Συνειδητή η επιλογή της Αρνολντ, που θέλησε με τον τρόπο αυτόν να οπτικοποιήσει τη διαφορετικότητα, να τονίσει τις αντιθέσεις στη μικρή κοινότητα του Γιορκσάιρ του 19ουαιώνα που αισθάνεται ξένο παν τι διαφορετικό, κάτι που παραπέμπει στο ρατσισμό των ημερών μας και τις ρίζες του. Συνειδητή και η άλλη επιλογή της, να κόψει όλο το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου και να επικεντρωθεί στο πρώτο από τότε που ο μικρός Χίθκλιφ φθάνει στο σπίτι της Κάθι και αναμεταξύ τους γεννιέται εκείνο το ιδιαίτερο και μοιραίο συναίσθημα. Τον ορφανό μικρό υιοθετεί ο κύριος Ερνσο, μετά όμως το θάνατό του, το περιβάλλον για τον Χίθκλιφ μετατρέπεται σε απάνθρωπα εχθρικό. Τολμηρή προσέγγιση με ρηξικέλευθη μορφή εστιάζει άγρια και ωμά στη σκοτεινή ιστορία έρωτα και πάθους που κινείται πέρα και πάνω από ό,τι χωρά το μυαλό. Κινητικότατη η κάμερα, ρίχνεται κυριολεκτικά πάνω στους δύο πρωταγωνιστές κι είναι σαν να θέλει να τους καταβροχθίσει για να φτάσει στα μύχια του είναι τους.