Σαρωτική νίκη πανηγυρίζει το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, μετά από δύο θητείες στην εξουσία, εξασφαλίζοντας ποσοστό 49,91% στις γενικές εκλογές της Τουρκίας, στις 12 Ιούνη. Η προεκλογική προπαγάνδα του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε τα πάντα: Εθνικισμό, λαϊκισμό, «αδελφική προσέγγιση» χωρίς ουσία προς την κουρδική κοινότητα, οικονομική κινδυνολογία και δηλώσεις περί ενδυνάμωσης της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης. Ωστόσο, η αύξηση του εκλογικού σώματος και κάποιες αλλαγές στο εκλογικό σύστημα, παρά τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, δεν έδωσαν το ιδανικό αποτέλεσμα για το ΑΚΡ των 330 βουλευτών, που θα του επέτρεπαν να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Το ΑΚΡ εξασφάλισε 326 έδρες από τις 550 του τουρκικού κοινοβουλίου, ενώ ακολουθούν το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) με 25,9% και 135 βουλευτές, το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) με 13% και 53 έδρες και οι ανεξάρτητοι που στήριξε το φιλοκουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) με 5,9% και 36 βουλευτές.

Η πολιτική του ΑΚΡ εμφανίζεται ως ο «δημοκρατικός ισλαμισμός», όντας στην πραγματικότητα η έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας, με σαφή προσανατολισμό στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο Ρ. Ερντογάν έχει σταθερό υποστηρικτή και σύμμαχο την ΕΕ, ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα για τη «Συνταγματική Αναθεώρηση», όπου υποτίθεται ότι η Τουρκία μπήκε στο δρόμο του «εκδημοκρατισμού και του σεβασμού των ελευθεριών», προσεγγίζοντας τα «ευρωπαϊκά ιδανικά». Στο πλευρό της κυβέρνησης ΑΚΡ και οι οίκοι αξιολόγησης, που την κατατάσσουν στις φερέγγυες οικονομίες, πριμοδοτώντας την, εκφράζοντας την εμπιστοσύνη τους για την κάλυψη του χρέους.

Η Τουρκία στην πραγματικότητα όντως «προσεγγίζει» τις «ευρωπαϊκές αξίες», υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, ενισχύοντας την κερδοφορία του και τσακίζοντας εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Δημιουργεί ευκαιρίες για το κεφάλαιο και δίνει ευκαιρίες σε επενδυτές με τους πρόσφατους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, που έδωσαν νέα ώθηση στις απολύσεις, άνοιξαν το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και εργοδοτική τρομοκρατία, ενώ επιτρέπουν την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση της απλήρωτης εργασίας.

Η κυβέρνηση του ΑΚΡ ισχυρίζεται ότι αναπτύσσει την οικονομία της χώρας, αυξάνοντας τα έσοδα και μειώνοντας το χρέος, ισχυροποιώντας τη θέση της. «Στόχοι» που επιτυγχάνονται μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και παράδοση κερδοφόρων τομέων της οικονομίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, γεγονός που επιφέρει μακροπρόθεσμα απώλεια εσόδων για το κράτος και βραχυπρόθεσμα νέους ανέργους, λόγω των μαζικών απολύσεων.

Το ΑΚΡ στην προεκλογική προπαγάνδα του χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, επιστρατεύοντας από την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς μέχρι την εθνικιστική προπαγάνδα. Ιδιαίτερα αξιοποίησε και τις «επιθέσεις» που πραγματοποιούνταν πριν από κάθε συγκέντρωση του Ρ. Ερντογάν, στρέφοντας το κλίμα υπέρ του, κάνοντας λόγο για «τρομοκράτες» που επιχειρούν το «διαμελισμό της χώρας». Ο ίδιος ο Ρ. Ερντογάν επιχείρησε και πέτυχε να περάσει το προφίλ του «μεταρρυθμιστή», του «δημοκρατικού» ηγέτη, τονίζοντας συνεχώς τα όσα «διακυβεύονται» σχετικά με τη σταθερότητα της τουρκικής οικονομίας, ενώ ο βασικός μισθός των εργαζομένων κατρακυλά κάτω από τα 300 ευρώ το μήνα.

Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού, κατά την επανεκλογή του, σχετικά με το προφίλ της Τουρκίας ως «περιφερειακής δύναμης», ο οποίος ισχυρίστηκε ότι στις εκλογές της 12ης Ιούνη δεν κέρδισε μόνο ο τουρκικός λαός, αλλά και η «Γάζα και η Ιερουσαλήμ», θέλοντας να τονίσει την εικόνα της γέφυρας του μουσουλμανικού κόσμου και το ρυθμιστικό ρόλο που επιχειρεί να αναλάβει η Τουρκία στην περιοχή.

Η κυβέρνηση Ερντογάν χρησιμοποιεί κατ' εξοχήν τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της χώρας, δήθεν υπέρ των μουσουλμανικών λαών και κατά του Ισραήλ, ενώ στην πραγματικότητα ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τις πολιτικές του ΝΑΤΟ, λειτουργώντας ως ο απαραίτητος καταλύτης στις εξελίξεις. Οι Βρυξέλλες επανειλημμένα έχουν υπογραμμίσει το ρόλο της Τουρκίας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, χαρακτηρίζοντάς την ως τον απαραίτητο σύμμαχο.

Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό της Τουρκίας αυξάνεται σημαντικά το ποσοστό της φτώχειας, της ανεργίας, ενώ πληθαίνουν οι αντιδραστικές πολιτικές, με στόχο τα λαϊκά στρώματα, που προσπαθούν να τα χειραγωγήσουν, στο δρόμο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Το κεμαλικό στρατόπεδο, που εκφράζεται από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το κόμμα του Κεμάλ Ατατούρκ, με επικεφαλής τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, βγήκε επίσης ενισχυμένο από την εκλογική αναμέτρηση, δίνοντας στο σύστημα μία χρυσή εφεδρεία, καθώς αναδιπλώνεται στα πρότυπα της «σοσιαλδημοκρατίας». Καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το άρθρο του «Εκόνομιστ», που καλούσε σε ενίσχυση του CHP, το οποίο και χαρακτήρισε εμμέσως πλην σαφώς ως «δημοκρατική δικλείδα». Υποστηρίζοντας ότι το ΑΚΡ δεν πρέπει να έχει τη δύναμη να γράψει το Σύνταγμα «όπως θέλει», τόσο ο «Εκόνομιστ», όσο και άλλα διεθνή ΜΜΕ επιχειρούν να συντηρήσουν το ψευτοδίλημμα «ισλαμισμός ή κεμαλισμός», θέλοντας να έχουν έτοιμη μία ακόμα «λύση», τη γραμμή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, σε περίπτωση που χρειαστεί η αντικατάσταση του ΑΚΡ, στέλνοντας και ένα ήπιο μήνυμα προειδοποίησης.

Το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) από την πλευρά του εξαρχής έθεσε το ζήτημα της ψήφου σε ταξική βάση, διαχωρίζοντας τη θέση του από το λαϊκισμό. Τόνισε την αναγκαιότητα της ενίσχυσης των οργανώσεων και της δύναμής του, προκειμένου να δώσει νέα ώθηση στην πάλη για το σοσιαλισμό και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ωστόσο, η σκληρή προπαγάνδα, οι εκβιασμοί που χρησιμοποίησε το κυβερνητικό κόμμα και σε αυτές τις εκλογές, η εξαγορά λαϊκών δυνάμεων εγκλώβισε εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα στα ψευτοδιλήμματα. Το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ), παρά το στόχο για ενίσχυση των δυνάμεων, είχε μείωση σε ψήφους και ποσοστό (60.818 και 0,14%). Το ΤΚΡ τονίζει ότι παρά την προσπάθεια παραπληροφόρησης, η κατάσταση του λαού παραμένει ιδιαίτερα δύσκολη, η φτώχεια και η ανεργία γιγαντώνονται και ο λαός εξαθλιώνεται, γι' αυτό και καλεί σε συνέχιση της πάλης με ταξικούς όρους, ώστε ο λαός να χειραφετηθεί από την αστική πολιτική.