Το θέμα πάντως δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αντίθετα παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν ποδοσφαιριστές και σε άλλα πρωταθλήματα ακόμα και αυτά που θεωρούνται αυτή τη στιγμή τα καλύτερα της Ευρώπης. Κάτι που αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ότι το θέμα δεν είναι μόνο μιας χώρας ή μιας μερίδας κακών παραγόντων αλλά αντίθετα εντάσσεται στις λογικές και πρακτικές που επιβάλλει το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου όπου το κέρδος (και υπερκέρδος) των επιχειρηματιών και των πολυεθνικών που λυμαίνονται το χώρο είναι ο αυτοσκοπός.

Πριν δυο μήνες στην Ισπανία οι ποδοσφαιριστές της 1ης και 2ης εθνικής κατηγορίας κατέβηκαν σε απεργία με την έναρξη της σεζόν, καθώς σε περίπου 200 παίκτες δεν έχουν καταβληθεί δεδουλευμένα σχεδόν 50 εκατομμυρίων ευρώ.Το χρέος των συλλόγων αγγίζει τα 4 δισεκατομμύρια ευρώ.Δεκάδες ποδοσφαιριστές έχουν καταθέσει προσφυγές αξιώνοντας την καταβολή των μισθών τους, ενώ η ένωσή τους ζητά την εισαγωγή ρήτρας, που θα τους επιτρέπει να σπάνε τα συμβόλαιά τους εάν δεν πληρωθούν επί τρεις συνεχόμενους μήνες.

Την ίδια ακριβώς περίοδο το δρόμο της απεργίας επέλεξαν και οι συνάδελφοι των Ισπανών ποδοσφαιριστών, Ιταλοί παίκτες, με κύριο αίτημα την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας και τη λύση σε μια σειρά από εργασιακά θέματα που τους αφορούσαν. Αίτημα το οποίο αρνούνταν να υπογράψει η Ενωση των Επαγγελματικών Ομάδων της χώρας παρά το γεγονός ότι υπήρχε η σύμφωνη γνώμη της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Την κατάσταση που επικρατούσε είχε περιγράψει ο πρόεδρος των παικτών Νταμιάνο Τομάσι.

«Δεν κινητοποιούμαστε για τα χρήματα, ειδικά σε αυτή την περίπτωση, αλλά για βασικά εργασιακά δικαιώματα» είχε πει ο πρόεδρος των παικτών ο οποίος παράλληλα εξέφρασε και το παράπονό του λέγοντας: «Δεν είναι σωστό ότι κάθε φορά που ανακοινώνουμε απεργιακές κινητοποιήσεις, μας αντιμετωπίζουν όλοι με τις στερεότυπες φράσεις για πλούσιους ποδοσφαιριστές».