Δε λέω πως η ζωή μας δεν είναι δύσκολη. Ούτε και θα ήθελα να ισχυριστώ πως έχουν λυθεί τα καθημερινά μας προβλήματα. Και δεν εννοώ, βέβαια, μόνο τα προβλήματα τα προσωπικά μου, μα και του διπλανού. Τα δικά μου παιδιά μεγάλωσαν και έχουν βρει πάνω κάτω το δρόμο τους. Η Αναστασία, αρχιτεκτόνισσα η καημένη, όλο και τα κουτσοβολεύει. Φτύνει αίμα, βέβαια. Τη μια στο Βόλο, την άλλη στην Αθήνα, την τρίτη στην Καστοριά, έτσι για το μεροκάματο. Κι από πίσω της να τρέχει ο Γιαννάκης με τα καθημερινά του αιτήματα. Πότε μπάλα, πότε βιβλίο, πότε καινούριο μπουφάν! Οσο για τη μικρή, την Ελένη, άλλη καημένη αυτή. Τελείωσε την Αγγλική Φιλολογία, πήρε και τα διάφορα διπλώματα της αγγλικής γλώσσας και βγήκε κι αυτή στους δρόμους. Βλέπεις και γι' αυτήν ισχύει η εφιαλτική λογική της πολιτείας: Αλλο σπουδές και άλλο επάγγελμα. Κόψε το λαιμό σου και βρες μεροκάματο. Εμείς οι μεγάλοι, βέβαια, εγώ και η γυναίκα μου, δηλαδή, τα μεροκάματά μας τα φάγαμε. Εχουμε και ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο και πηγαινοερχόμαστε.

Πώς να ησυχάσεις όμως; Οταν ξέρεις πως η «αποκάτω» μας χύνει τα μάτια της στο φασόν, για να σπουδάσει δυο παιδιά, δυο μελλοντικούς άνεργους, δηλαδή. Πώς να ησυχάσεις, όταν βλέπεις τον «απέναντι» μάταια να περιμένει να σκάσει μύτη πελάτης, γιατί όλοι έχουν ανηφορίσει κατά «Carefur» μεριά και τη συντρόφισσα την Κατερίνα να λιώνει στο ημιυπόγειο, πουλώντας, δήθεν, «καλτσόν» και «μπλου τζιν» από δεύτερο χέρι. Πώς να ησυχάσεις όταν ξέρεις πως ο μικρός ο Στέφανος παράτησε τα αγγλικά, γιατί δεν είχε να πληρώσει τα δίδακτρα του Γενάρη; Και την αγαπούσε τόσο αυτή την πανάθλια γλώσσα, γιατί ήθελε να γίνει αεροπόρος! Μήπως, δηλαδή, πάει καλύτερα στη γωνία ο οδοντίατρος; Καινούριο ιατρείο, μεταλλική ταμπέλα με διάφορα Δρ. μπροστά από το όνομά του κι όλο στο παράθυρο τον βλέπω, να περιμένει πελάτη! Πώς να χαρείς, λοιπόν, τη βελτιωμένη σου φτώχεια εσύ; Και πώς να μη μιλάς όλο για τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου;

Σκέφτηκα όμως σήμερα το πρωί, όταν κάθισα για να γράψω το σημείωμά μου για το «Ριζοσπάστη», μήπως πότε πότε θα έπρεπε να θυμόμαστε και την άλλη τη ζωή. Αυτή που όλο και κρατάει «κάτι» από την ομορφιά του χαμένου «παραδείσου». Μήπως, λέω μήπως, και μη μου θυμώσεις, σύντροφε του ΠΑΜΕ, εσύ που ξεροσταλιάζεις μπροστά στα εργοστάσια και στα πεζοδρόμια κρατώντας σφιχτά στα παγωμένα σου χέρια το πανό με το ηρωικό σου σύνθημα. Μήπως, λέω, πρέπει να θυμόμαστε πως ανάμεσα στην Αναστασία και την Ελένη, την Κατερίνα και το Στέφανο, τον οδοντίατρο και το φτωχομαναβάκο της γειτονιάς υπάρχει και η μουσική, υπάρχουν και οι ζωγραφιές και τα λουλούδια, η τέχνη και τα τραγούδια! Μήπως πρέπει να θυμόμαστε πως πίσω από τους χούλιγκαν, υπάρχουν και τα παιδιά που φοράνε καθαρά πουκάμισα και γράφουν ποιήματα σε κρυφά τετράδια. Να θυμόμαστε, και να παίρνουμε κουράγιο, πως πίσω από τα στημένα πρόσωπα των σπεκουλαδόρων του ΧΑΑ υπάρχει και το πρόσωπο του Ιάννη Ξενάκη, χαραγμένο βαθιά από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών. Μήπως, λέω μήπως, και μη μου θυμώσεις, σύντροφέ μου, που στέκεσαι μέσα στο αγιάζι και φωνάζεις συνθήματα για τον πόλεμο και το ΝΑΤΟ, μήπως μέσα στο δύσκολο ψωμί της ζωής μας υπάρχει κρυμμένο το νόημα της Ιστορίας, το μήνυμα της Γης, που πρέπει να το διαβάσουμε κι αυτό προσεχτικά. Μήπως, δηλαδή, πρέπει να φυτέψουμε μέσα στην οργή μας και κάτι από τη γλύκα αυτής της πανάθλιας ζήσης. Το χαμόγελο ενός παιδιού που μας περιμένει, τη ζεστή σάρκα μιας σπάνιας ερωμένης, το στιχάκι πίσω από το φύλλο του ημερολογίου, το γεράνι που άνθισε και πάλι νωρίς, γιατί η άνοιξη έσκασε μύτη!

Οχι λες εσύ; Επιμένεις, δηλαδή, πως δεν υπάρχει περιθώριο για όλα αυτά τα ζεστά και τα αισιόδοξα; Τι να πω τότε εγώ, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρεις εσύ που είσαι πιο κοντά στη φωτιά! Αφησέ με όμως να επιμένω και γω!