Να πείσει τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για το «δίκαιο» των θέσεων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κατ' επέκταση των τμημάτων της ελληνικής ολιγαρχίας που εκφράζονται από τις θέσεις αυτές, σε μια περίοδο όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων για το ποια χώρα και ποια τμήματα του κεφαλαίου θα επωμισθούν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, επιδίωξε ο υπουργός Οικονομικών, σε ομιλία του στο Παρίσι με θέμα «Ελληνική οικονομική κρίση - Οι βάσεις για μια νέα ώθηση». Παράλληλα, έδωσε εγγυήσεις ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένη να «χύσει αίμα» και να περάσει διά πυρός και σιδήρου, προκειμένου να εφαρμόσει τις νέες βίαιες ανατροπές του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», μην υπολογίζοντας το «πολιτικό κόστος».

Αναπαράγοντας τα εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα που θέτει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον ελληνικό λαό, ο Γ. Παπακωνσταντίνου ισχυρίστηκε ότι η επιλογή σήμερα είναι «ανάμεσα σε ένα δύσκολο δρόμο και σε έναν καταστροφικό δρόμο»! Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού και ο καταστροφικός δρόμος η αντίσταση του ελληνικού λαού στις βάρβαρες επιλογές ενός βάρβαρου και βαθιά αντιδραστικού πολιτικού συστήματος.

Στη συνέχεια, αφού εξέθεσε τις βασικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής (μείωση μισθών, συντάξεων, αυξήσεις στη φορολογία, ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και τις εργασιακές σχέσεις), εκθειάζοντας την κυβερνητική «αποφασιστικότητα» να συγκρουστεί και να τσακίσει το λαϊκό κίνημα, στη συνέχεια «εξέφρασε τα παράπονά του», επειδή η ελληνική προσπάθεια δεν έχει επαρκή στήριξη από κύκλους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Ετσι, αναφέρθηκε στην «ευρωπαϊκή συζήτηση που επικεντρώνεται γύρω από το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους». Αφού χαρακτήρισε μια τέτοια συζήτηση «επικίνδυνη», έθεσε στη συνέχεια το ερώτημα, αν γινόταν αύριο η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, θα οδηγούσε στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος, για να δώσει ο ίδιος αρνητική απάντηση. Αυτό που «καίει» τον υπουργό Οικονομικών και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι αν η αναδιάρθρωση θα έλυνε το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα υποστεί σημαντικές ζημιές το ελληνικό τραπεζικό κεφάλαιο, τα συμφέροντα του οποίου εκφράζει τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνησή του.

Εξέφρασε επίσης την όχλησή του για τις «λαϊκίστικες φωνές» που ακούγονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες αντιτίθενται στη χορήγηση οικονομικής βοήθειας στις χώρες του νότου (Φινλανδία, Αυστρία κλπ.). Ετσι, υποστήριξε πως «ο πραγματικός κίνδυνος είναι ότι συναντάμε τέτοιου είδους φωνές σε ορισμένες χώρες, μέσα από τα αποτελέσματα των εκλογών». Διερωτήθηκε επίσης αν η Ευρώπη «επιθυμεί να συνεχίσει με μία Ευρωζώνη όπως είναι», ενώ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για «το γεγονός ότι μπορούμε να καταστρέψουμε αυτό που δημιουργήσαμε». Πρόκειται για δηλώσεις, οι οποίες εκφράζουν την ανησυχία και τους φόβους της ελληνικής αστικής τάξης, ότι αν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, τα οποία όλα τα προηγούμενα χρόνια λεηλατούσαν την ελληνική οικονομία, θεωρήσουν τον ελληνικό καπιταλισμό «βαρίδι του ευρωπαϊκού οικοδομήματος», τότε είναι πολύ πιθανό να του δείξουν και την πόρτα της εξόδου.