Οι καιροί είναι δύσκολοι και τα προγνωστικά τούς θέλουν ακόμα δυσκολότερους. Οι περισσότεροι κινηματογραφόφιλοι εξαναγκάστηκαν να κόψουν το σινεμά, πηγαίνουν πια «στη χάση και τη φέξη», όπως λένε οι ίδιοι, μια που ακόμα και η λαϊκότερη ψυχαγωγία κατάντησε πολυτέλεια. Υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες που αναφέρουν ότι νέοι κυρίως άνθρωποι, ίσως φοιτητές, ίσως άνεργοι, ακόμα και εργαζόμενοι, φτάνουν μέχρι το ταμείο έτοιμοι να βγάλουν εισιτήριο ...κι όταν μετρούν τα κέρματα στη χούφτα τους κάνουν σιωπηλά μεταβολή, γιατί είναι λειψά. Τώρα πια η πραγματικότητα μοιάζει να πιέζει για οργάνωση, επιβάλλει και στους κινηματογραφόφιλους να αρχίσουν να οργανώνονται σε λέσχες, σε παρέες ίσως, σε συντροφιές μικρές και μεγαλύτερες, να «οργανώνουν» προβολές ταινιών ή γιατί όχι DVD και βίντεο και συζητήσεις, έστω και σε χώρους «μη ειδικευμένους», όπως σε σπίτια με τηλεόραση ...μεγάλης οθόνης. Τολμήστε να πειραματιστείτε με σοβαρότητα και σεβασμό στο αντικείμενο και όχι το χώρο. Σας προτείνουμε τις μέρες αυτές να δοκιμάσετε την επιτυχία της πρακτικής εφαρμογής. Προτείνουμε να ψάξετε να βρείτε και να δείτε τρεις γαλλικές «κλασικές» ταινίες που άπτονται του λιμανιού της Χάβρης, όλες «προπαρασκευαστικές», με ποικίλους τρόπους, της τελευταίας, ώριμης παραγωγής του Φινλανδού Ακι Καουρισμάκι «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ» που πρόκειται να βγει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη. Γράφουμε επίσης και τον πρωτότυπο τίτλο για διευκόλυνση στην έρευνά σας. «ΑΤΑΛΑΝΤΗ» του Ζαν Βιγκό από το 1934 («L' ATALANTE» Jean Vigo) και την ταινία «φόρο τιμής» σ' αυτήν που έκανε ο Λεό Καράξ το 1988 «ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤ ΝΕΦ» («LES AMANTS DU PONTNEUF» Leos Carax). Πάνω απ' όλα όμως μνημονεύουμε το μέγιστο επίτευγμα του Μαρσέλ Καρνέ από το 1938 «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΛΗΡΩΝ» («LE QUAI DES BRUMES» Marcel Carne). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ζαν Γκαμπέν, που, λιποτάκτης από την Ινδοκίνα, φθάνει στη Χάβρη να μπαρκάρει για τον Παναμά ή κάπου εκεί μετά την καταθλιπτική απογοήτευση που μυρίζει η ατμόσφαιρα ιδιαίτερα μετά τον Οκτώβρη του 1938 που διαλύεται και τυπικά το Λαϊκό Μέτωπο. Ο Γκαμπέν δε λιποτάκτησε για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί σκότωσε κάποιον. Και στο τέλος τον σκοτώνει πυροβολώντας τον ένας γκάνγκστερ και όχι η αστυνομία. Η γεύση που αφήνει η ταινία είναι μόνο μια ασαφής νοσταλγική θύμηση για τις προσδοκίες που ξεπουλήθηκαν από το πολλά υποσχόμενο, αλωμένο από τους αστούς Λαϊκό Μέτωπο.

Από την ταινία του Μαρσέλ Καρνέ ξεπηδούν συνειρμοί προς ένα άλλο αριστούργημα της γαλλικής κινηματογραφίας της περιόδου του ποιητικού ρεαλισμού τη «ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» (LA GRANDE ILLUSION, Jean Renoir) του Ζαν Ρενουάρ από το 1937, που σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να δείτε και να ξαναδείτε σε DVD. Η ταινία φτιάχτηκε με την αισιοδοξία της ταινίας που δεν είδε το τέλος της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου και τα κροκοδείλια δάκρυα του Μπλουμ για το Ιρούν. Που δεν είδε τη Βουλή που ανέδειξε το Λαϊκό Μέτωπο το 1936 - στις αρχές του Σεπτέμβρη 1939 που αρχίζει ο πόλεμος με τη Γερμανία - να οδηγεί στην απαγόρευση το ΚΚ, στην καθαίρεση τους βουλευτές του, στη σύλληψη τους ηγέτες του και την παράδοσή τους στους Ναζί...