Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δεν είναι περίεργο που η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ επιλέγει να εμφανιστεί σήμερα ως μια «υπερκομματική παράταξη», με τον Γ. Παναγόπουλο να υποστηρίζει: «Η ΠΑΣΚΕ δεν είναι αχθοφόρος πολιτικής γραμμής μέσα στα συνδικάτα» και πως «δεν έχουμε καμιά σχέση με την ασκούμενη πολιτική». Αναμενόμενο. Πάντα όταν στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, η πάγια τακτική της ΠΑΣΚΕ ήταν η φραστική αποστασιοποίηση από τα αντεργατικά μέτρα, την ίδια ώρα που στην πράξη παρέμενε σταθερός ιμάντας μεταβίβασης των στρατηγικών επιλογών της κυβέρνησης, και το σπουδαιότερο, των βασικών επιλογών του κεφαλαίου. Γιατί, η επιλογή της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων - μετοχοποιήσεων των ΔΕΚΟ, η στρατηγική της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, ήταν και παραμένει στον προγραμματικό λόγο της ΠΑΣΚΕ. Και απ' αυτό τον προγραμματικό λόγο δεν έχει μετακινηθεί ούτε πόντο. Και αυτές οι επιλογές - όπως βέβαια και οι συλλογικές συμβάσεις των λίγων λεπτών αύξηση στα μεροκάματα - η αναπαραγωγή όλων των αστικών ιδεολογημάτων μέσα στα συνδικάτα παραμένουν σε πλήρη ισχύ. Το πρόβλημα δεν ήταν και δεν είναι γενικά το ότι η ΠΑΣΚΕ ήταν αχθοφόρος κάποιας πολιτικής μέσα στα συνδικάτα. Οι ταξικές δυνάμεις ποτέ δεν της χρέωσαν κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα ήταν και είναι, και μαζί το δυστύχημα για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους που την ακολουθούν, ότι ήταν αχθοφόρος της αστικής πολιτικής, της πολιτικής που στρέφονταν ενάντια στα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων.
Η ΔΑΚΕ, παρά τις σημερινές αντικυβερνητικές κορώνες της, καθόλου δεν αμφισβητεί και ποτέ δεν αμφισβήτησε, τον αντεργατικό πυρήνα της πολιτικής που ασκείται. Διότι, βέβαια, οι κατηγορίες κατά της σημερινής κυβέρνησης για «ανικανότητα» και για «κυβέρνηση που παραδίδει τα κλειδιά της Ελλάδας στο Δ' Ράϊχ», την ίδια στιγμή που δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν τα κλειδιά αυτά τα κρατάνε τα ντόπια και ευρωπαϊκά και διεθνή μονοπώλια - και ελέω Μάαστριχτ- είναι κούφιες ντουφουκιές. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ο αντίποδας που συμπληρώνει το δίπολο της πλειοψηφίας που έχει αποδειχτεί επικίνδυνη για τα εργατικά συμφέροντα. Ενα δίπολο, με την παράταξη της Α.Π. να ακολουθεί ασθμαίνουσα και πειθήνια το ευρωλάγνο ντελίριο της πλειοψηφίας.