Νέα επίθεση σε βάρος των εκατομμυρίων εργαζομένων, την οποία επιχείρησε να στηρίξει σε ψέματα και παραπλανητικά στοιχεία, εξαπέλυσε χτες ο Ευάγ. Βενιζέλος στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής των δύο τελευταίων χρόνων. Απέφυγε, ωστόσο, να αναφερθεί στην κόλαση των νέων μέτρων, που έχει ήδη συναποφασιστεί με την τρόικα και θα εφαρμοστούν τον ερχόμενο Ιούνη.

Κατ' αρχάς, χωρίς αιδώ, εντόπισε τη φοροδιαφυγή στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, ισχυριζόμενος ότι «μέχρι την κρίση δεν υπήρχαν μισθωτοί οι οποίοι είχαν και μια δεύτερη δουλειά; Δεν υπήρχαν συνταξιούχοι που είχαν και μια άλλη δραστηριότητα;». Το μένος κατά των συνταξιούχων, εκφράστηκε και στο παράδειγμα που επικαλέστηκε τον συνταξιούχο των 50 χρόνων, τον οποίο προφανώς ειδικές αποφάσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συνταξιοδότησαν σε αυτήν την ηλικία και τον οποίο πρέπει «μέχρι τα 85 του ή τα 90 του, ζωή να έχει, να παίρνει τη σύνταξή του και μετά τη σύνταξη να την παίρνει η γυναίκα του».

Δικαιολόγησε, πλήρως, τη βίαιη μείωση των μισθών, υποστηρίζοντας τα επιχειρήματα των μεγάλων επιχειρήσεων, ότι μια μείωση του «κόστους εργασίας» θα επιτρέψει στην επιχείρηση να πάρει κόσμο με μεγαλύτερη ευκολία και να επενδύσει... Κατά αισχρό τρόπο ισχυρίστηκε ότι η μείωση της ανεργίας περνάει μέσα από τη μείωση των μισθών, επιχειρώντας να στρέψει το 1 εκατ. ανέργους εναντίον όσων εργάζονται...

Κατά τον υπουργό Οικονομικών, οι εργαζόμενοι της χώρας, πριν την κρίση ζούσαν σε συνθήκες πλήρους ευμάρειας, για την οποία ο ίδιος τώρα φέρεται να απολογείται προς τους εταίρους του στην ΕΕ. «Αυξήσαμε δυστυχώς -είπε- κατά 120% τις μέσες αποδοχές τα τελευταία 10 χρόνια και έρχεται ο Γερμανός και σου λέει "μα στη Γερμανία τις αυξήσαμε κατά 25% και στην Ελλάδα κατά 120%"».

Η ξεδιαντροπιά των κυβερνώντων εκδηλώνεται εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Γιατί όλα αυτά που αναφέρει ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αισχρό ψεύδος. Η αλήθεια είναι ότι στα δέκα χρόνια πριν από την κρίση, από το 1998 μέχρι και το 2008 το ΑΕΠ αυξήθηκε περί το 130%, ενώ ο βασικός μισθός εμφάνισε αριθμητική αύξηση της τάξης του 57%, δηλαδή, πολύ λιγότερο από το μισό της αύξησης του ΑΕΠ.