Ποια όμως τόσο πιεστική ανάγκη υποχρεώνει το ΥΠΠΟΤ να αντιμετωπίσει εδώ και τώρα προβλήματα που άφησε να ταλανίζουν την αγορά των «πνευματικών δικαιωμάτων» 18 ολόκληρα χρόνια; Παρότι το ΥΠΠΟΤ με τη συνοπτική παρουσίαση μόνο των βασικών αρχών της θέσης του δεν ανοίγει σε αυτήν τη φάση όλα τα χαρτιά του, δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί ο λόγος της βιάσης του: Στη συγκυρία της παρατεταμένης και συντονισμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, η κυβέρνηση αναγκάζεται να ξεπεράσει τις όποιες καθυστερήσεις και να προχωρήσει ταχύτατα στις αναγκαίες για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου αναδιαρθρώσεις, που έχουν εδώ και χρόνια αποφασιστεί σε επίπεδο ΕΕ.

Συγκεκριμένα, το ΥΠΠΟΤ έρχεται - μέσα και από το μηχανισμό της διαχείρισης των «πνευματικών δικαιωμάτων» - να συνδράμει τη γενικότερη προσπάθεια του αστικού κράτους για ενίσχυση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, με τη δημιουργία όρων που θα εξομαλύνουν τις αντιθέσεις και θα ενδυναμώσουν τη συνεργία του κεφαλαίου της πολιτιστικής βιομηχανίας με το κεφάλαιο που χρησιμοποιεί τα προϊόντα και τις δυνατότητές της, αν και δραστηριοποιείται σε άλλους κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής - όπως τουρισμός, εμπόριο, βιομηχανία, μεταποίηση, μεταφορές κ.λπ. - σε βάρος των μικροεπαγγελματιών και των μισθοσυντήρητων καλλιτεχνών. Αν, μάλιστα, συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι οι κλάδοι του τουρισμού και του εμπορίου (ιδιαίτερα του λιανικού) παρουσιάζουν χαμηλότερο βαθμό συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου σε σχέση με άλλους κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής, γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαροι οι στόχοι του εγχειρήματος του υπουργείου Πολιτισμού - Τουρισμού απέναντι στους μικροϊδιοκτήτες του τουρισμού και του εμπορίου.

Στο πλαίσιο αυτό, οι νέες ρυθμίσεις έρχονται να συμβάλουν και σε μια άλλη, πιο διαρκή σε βάθος χρόνου ζωτική απαίτηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, η οποία σχετίζεται με την αναπροσαρμογή της ευρωπαϊκής πολιτιστικής βιομηχανίας στην όξυνση του διεθνούς ανταγωνισμού για αποδοτικότερη εκμετάλλευση των πρόσφατων τεχνολογικών επιτευγμάτων στα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής και διανομής - διάδοσης των πολιτιστικών προϊόντων και υπηρεσιών - ιδιαίτερα στον οπτικοακουστικό τομέα - όπως η ψηφιοποίηση, η απευθείας, επιγραμμική μεταφορά (online) με ίνες, δορυφόρους κ.λπ., ένα πρόβλημα, που απασχολεί τα τελευταία 20 χρόνια τα επιτελεία της ΕΕ.

Ετσι το ΥΠΠΟΤ αξιοποιώντας πραγματικά προβλήματα και υπαρκτές αντιφάσεις του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου για τα «πνευματικά δικαιώματα» και με πρόφαση τον εξορθολογισμό και την απο-γραφειοκρατικοποίησή του έρχεται να το αναπροσαρμόσει στις σύγχρονες ανάγκες ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Πιο αναλυτικά από τις βασικές αρχές - που σύμφωνα με το ΥΠΠΟΤ θα διέπουν τη νέα νομοθετική ρύθμιση - προκύπτουν τα παρακάτω:

1. Για πρώτη φορά εισάγεται ρητά η ανάμειξη των «χρηστών» στον καθορισμό των όρων, με τους οποίους οι ΟΣΔ θα διαχειρίζονται τα δικαιώματα των «δικαιούχων».² Χαρακτηριστικά, η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΤ αναφέρει ότι «τα αμοιβολόγιατων ΟΣΔ θα πρέπει να καταρτίζονται μετά από συμφωνία με τις σχετικές αντιπροσωπευτικές ενώσεις των χρηστών». Ωστόσο στην έννοια των «χρηστών», εκείνων δηλαδή που χρησιμοποιούν τις δυνατότητες της καλλιτεχνικής παραγωγής για να προσδώσουν «προστιθέμενη αξία» στις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους, εντάσσονται συλλήβδην οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι ή οι μικροί επαγγελματοβιοτέχνες. Αντίστοιχα στην έννοια των δικαιούχων περιλαμβάνονται αδιάκριτα οι καλλιτέχνες - δημιουργοί, οι επιχειρηματίες - καλλιτέχνες και οι επιχειρηματίες παραγωγής καλλιτεχνικών προϊόντων. Από τα παραπάνω μπορεί εύκολα να βγει το συμπέρασμα ότι οι όροι του παιχνιδιού, ποιος δηλαδή θα ωφελείται και ποιος θα χάνει από τη δημόσια εκτέλεση έργων πνευματικής δημιουργίας, θα καθορίζονται από τους ισχυρούς της κάθε πλευράς, δηλαδή τους μεγαλοεπιχειρηματίες χρήστες και δικαιούχους.

2. Με τη δικαιολογία ότι οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης είναι πολλαπλοί και επικαλυπτόμενοι επομένως δαπανηροί, μη αποδοτικοί και ανεπαρκώς διαφανείς το ΥΠΠΟΤ προωθεί το δραστικό περιορισμό των φορέων διαχείρισης με τη δημιουργία «ενός κοινού φορέα δικαιούχων κατά κατηγορία δικαιωμάτων» και μάλιστα κηδεμονευόμενου από τα μονοπώλια του χώρου, σε «σύμπραξη με τις αντιπροσωπευτικές ενώσεις των χρηστών». Από μια πρώτη σκοπιά, το μέτρο του αριθμητικού περιορισμού των φορέων φαίνεται ορθολογικό, αν μάλιστα πάρει κανείς υπόψη του την πληθώρα των ΟΣΔ που συνυπάρχουν ανά κατηγορία δικαιωμάτων (π.χ. παραγωγοί οπτικοακουστικού τομέα κ.ά.) και την αλληλοεπικάλυψη των αντικειμένων της δράσης τους. Το υπουργείο, ωστόσο, σκόπιμα δεν αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτή η κατηγοριοποίηση των φορέων. Το βέβαιο είναι ότι κατευθύνεται προς την υποταγή των φορέων των μικρών δικαιούχων στις ανάγκες των μονοπωλίων της πολιτιστικής βιομηχανίας ή ακόμη και την κατάργησή τους στο πλαίσιο δημιουργίας ενός ή περισσότερων ενιαίων φορέων, με παράλληλο στόχο την κατάπνιξη των συμφερόντων των μικρών χρηστών (μικρομάγαζα και μικροεπιχειρήσεις). Αν υποθέσουμε ότι οι κατηγορίες δικαιούχων οριοθετηθούν με βάση τους τομείς της πολιτιστικής βιομηχανίας, στη μουσική βιομηχανία για παράδειγμα το πιθανότερο είναι ότι οι φορείς των τραγουδιστών («Ερατώ») και μουσικών («Απόλλων») θα συγχωνευθούν σε έναν κοινό φορέα, με επικεφαλής τους επιχειρηματίες - παραγωγούς οπτικοακουστικού υλικού και τους ενσωματωμένους καλλιτέχνες, ο οποίος θα συνδιαλέγεται και θα συναποφασίζει «με αντιπροσωπευτικές ενώσεις χρηστών» - όπως π.χ. οι ενώσεις των μεγαλοξενοδόχων, των σούπερ μάρκετς, των μεγαλοκαναλαρχών κ.λπ.- ελέγχοντας ασφυκτικά και ολοσχερώς τους όρους παραγωγής και δημοσιοποίησης του καλλιτεχνικού έργου. Η κατεύθυνση αυτή έχει μάλιστα αρχίσει ήδη να υλοποιείται, αφού τρεις αντιπροσωπευτικοί φορείς διαχείρισης και συγκεκριμένα ο φορέας των παραγωγών υλικών φορέων ήχου ή ήχου και εικόνας «Grammo», o φορέας των τραγουδιστών «Ερατώ» και ο φορέας των μουσικών «Απόλλωνας» έχουν πρόσφατα συνενωθεί σε κοινό σχήμα με την επωνυμία «GEA», που αυτό πλέον εισπράττει και αποδίδει στους τρεις συμπράττοντες φορείς.

Από το πλαίσιο του ΥΠΠΟΤ για τη διαβούλευση είναι ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση αφορά κυρίως την οπτικοακουστική βιομηχανία, οι εκπρόσωποι της οποίας ανάγονται σε γενικό ρυθμιστή τόσο των σχέσεων όλων των υπόλοιπων δικαιούχων με τους χρήστες, όσο και των όρων αμοιβής των καλλιτεχνών δημιουργών, των ερμηνευτών, των εκτελεστών, ακόμη και των επιχειρηματιών παραγωγών φορέων ήχου. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι «προκειμένου ένας χρήστης να προβαίνει σε δημόσια εκτέλεση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας πρέπει αφενός, να λαμβάνει την άδεια των δημιουργών και παραγωγών φορέων ήχου και εικόνας, καταβάλλοντας το σχετικό αντίτιμο, και αφετέρου, να καταβάλει εύλογη αμοιβή στους ερμηνευτές - εκτελεστές και στους παραγωγούς φορέων ήχου».

Με άλλα λόγια, ο καλλιτέχνης και δημιουργός θα δεχτεί ένα νέο αποφασιστικό πλήγμα τόσο στο επίπεδο της αμοιβής του³, όσο και στο δικαίωμά του να είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης της σκέψης, του συναισθήματος, του ταλέντου και τελικά της τέχνης του, ενώ μαζί θα χάσει και τις τελευταίες δυνατότητες «ανεξάρτητης» δημοσιοποίησης του έργου του. Εκείνος όμως που πρώτα απ' όλους θα χάσει τα πνευματικά δικαιώματά του είναι ο λαός, αφού τα ιδεολογικά, αισθητικά και ηθικά του κριτήρια θα διαμορφώνονται πιο εκβιαστικά από τους αρχιξενοδόχους, τους μεγαλοκαναλάρχες, τους εφοπλιστές και τους άλλους ιδιοκτήτες του πλούτου. Από την άλλη, οι μικροί επαγγελματίες και καταστηματάρχες μαζί με όλα τα άλλα προβλήματά τους θα φορτωθούν νέους μονοπωλιακούς και σίγουρα δυσμενέστερους όρους χρησιμοποίησης των καλλιτεχνικών έργων και των εφαρμογών τους, που θα επιδεινώσουν τις όποιες δυνατότητές τους να αντισταθούν στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια και να επιβιώσουν⁴.

Τελικά, το νέο νομοθετικό πλαίσιο δεν έρχεται να ρυθμίσει τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών, αλλά να παγιώσει και να διευρύνει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μονοπωλιακών ενώσεών τους πάνω στην πνευματική δημιουργία.

Με τη νέα ρύθμιση, η κυβέρνηση έρχεται παράλληλα να επιλύσει και προβλήματα ενοποίησης στην εσωτερική αγορά πολιτιστικών προϊόντων της ΕΕ, όρο εντελώς απαραίτητο για την κερδοφόρα ενσωμάτωση των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων παραγωγής και διάδοσης του καλλιτεχνικού έργου από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και την ενδυνάμωση της θέσης τους στη διεθνή αγορά. Ειδικότερα η συγκέντρωση της διαχείρισης των «πνευματικών δικαιωμάτων» σε λιγοστούς, πατροναρισμένους από τα μονοπώλια, φορείς διαχείρισης θα διευκολύνει τη συνεργασία τους με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς, ενώ η ενίσχυση του μονοπωλιακού ελέγχου στην καλλιτεχνική παραγωγή θα περιορίσει τα «διαφυγόντα κέρδη» του κεφαλαίου και θα επιταχύνει τις διαδικασίες συγκεντροποίησής του τόσο στην πολιτιστική βιομηχανία, όσο και στους διαπλεκόμενους με αυτήν κλάδους⁵.

3. Το αστικό κράτος ως συλλογικός κεφαλαιοκράτης αναλαμβάνει πλέον άμεσο ρόλο, χωρίς τη διαμεσολάβηση των δικαστηρίων, στον έλεγχο για την πιστή τήρηση της διαδικασίας διαχείρισης των «πνευματικών δικαιωμάτων», με σκοπό την αποτελεσματικότερη διασφάλιση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων που εμπλέκονται σε αυτήν. Σύμφωνα με τις αρχές της επικείμενης νομοθετικής ρύθμισης και στο όνομα της αντικειμενικότερης κρίσης και της κατάργησης των χρονοβόρων διαδικασιών των δικαστικών αγωγών προβλέπεται ένας ολόκληρος μηχανισμός για την «αυστηρώς και διά ροπάλου» επιβολή των νέων νομοθετικών ρυθμίσεων που θα προνοεί για: α) Την άμεση επίλυση των διαφορών μεταξύ του φορέα (ΟΣΔ) και των δικαιούχων του ή των φορέων των δικαιούχων και των ενώσεων των χρηστών β) την επιβολή κυρώσεων στους μη συμμορφούμενους και προς τις δύο πλευρές γ) την αναβάθμιση των μέσων, με τα οποία ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ) θα ασκεί εποπτεία και έλεγχο στους φορείς των δικαιούχων. Δε χρειάζεται να επαναληφθεί εδώ πως τα μόνα θύματα αυτής της νέας κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης θα είναι οι μικροεπαγγελματίες και οι προλεταριοποιημένοι καλλιτέχνες, που χάνουν και την τελευταία δυνατότητα να αποδράσουν - έστω και προσωρινά - από τη μέγκενη των μονοπωλίων, διαπραγματευόμενοι οι μεν μικροεπαγγελματίες ένα χαμηλότερο αντίτιμο για τη χρήση του καλλιτεχνικού έργου, οι δε καλλιτέχνες καλύτερους όρους αμοιβής. Είναι φανερό πως, όταν ο φορέας διαχείρισης κυριαρχείται και υποτάσσεται διά νόμου στα μονοπωλιακά συμφέροντα αυτοί που θα υποστούν τις συνέπειες θα είναι οι ασθενέστεροι κοινωνικά δημιουργοί και χρήστες.

Με βάση τα παραπάνω, το ΚΚΕ δηλώνει την πλήρη αντίθεσή του με τον προσανατολισμό της επικείμενης νομοθετικής ρύθμισης. Υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι σε καμία περίπτωση αυτή δεν πρόκειται να προστατεύσει τα συμφέροντα των μικροεπαγγελματιών, ή των μη επιχειρηματιών καλλιτεχνών ανακουφίζοντάς τους από τα ασφυκτικά προβλήματα επιβίωσης ή τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και κακοπληρωμένης μισοαπασχόλησης, που στις σημερινές συνθήκες γενικής επίθεσης του κεφαλαίου κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, διογκώνονται τραγικά. Αντίθετα, θα τα επιδεινώσει. Γι' αυτό, καλεί τους μαζικούς τους φορείς να καταδικάσουν με αποφασιστικότητα τη νέα αυτή κυβερνητική μεθόδευση και να παλέψουν για την ανατροπή της, χωρίς να παγιδεύονται σε ψευδαισθήσεις για δήθεν ευνοϊκότερες ευρωενωσιακές διευθετήσεις.

Ούτε όμως και η σημερινή κατάσταση των φορέων διαχείρισης που λειτουργούν ως μικρομεσάζοντες μπορεί να υπερασπιστεί ουσιαστικά τα δικαιώματα της μεγάλης μάζας των καλλιτεχνών. Κι αυτό γιατί - παρότι δεν είναι κερδοσκοπικές Ανώνυμες Εταιρίες όπως η ΑΕΠΙ - λειτουργώντας κάτω από τους όρους της καπιταλιστικής αγοράς και έξω από τον έλεγχο και την αλληλεγγύη του γενικότερου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του κινήματος των ίδιων των καλλιτεχνών, δρουν τελικά αντίθετα προς αυτό, καθώς δυναμιτίζουν την ενότητα των φτωχότερων καλλιτεχνών με τους μικροεπαγγελματίες και τη μεγάλη εργατική μάζα, τους φυσικούς συμμάχους τους στον κοινό αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τα μονοπώλια.

Αν και ο σημερινός πολυπλόκαμος μηχανισμός διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων αποτελεί για το πλήθος των καλλιτεχνών μια πηγή συμπλήρωσης του πενιχρού τους εισοδήματος και το μοναδικό μέσον προστασίας του έργου τους από την κακομεταχείρισή του στην καπιταλιστική αγορά, η απάντηση των καλλιτεχνών δεν μπορεί να είναι η διατήρηση της αδιέξοδης αυτής κατάστασης, που η ίδια η εξέλιξη του καπιταλισμού έχει ξεπεράσει ανεπίστρεπτα. Τόσο η τέχνη, όσο και οι δημιουργοί της αξίζουν μια καλύτερη μοίρα απ' αυτή που προδιαγράφει για λογαριασμό τους το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Γι' αυτό, το ΚΚΕ τούς καλεί να πάρουν αποφασιστικά τη θέση τους στη λαϊκή πάλη και συμμαχία για την αποδυνάμωση της αστικής κυριαρχίας και των κομμάτων της, με στόχο την ανατροπή τους και την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Μόνο σ' αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει η ελπίδα για ευημερία της τέχνης, των δημιουργών της όπως και όλων των καταπιεζόμενων στρωμάτων της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Γιατί η λαϊκή εξουσία - που για το ΚΚΕ είναι σοσιαλιστική - θα καταργήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και διάδοσης της τέχνης, θεμελιακό παράγοντα για να μπορεί ο καλλιτέχνης να δημιουργεί ελεύθερα από κάθε μονοπωλιακή ή κρατική εξάρτηση και ανεμπόδιστα, χωρίς τις διαμεσολαβήσεις «παραγωγών» και «προαγωγών», να απευθύνεται με το έργο του στο μεγάλο λαϊκό κοινό, πηγή της έμπνευσης και της δύναμής του. Στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας όλοι οι καλλιτέχνες θα είναι απαλλαγμένοι από βιοποριστικές έγνοιες και αυτού του τύπου οι διαχειριστικοί μηχανισμοί θα αχρηστευτούν, αφού η έννοια του πνευματικού δικαιώματος θα εξαγνιστεί από τους κερδοσκοπικούς ή εισπρακτικούς στόχους και θα δικαιωθεί, αποκτώντας το πραγματικό, καθαρά ηθικό νόημά της.

Βασική προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι η συγκρότηση Ενιαίου Δημόσιου (κοινωνικοποιημένου) Φορέα Τέχνης και Πολιτισμού, που με τους διάφορους οργανισμούς και τμήματά του θα οργανώσει σταδιακά όλη την παραγωγή και τη διανομή του καλλιτεχνικού έργου και θα παρέχει στους συντελεστές του τα απαραίτητα μέσα, όπως κοινωνικό μισθό και τις αναγκαίες υποδομές, για να υπηρετήσουν ελεύθερα και συνειδητά την τέχνη τους και την αληθινή κοινωνική της αποστολή. Μόνο σ' αυτές τις συνθήκες κοινωνικού σχεδιασμού, διεύθυνσης και ελέγχου μπορεί να πραγματοποιηθεί και να αναγνωριστεί αληθινά η σημασία της συμβολής και συμμετοχής των καλλιτεχνών στα όργανα λήψης των αποφάσεων, σε αντίθεση με τις αυταπάτες περί συμμετοχής, ελέγχου και διαφάνειας που προσπαθεί να καλλιεργήσει το ΥΠΠΟΤ, την ίδια στιγμή που με νόμους και θεσμούς παγιώνει ολοένα βαθύτερα την επικυριαρχία των μονοπωλίων.

Επομένως, οι καλλιτέχνες έχουν επιτακτικό συμφέρον, αντί να αναλώνονται σε τεχνοκρατικού τύπου αδιέξοδες διαβουλεύσεις και διαχειρίσεις, να συντονιστούν με την καλλιτεχνική τους δημιουργικότητα και την πάλη τους στο γενικότερο αγώνα της εργατικής τάξης για να γίνει η τέχνη και όλα τα υλικά και πνευματικά επιτεύγματα του πολιτισμού δικαίωμα και κτήμα των πραγματικών δημιουργών τους.

Στις σημερινές συνθήκες, που οι καλλιτέχνες παλεύουν για να επιβιώσουν με απαγορευτικούς για την καλλιτεχνική δημιουργία όρους, το ΚΚΕ τούς καλεί στα όσα αφορούν τα πνευματικά τους δικαιώματα να συσπειρωθούν γύρω από τους παρακάτω άξονες - στόχους πάλης:

1. Να διαχωριστεί το πνευματικό δικαίωμα των καλλιτεχνών, δημιουργών, ερμηνευτών και εκτελεστών από τα «δικαιώματα» - απαιτήσεις όλων των εκμεταλλευτών τους, οι οποίοι είναι αμέτοχοι στην καλλιτεχνική δημιουργία και δεν έχουν καμία σχέση με αυτή. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι οι αποκαλούμενοι «παραγωγοί» δεν έχουν καμία θέση στους συλλογικούς φορείς των πνευματικών δικαιωμάτων, δεν μπορούν να θεωρούνται δικαιούχοι τους και πολύ περισσότερο να τίθενται επικεφαλής στη διαδικασία διαχείρισής τους. Για τις τεχνικές υπηρεσίες τους στην παραγωγή καλλιτεχνικού έργου μπορούν να αμείβονται με ένα εφ' άπαξ ποσόν, συμφωνημένο με τους συνδικαλιστικούς φορείς των καλλιτεχνών.

2. Οι συλλογικοί φορείς διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων να αναπτύξουν σχέσεις συνεργασίας και συνεννόησης γύρω από το θέμα των αμοιβών μόνον με τις οργανώσεις των μικροεπαγγελματιών στη βάση των κοινών συμφερόντων τους στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να διεκδικήσουν, μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος των καλλιτεχνών την καταβολή των καθορισμένων ποσοστών αμοιβής των καλλιτεχνών απ' όλους τους μεγαλοεπιχειρηματίες χρήστες (ξενοδοχειακοί όμιλοι, παραλιακά κέντρα διασκέδασης κ.λπ.) που αρνούνται να τα καταβάλουν.

3. Οι συλλογικοί φορείς διαχείρισης να συνδεθούν ουσιαστικά με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα των καλλιτεχνών - δημιουργών, που σημαίνει ότι οι εκπρόσωποι των καλλιτεχνών στα ΔΣ των φορέων θα απολογούνται ετήσια στις ΓΣ των αντίστοιχων σωματείων, ενώ το αμοιβολόγιο των καλλιτεχνών για τα πνευματικά και συγγενικά τους δικαιώματα θα αποτελεί προϊόν συλλογικών συμβάσεων των σωματείων με τις εμπλεκόμενες οργανώσεις των χρηστών. Εννοείται πως στο περίγραμμα αυτό δεν έχουν καμία θέση ούτε οι συλλογικοί φορείς διαχείρισης των επιχειρηματιών - παραγωγών, ούτε ανώνυμες εταιρείες τύπου ΑΕΠΙ, που πρέπει να καταργηθούν. Οι δημιουργοί - μέλη της ΑΕΠΙ χρειάζεται να οργανωθούν σε συλλογικό φορέα, που να αντιστοιχεί στους φορείς οργάνωσης του συνδικαλιστικού τους κινήματος.

Ο Πολιτισμός ως συλλογική περιουσία πρέπει να γίνει και συλλογική ιδιοκτησία!

Το Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ