Ως μία από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη εμφανίζεται η Ινδία, με ανοίγματα σε αγορές, επενδύσεις, ανάπτυξη πυρηνικής ενέργειας και στήριξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων, όσον αφορά τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Η άλλη πλευρά του νομίσματος, ωστόσο, δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της ανάπτυξης και ποιους ωφελεί. Τα ποσοστά της φτώχειας στην Ινδία αυξάνονται παράλληλα με την ανάπτυξη, ίσως και ταχύτερα, καταδικάζοντας το λαό της χώρας, που μετρά 1,21 δισεκατομμύρια ανθρώπους, να ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, χωρίς δικαιώματα και παροχές. Στη χώρα που εμφανίζει πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης 8%, ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, το 37% του πληθυσμού επισήμως ζει πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην πραγματικότητα, οι αριθμοί φέρνουν τον πληθυσμό που ζει σε συνθήκες ανέχειας να φτάνει το 77%...

Τα στοιχεία δίνονται με το σταγονόμετρο, αφού η τελευταία επίσημη μέτρηση σχετικά με το ποσοστό των φτωχών του τεράστιου κράτους από την Παγκόσμια Τράπεζα, ήταν το 2005, που έδινε στην εξαθλίωση ποσοστό 41,6%. Ακόμα και με τα στοιχεία που αποδέχεται η κυβέρνηση του 37%, η Ινδία ξεπερνά τα ποσοστά φτώχειας των αφρικανικών κρατών κρατώντας τα πρωτεία. Στη χειρότερη κατάσταση όλων βρίσκονται τα κρατίδια Μπιχάρ, Ουτάρ Πραντές και Δυτική Βεγγάλη, που έχουν 421 εκατομμύρια φτωχούς, έναντι 410 εκατομμυρίων στα πλέον φτωχά αφρικανικά κράτη. Συνολικά, η Ινδία έχει, σύμφωνα με εκτιμήσεις πάντα, 645 εκατομμύρια ανθρώπους που αντιμετωπίζουν επιεικώς το φάσμα της πείνας.

Η φτώχεια και η εξαθλίωση, που συμβαδίζουν με τη διαφθορά σε όλες τις κρατικές βαθμίδες και θεσμούς, εξαπλώνονται σαν λοιμώδης νόσος στη χώρα, ενώ η κυβέρνηση επιμένει να κλείνει τα μάτια, αποστρέφοντας το βλέμμα από το λαό και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην κερδοφορία του κεφαλαίου, με ιδιωτικοποιήσεις και συνταγές «οικονομικής ανάπτυξης», πέρα από τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες. Στρατηγικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα, αποτιμώνται σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, που ενισχύουν τη δύναμη του κεφαλαίου, ενώ ιδιαίτερα σημαντικές είναι και οι συμφωνίες με την Ουάσιγκτον, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», που δίνουν ρόλο στη χώρα και στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι.

Σε αυτό το πλαίσιο και με το πρόσχημα της «καπιταλιστικής κρίσης», ο πληθωρισμός στη χώρα σημειώνει συνεχώς νέα ρεκόρ, παρασύροντας τις τιμές των βασικών αγαθών που αυξάνονται με ρυθμούς της τάξης του 15%, στα τρόφιμα 18% ενώ τα λαχανικά που αποτελούν τη βασική τροφή των Ινδών χτύπησαν κόκκινο με αυξήσεις 71%. Αντίθετα, οι αμοιβές παραμένουν εξευτελιστικά χαμηλές, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την επιβίωση. Μία κατάσταση, η οποία πυροδοτεί, όπως είναι φυσικό, μαζικές λαϊκές αντιδράσεις.

Πλέον πρόσφατες καταγεγραμμένες αντιδράσεις στα διεθνή ΜΜΕ, που βάφτηκαν με αίμα, πραγματοποιήθηκαν στις 22 Ιούνη, στα βορειοανατολικά της χώρας, με αιχμή την κατεδάφιση παραγκούπολης στην περιοχή Γκαουχάτι, από τις αρχές. Στις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις έχασαν τη ζωή τους δύο άνθρωποι και αρκετοί τραυματίστηκαν από την επέμβαση της Αστυνομίας, ενώ ιδιαίτερα ηχηρές και μαζικές ήταν οι απεργιακές κινητοποιήσεις στο τέλος Φλεβάρη του 2011.

Κινητοποιήσεις στις οποίες οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διεκδικούν το αυτονόητο, το δικαίωμά τους στην αξιοπρεπή επιβίωση, το οποίο καταστρατηγούν επί χρόνια οι κυβερνήσεις της χώρας. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μανμόχαν Σινγκχ στον προϋπολογισμό της για το 2011-2012 επαναλαμβάνει επί της ουσίας τον προηγούμενο, προωθώντας την αύξηση των έμμεσων φόρων, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τη συνεχιζόμενη αύξηση των τιμών σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα και τα προϊόντα πετρελαίου, που με τη σειρά τους παρασύρουν το σύνολο των προϊόντων σε ρεκόρ αυξήσεων.

Με το πρόσχημα της εξόδου από την κρίση, οι καπιταλιστές έχουν εξαπολύσει νέα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και στα λαϊκά δικαιώματα. Στο στόχαστρο μπαίνουν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία, οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις και η Κοινωνική Ασφάλιση.

Τόσο το ΚΚ Ινδίας όσο και το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) επανειλημμένα έχουν δηλώσει την απερίφραστη αντίθεσή τους στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που θωρακίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που επωμίζονται όλα τα βάρη, με αποτέλεσμα οι εργατικές οικογένειες να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες.

Την ίδια στιγμή, καταδικάζουν ξεκάθαρα τις στρατηγικές συμμαχίες που χτίζει η κυβέρνηση του Μανμόχαν Σινγκχ με τις ΗΠΑ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία, αλλά και την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Υπογραμμίζουν ότι είναι ξεκάθαρη από τις ΗΠΑ η αναζήτηση διεξόδου στην οικονομία τους μέσω της ινδικής αγοράς. Οπως σημειώνεται στην ανακοίνωση του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό), στο όνομα της αντιμετώπισης του υποσιτισμού και της αύξησης της αγροτικής παραγωγικότητας, προωθήθηκαν συμβόλαια για εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων, όπως η MONSANTO και η wal-Mart, γεγονός που θα αποδειχθεί καταστροφικό για τους μικρούς αγρότες στην Ινδία και τον ανοργάνωτο μεταποιητικό τομέα. Τα συμβόλαια για τα σιτηρά που κυνηγά η ινδική κυβέρνηση αναμένεται να ενισχύσουν το ρόλο των πολυεθνικών και να αποδώσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα στους αγρότες, στους οποίους υπόσχονται μεγαλύτερα κέρδη.

Καταγγέλλουν τις δήθεν στρατηγικές αμυντικές σχέσεις ΗΠΑ - Ινδίας, υπογραμμίζοντας ότι οι συζητήσεις για την πυρηνική τεχνολογία δεν είναι παρά η συνέχεια των συμφωνιών του προηγούμενου Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Μπους με τον Ινδό πρωθυπουργό Μανμόχαν Σινγκχ, με τις οποίες η Ινδία συναινεί στις κυρώσεις για το Ιράν και παραμένει απαθής όσον αφορά τη δράση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.

Ξεκαθαρίζουν ότι στόχος της όποιας υποστήριξης των ΗΠΑ είναι να εξυπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα ασκώντας ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο στην εξωτερική πολιτική της χώρας και την ευρύτερη περιοχή.

Το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) καταγγέλλει την ινδική κυβέρνηση ότι αποδεικνύει κάθε φορά περίτρανα την αδιαφορία της για το λαό, συνηγορώντας στη μεγαλύτερη εξαθλίωσή του, υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, συντηρώντας παράλληλα τις εθνοτικές διαφορές, ώστε να κρατά το λαό διχασμένο και διασπασμένο, αποπροσανατολίζοντάς τον από τα πραγματικά του προβλήματα.