Ο Μανώλης Κορνήλιος, συναγωνιστής του Ι. Ξενάκη, εξιστορεί πώς τραυματίστηκε ο Ι. Ξενάκης το Δεκέμβρη του '44.

«Μια μεγάλη μάχη του Δεκέμβρη, ήταν εκείνη του λόχου φοιτητών "Λόρδος Μπάιρον", στην οδό Διδότου. Η εντολή ήταν: "Το Μεταξουργείο απειλείται. Ο εχθρός να στρέψει την προσοχή του προς το Κολωνάκι". Καταλάβαμε το τετράγωνο Χαρ. Τρικούπη- Ναυαρίνου-Μαυρομιχάλη-Διδότου. Ορμητήριό μας η πολυκατοικία Διδότου 47.

Η αντικρινή μας γωνία ήταν παρατηρητήριο του αντιπάλου. Από το παρατηρητήριο εκείνο πρέπει να έδωσαν το στίγμα μας. Το άλλο πρωί, από την κατεύθυνση της Ακρόπολης, κατά την εκτίμησή μας, ένα βλήμα όλμου έπεσε δοκιμαστικά, με αρκετή ευστοχία, στον ακάλυπτο χώρο-αυλή πίσω από τη Διδότου 47. Ηταν εκεί μια μικρή ομάδα, πλαγιοφύλακές μας, με επικεφαλής τον Γιάννη Ξενάκη, φοιτητή τότε του Πολυτεχνείου. Ηταν εκείνη την ώρα εκεί και δυο νεαρά παιδιά, που είχαν τρυπώσει την αυγή στο τετράγωνο για να μας φέρουν τροφή, τρία μερόνυχτα ήμασταν νηστικοί και άυπνοι. Και τα δυο αυτά παιδιά σκοτώθηκαν από τον όλμο. Το ένα ήταν η Ελευθερία Λιονάκη, από την Κρήτη, του άλλου δεν έμαθα το όνομα. Το τρίτο θύμα ήταν ο Ξενάκης. Του είχε φύγει το μισό πρόσωπο, αριστερά. Το πώς διακομίστηκε σε νοσοκομείο, στις συνθήκες εκείνες, ήταν σίγουρα ένας άθλος. Λίγο μετά τον όλμο, κυκλωθήκαμε από τανκς. Αμυνθήκαμε έως τη νύχτα και επιχειρήσαμε "μυθιστορηματική έξοδο"».