Σε μια τέτοια δημοκρατία εναποθέτουν την ελπίδα τους. Σε μια δημοκρατία με ανάπτυξη, λένε, υπονοώντας ότι η ανάπτυξη μπορεί να είναι αμοιβαία επωφελής για το λαό και την πλουτοκρατία. Κοτσάρουν κι ένα «σχέδιο Μάρσαλ»... Κοροϊδεύουν το λαό. Γιατί το «σχέδιο Μάρσαλ» και κάθε άλλο όμοιό του στοχεύουν στην ενίσχυση του κεφαλαίου και της εξουσίας του, άρα είναι αντιλαϊκά.

Ωραία ακούγονται όλα αυτά, που λένε οι του ΚΕΑ, έχουν όμως ένα σοβαρό μειονέκτημα. Εδράζονται στην αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια δημοκρατία, δηλαδή ένας εξανθρωπισμένος καπιταλισμός. Ε, λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει! Η δημοκρατία είναι αστική, φέρει το πρόσημο της τάξης που κυριαρχεί, που της προσδίδει και το ανάλογο περιεχόμενο. Είναι η δημοκρατία της βίας που ασκούν οι λίγοι σε βάρος των πολλών, η δημοκρατία της ασύλληπτης φτώχειας και ανέχειας από τη μια και του αμύθητου πλούτου συγκεντρωμένου σε λίγα χέρια από την άλλη. Η δημοκρατία της ανεργίας, της καταπάτησης κάθε δικαιώματος που οι λαοί κατέκτησαν με αιματηρούς αγώνες. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία σε καιρούς δικτατορίας των μονοπωλίων και μόνο τέτοια μπορεί να είναι. Και είναι ακριβώς τα μονοπώλια και η εξουσία τους που πρέπει να φύγουν από τη μέση, ώστε να διαμορφωθεί μια πραγματικότητα όπου ο λαός θα είναι κυρίαρχος και θα εξουσιάζει τα μέσα παραγωγής, άρα και τον παραγόμενο πλούτο, που θα τον κατευθύνει προς την ικανοποίηση των αναγκών του.