Σήμερα, η πολυτέλεια της δεκαετίας του '70 να τρέχουμε στις αίθουσες και να παίρνουμε τοις μετρητοίς τις αισθητικές και ιδίως πολιτικές κινηματογραφικές καταθέσεις του καθένα που ενατένιζε το μέλλον μέσα από την κατανόηση και την εξήγηση του παρόντος, μας τελείωσε... Ατυχής και μη σοβαρή η ταινία του Κράμερ και στον καιρό της, πολύ περισσότερο δε σήμερα, όταν τα πάντα έχουν ξεσκεπαστεί. Κάποιος που δεν το βλέπει αυτό ή είναι πασίβλαξ ή έχει προσωπικό συμφέρον! Η ταινία είναι στην ουσία χωρίς δράση, γεμάτη συζητήσεις, διαμάχες και λογομαχίες. Μοιάζει με συλλογικό ερωτηματολόγιο πάνω στο θέμα «ζημιά και ωφέλεια» από τις μεθόδους ατομικής τρομοκρατίας. Ενας στενός κύκλος νεοϋορκέζων διανοουμένων ανταρτών που ζουν στο περιθώριο, έξω από κοινωνικά όρια και νόμους, προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους τη «σιωπηλή πλειοψηφία» των αστών, κάτι που τελικά δεν κατορθώνουν. Η επανάσταση λοιπόν απέτυχε και ο πάγος δεν έλιωσε...

«Πιστεύω περισσότερο στο λόγο παρά στην εικόνα» - είχε πει κάποτε ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξη στο «Cahiers du Cinema». «Στις ταινίες μου όπως και στη ζωή, οι άνθρωποι συζητούν πολύ». Στόχος του Κράμερ - απ' όσο ισχυρίζεται ο ίδιος - δεν είναι η αρτιότητα του έργου του αλλά να κάνει αυτό το έργο συζητήσιμο, με τη συζήτηση να αρχίζει βέβαια στην οθόνη αλλά κατόπιν να μεταφέρεται στους θεατές και να συνεχίζεται και μετά το πέρας της προβολής της ταινίας.

Κύριο θέμα αυτών των συζητήσεων έπρεπε να είναι η αναζήτηση και η εξέταση της αντίφασης του ηθικού μοντέλου των ανθρώπινων σχέσεων δεδομένου ότι: το επαναστατικό κίνημα επικαλείται αφενός τις καλύτερες προσωπικές σχέσεις και το άνοιγμα των ανθρώπων μεταξύ τους. Οι συνθήκες παρανομίας μέσα στις οποίες όμως ζουν οι επαναστάτες επιβάλλουν κλείσιμο, απομόνωση, και αποξένωση...

«Πρέπει να απορρίψουμε τη χολιγουντιανή παράδοση, δηλαδή πρώτα και κύρια το καλό σενάριο». «Πρέπει επίσης να αρνηθούμε τον αισθητικό φορμαλισμό του underground σινεμά που αρνείται εντελώς το σενάριο». Από δω ξεκινάει η προσπάθεια για μια νέα στιλιστική, για τη δημιουργία μιας «κομματιαστής αφήγησης που να αποτελείται από μικροδιορθώσεις».

Στις γραμμές της ομάδας των επαναστατών δεν υπάρχει ούτε για δείγμα εργάτης, πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει οικονομικο-πολιτική ανάλυση του αμερικάνικου καπιταλισμού, οι αιτίες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, η αυξανόμενη ανεργία, ή η ταξική φύση του κράτους που αντικαθίσταται από μια αφηρημένη ανώτερη δύναμη που γενικά και αόριστα επιτίθεται στην ανθρώπινη προσωπικότητα... Τα κίνητρα των επαναστατών έχουν ξεκάθαρο ιδεαλιστικό χαρακτήρα, θολές ιδιότητες και μοναδικό τους αιτιολογικό την υπεράσπιση της «ελευθερίας της προσωπικότητας»!!!

Παίζουν: Ρόμπερτ Κράμερ, Λίο Μπρόντι, Τομ Γκρίφιν, Πολ Μακ Ισαάκ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1969).