Την απόσυρση του νόμου 2817 για την «Εκπαίδευση των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες», την αναβάθμιση της Ειδικής Αγωγής και την καθιέρωσή της σαν δημόσιας και υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας ζητούν οι εκπαιδευτικοί των Ειδικών Τάξεων των σχολείων του Περιστερίου. Σε σύσκεψη, που πραγματοποίησαν μετά από πρόσκληση του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Περιστεριού «Ελλη Αλεξίου», αποφάσισαν να συσταθεί άμεσα Επιτροπή Ειδικής Αγωγής, να ενημερωθούν οι Δημοτικές Παρατάξεις, οι Σύλλογοι Γονέων, οι φορείς του Δήμου, αλλά και να γίνει προσπάθεια καταγραφής όλων των μαθητών που έχουν ανάγκη από Ειδική Αγωγή.

Οπως επισημαίνουν οι εκπαιδευτικοί στο Περιστέρι λειτουργούν 17 Ειδικές Τάξεις και ένα Ειδικό Σχολείο σε σύνολο 45 Δημοτικών και 50 Νηπιαγωγείων. Αναφέρουν, επίσης, ότι σήμερα στη χώρα μας λειτουργούν συνολικά και στις δύο βαθμίδες 800 περίπου Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής (ΣΜΕΑ). Απ' αυτές περίπου 200 είναι Ειδικά Σχολεία διαφόρων τύπων και 600 Ειδικές Τάξεις (τμήματα που λειτουργούν μέσα στα κοινά σχολεία). Οι μαθητές που φοιτούν στις ΣΜΕΑ είναι περίπου 15.000 και οι εκπαιδευτικοί γύρω στους 1.400.

«Αν δεχτούμε τις διεθνείς στατιστικές, σύμφωνα με τις οποίες το 10% του μαθητικού έχει Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες και χρήζει ιδιαίτερης βοήθειας και Ειδικής Εκπαίδευσης, σημαίνει ότι περίπου 180.000 μαθητές, στις δύο βαθμίδες, χρειάζονται ειδική στήριξη. Αρα ο μεγαλύτερος αριθμός των παιδιών με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες βρίσκεται μέσα στις κοινές τάξεις και δεν παρέχεται σ' αυτά κανενός είδους στήριξη, αφού οι εκπαιδευτικοί αδυνατούν να προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες με αποτέλεσμα το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση αυτών των παιδιών», σημειώνουν οι εκπαιδευτικοί.

Υπογραμμίζουν επίσης, ότι η δημόσια ειδική επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αφού μόνο εφτά σχολές λειτουργούν (ΤΕΣΕΑ), στις οποίες φοιτούν μόνο 250 παιδιά. «Αυτό σημαίνει - τονίζουν - ότι όλα τα παιδιά που αποφοιτούν απ' το Δημοτικό ή καταπονούνται άδικα στα κοινά Γυμνάσια χωρίς στήριξη και χωρίς προοπτικής ή αν είναι εύποροι, πληρώνουν σε Ιδιωτικές Σχολές και φοιτούν εκεί. Ο μεγαλύτερος αριθμός, όμως, με σοβαρές κυρίως δυσκολίες πετιέται σε ιδρύματα ή ζει απομονωμένος σε κάποιο σπίτι».

Επισημαίνουν επίσης, ότι μια απ' τις κατευθύνσεις της ΕΕ είναι και η επέκταση της κοινοτικής βοήθειας - υποστήριξης στους μη κρατικούς οργανισμούς, δηλαδή στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στη «φιλανθρωπία», στους «εθελοντικούς οργανισμούς». Ηδη υπάρχει μεγάλος αριθμός ιδιωτικών μονάδων ΕΑ και συγχρόνως με το νόμο δίνεται η δυνατότητα σε ιδιώτες να ιδρύουν ιδιωτικά ειδικά σχολεία, κέντρα κατάρτισης, πρόνοιας και περίθαλψης. «Ετσι λοιπόν απ' τη μια υπάρχει μια τάση υποβάθμισης, ακόμα περισσότερο της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και απ' την άλλη προωθείται σαν εναλλακτική λύση η ιδιωτική πρωτοβουλία με ορατό τον κίνδυνο σταδιακής κατάργησης της παροχής δωρεάν ειδικής εκπαίδευσης». Γι' αυτό «η λύση βρίσκεται στην αναβάθμιση της Δημόσιας Ειδικής Αγωγής» και «η εκπαίδευση των α.μ.ε.α. είναι υπόθεση μόνο του κράτους και σίγουρα όχι της φιλανθρωπίας και της κερδοσκοπίας».

«Η συρρίκνωση του "κράτους πρόνοιας" στο βαθμό που υπήρχε στις χώρες της Δ. Ευρώπης και στη χώρα μας είναι δεδομένη. Ο χώρος της ΕΑ δε θα μπορούσε να ξεφύγει απ' τις ορέξεις των οραματιστών της κοινωνίας των λίγων, μιας κοινωνίας χωρίς κεκτημένα, όπου όλα θα πουλιούνται και θα αγοράζονται», καταγγέλλουν. Σημειώνουν δε ότι απ' τη μια επιχειρείται και νομικά πια να επιτραπεί η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών κέντρων εκπαίδευσης - κατάρτισης παιδιών με ειδικές ανάγκες και από την άλλη να εξοικονομηθούν κονδύλια απ' τη μείωση των εργαζομένων στην Ειδική Εκπαίδευση που θα προκύψει απ' τον «περιορισμό» των Ειδικών Σχολείων και Ειδικών Τάξεων, αλλά και από τη μείωση του κόστους λειτουργίας των σχολείων. Και όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Ειδικής Αγωγής και περιθωριοποίηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες.