέ. Να φορούν οι «εκλεκτοί μας καλεσμένοι» φανταχτερές γραβάτες και οι ξανθές παρουσιάστριες να σκίζονται, να ψιλοφλερτάρουν με τους ειδικούς, να διατυπώνουν τις πιο αφελείς ερωτήσεις, να βγάζουν συμπεράσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τις απαντήσεις των ειδικών, οι οποίες, συμβαίνει κι αυτό, καμιά φορά, να μην έχουν καμιά σχέση με τις ερωτήσεις των ξανθών και μη εξαιρετέων κυριών.

Φυσικά, πρέπει να ξέρεις πως όλοι αυτοί οι απολογητές του βιασμού της ενημέρωσης και της επικαιρότητας δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους τι ακριβώς σημαίνει «επικαιρότητα» και τι «ενημέρωση». Είμαι βέβαιος πως και τα δυο τα αντιλαμβάνονται σαν ένα λεξιλαγνικό πάρε - δώσε, μέσα στα σάλια του οποίου ούτε η αλήθεια επιβιώνει ούτε καν η γλώσσα. Και τα δυο βυθίζονται «αύτανδρα», γιατί κανένα ελικόπτερο «παντός καιρού» δεν είναι σε θέση να τα διασώσει. Και έτσι, το υπογάλαζο μάτι ης τηλεόρασης κάποια στιγμή κλείνει. Οι νυσταγμένοι τηλεθεατές αποσύρονται για ύπνο, ευχαριστημένοι ότι έμαθαν τι συμβαίνει έξω και μακριά από αυτούς. Και την άλλη μέρα, πρωί πρωί, νάσου η νέα επικαιρότητα, εκτός εάν δε σκοτώθηκε κανένας την προηγούμενη νύχτα, ούτε ο διαιτητής του τελευταίου ντέρμπι σφύριξε πληρωμένος το παιχνίδι και οι «αδικημένοι» της ποδοσφαιρικής Κυριακής έκαναν σμπαράλια το μισό γήπεδο, οπότε επανέρχονται όλοι, μα ειλικρινώς όλοι, στην ίδια «επικαιρότητα», με τη δικαιολογία ότι βγήκαν καινούρια στοιχεία στην επιφάνεια και πως αυτή τη φορά «έχουμε κοντά μας τον καθηγητή που θα μας εξηγήσει». Ο καθηγητής, βέβαια, δεν εξηγεί τίποτε, γιατί έχει κουβαληθεί από τα ξημερώματα στο στούντιο, πριν προλάβει να πιει τον πρωινό του καφέ και γι' αυτό, ο καημένος επαναλαμβάνει τα ίδια που είπε και ο προηγούμενος συνάδελφός του.

Κι, όμως, κανείς δε λέει να δει όλο αυτό το ασύστολο «πήδημα» της επικαιρότητας από κοντά και να το ελέγξει. Να διαφωτίσει (δε λέω να ενημερώσει, γιατί τη σιχάθηκα πια αυτή τη λέξη) και αυτούς που «πηδούν» και αυτούς που «πηδιούνται» τηλεοπτικώς, ραδιοφωνικώς ή εντύπως. Να τους πει και να τους εξηγήσει πως ενημερώνω σημαίνει αποκαλύπτω και εξηγώ, αναλύω και επαληθεύω. Και «επικαιρότητα» σημαίνει το καινούριο, το «κατακαινούριο» και το σημαντικό, το ανατρεπτικό και το ανεπανάληπτο. Επικαιρότητα δεν είναι το τσάμικο που το χορεύουμε αιώνες τώρα, ούτε τα τραγούδια του Καζαντζίδη που τα ακούμε δεκαετίες. Είναι, όμως, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, είναι και η είδηση πως το ΝΑΤΟ γνώριζε τον κίνδυνο από τη χρησιμοποίησή του. Και δεν έβγαλε τσιμουδιά. Επικαιρότητα είναι, πάνω απ' όλα, αυτό το περίεργο και απροσδιόριστο υλικό, που διαμορφώνει την καθημερινή μας ζωή, που ανατρέπει ή ανανεώνει τις προοπτικές μας. Και μ' αυτό δεν μπορούμε να παίζουμε. Είναι καλύτερα να σωπαίνουμε. Σκάστε, λοιπόν, κι αφήστε με μόνο μου να βρω την Επικαιρότητα!