Απρόβλεπτο είναι το πεδίο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα, καθώς το μακελειό στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων από την μαυρομετωπίτικη κυβέρνηση και την τρόικα ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ συνεχίζεται ακόμα πιο αδυσώπητα και βάρβαρα. Στην κυριολεξία, πρόκειται για μια επιχείρηση - κρεατομηχανή που δεν υπολογίζει τίποτα, που δεν πρόκειται να αφήσει όρθιο τίποτα, θα τελειώσει μέχρι ρανίδας αίματος τον κανιβαλισμό του λαού.

Με διακηρυγμένο στόχο το λαϊκό εξανδραποδισμό στο όνομα της διάσωσης μιας ήδη χρεοκοπημένης Ελλάδας στους κόλπους της Ευρωζώνης, το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής αστικής τάξης προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί την ευρωενωσιακή επιλογή του, εκτιμώντας ακριβώς ότι η άτακτη χρεοκοπία και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ υπονομεύει την οικονομία, αλλά και την πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης στο εσωτερικό της χώρας, αφού φοβάται, όπως ο διάολος το λιβάνι, την αστάθεια και τις πιθανές ανεξέλεγκτες κοινωνικές - πολιτικές εξελίξεις με καθοριστικό το ρόλο του λαϊκού παράγοντα. Από την άλλη, την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας δείχνουν για την ώρα να επιλέγουν οι πολιτικές ηγεσίες των κυρίαρχων χωρών της ΕΕ δηλ. της Γερμανίας πρωτευόντως και της Γαλλίας, κι αυτό γιατί εκτιμούν ότι μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, θα δημιουργήσει τέτοιο πανικό στις χρηματαγορές, που το επόμενο θύμα, το οποίο θα είναι πιθανότατα η Ιταλία, θα είναι απίθανο, δεδομένων των οικονομικών μεγεθών, να «διασωθεί», με άλλα λόγια το διευθυντήριο της ΕΕ φοβάται ότι η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα δημιουργήσει τέτοιες τεκτονικές δονήσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε πλήρη κατάρρευση του ευρώ, με τεράστια προβλήματα για το κεφάλαιο και στις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης. Σε αυτό το δεδομένο πρέπει να προστεθεί η όξυνση των ανταγωνισμών των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών για την κατάκτηση αγορών και ζωτικού χώρου στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, καθώς και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η εμφάνιση νέων οικονομιών με επεκτατικές διαθέσεις, όπως αυτών της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας, οδηγεί αναπόφευκτα στην όξυνση των δυσκολιών στις εσωτερικές οικονομίες των χωρών της ΕΕ και φυσικά τα πρώτα θύματα στην κρίση των διεθνών αγορών είναι οι εργαζόμενοι των αντίστοιχων ευρωπαϊκών χωρών, αφού το κεφάλαιο που κατέχει την εξουσία, σε περιόδους κρίσεων ενδιαφέρεται αποκλειστικά πώς θα έχει τις μικρότερες απώλειες και ταυτόχρονα πώς θα περικόψει, ή θα σφαγιάσει σε οξυμένες περιπτώσεις όπως της Ελλάδας εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις για να βγει έτσι κι αλλιώς κερδισμένο στη φάση της ανάκαμψης έστω και αναιμικής. Η σημερινή παγκόσμια συγκυρία, εξάλλου, δεν είναι μια συνηθισμένη φάση στον κύκλο των κρίσεων των καπιταλιστικών οικονομιών, είναι μια σοβαρή δόνηση του διεθνούς οικοδομήματος που ξεκίνησε με την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου το 2008 στις ΗΠΑ και από τότε δεν έχει οδηγήσει σε εύρωστη ανάκαμψη καμία από τις μεγάλες δυτικές οικονομίες. Ταυτόχρονα, έχει διευρύνει δραματικά τις κοινωνικές ανισότητες στις ισχυρές οικονομίες του καπιταλισμού, με αποτέλεσμα να έχουμε γυρίσει, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, «στα επίπεδα οικονομικής ανισότητας πριν τη μεγάλη καπιταλιστική ύφεση του 1930 και ο αριθμός των (καταγεγραμμένων) ανέργων διεθνώς να έχει φθάσει τα 210 εκατομμύρια»! (περιοδικό TIME, 6/2/2012).

Αν, λοιπόν, για την ώρα προσπαθούν να αποφύγουν την τυπική χρεοκοπία της Ελλάδας, γιατί η ουσιαστική χρεοκοπία έχει φυσικά συντελεσθεί και σίγουρα ο λαός έχει ήδη πτωχεύσει, είναι για το λόγο που προαναφέρθηκε, αλλά και για έναν άλλο γνωστό λίγο - πολύ λόγο: ότι δηλαδή τα λύτρα της «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να πληρωθούν μέχρι κεραίας στους ξένους πιστωτές ακόμα κι αν το επίπεδο της ζωής στην Ελλάδα πέσει σε επίπεδα Μπαγκλαντές. Για το λόγο αυτό, και με σύμμαχο το κύριο τμήμα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και τους πολιτικούς εκφραστές της, δηλ. το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, αλλά και τον ΛΑ.Ο.Σ., έχουν ξεκινήσει με πρωτοφανή κυνισμό και βαρβαρότητα έναν άγριο πόλεμο κατά του ελληνικού λαού που δεν γνωρίζει φραγμούς, που δεν υπολογίζει καν κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών κατακτημένα με αίμα και θυσίες εργαζομένων, που αδιαφορεί αν οδηγεί τις ελληνικές λαϊκές οικογένειες στην εξαθλίωση και την απόγνωση, εκβιάζοντας ταυτόχρονα π.χ. με τα χαράτσια της ΔΕΗ ή επιστρατεύοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους κουκουλοφόρους, για να προβοκάρουν και να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που κατεβαίνει στους δρόμους. Ωστόσο, μέσα από αυτή την εξουθένωση των Ελλήνων εργαζομένων, για να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, έχουν προκύψει πολιτικές διεργασίες που πρέπει ο λαός να λάβει σοβαρά υπόψη του. Δηλαδή, αποδείχθηκε κατ' αρχήν ότι τα δύο, υποτίθεται, αντιτιθέμενα κόμματα του δικομματισμού η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (που κάποτε μοσχοπούλαγε το πολωτικό δεξιά - αντιδεξιά) τα βρίσκουν μια χαρά μεταξύ τους, όταν η αστική τάξη στην Ελλάδα τραβάει ζόρια και πρέπει να περάσει από την κρεατομηχανή τους εργαζόμενους. Και είναι ενδιαφέρον από την άποψη αυτή το πόσο γρήγορα έπεσε η αντιμνημονιακή μάσκα του Σαμαρά, όταν έπρεπε να διαλέξει το υπέρτατο συμφέρον της τάξης που εκπροσωπεί και πόσο παιδαριώδης γίνεται όταν προσπαθεί να πείσει τώρα για ένα τρισχειρότερο μνημόνιο, τη στιγμή που λοιδορούσε το προηγούμενο ότι οδηγεί την οικονομία στην ασφυξία και την ύφεση. Ας τα έχει αυτά υπόψη του ο λαϊκός κόσμος που ψήφιζε μέχρι τώρα ΝΔ και τον ανέδειξε και στην ηγεσία, έγκαιρα ξεμασκαρεύτηκε ο άνθρωπος! Η μαύρη κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου είναι, πάντως, η καλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχουν φιλολαϊκά ή αντιλαϊκά αστικά κόμματα, δεν υπάρχει κοινωνικό και ανάλγητο ΠΑΣΟΚ ούτε Νέα Δημοκρατία λαϊκή και Νέα Δημοκρατία των σαλονιών της Α΄Αθηνών. Οσο κι αν «κυκλοφορούν» με διαφορετική μάρκα, είναι το ίδιο αντιλαϊκά και τα δύο κόμματα και οι ψευτο-εκδοχές τους, γιατί είναι κόμματα του κεφαλαίου, το ίδιο κι ο κωλοτούμπας του αστικού συστήματος Γ. Καρατζαφέρης που, αφού στήριξε μέχρι τελικής πτώσεως όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν, νομίζει ότι θα διασωθεί εκλογικά στο παραπέντε κάνοντας το λαγό!

Με τα δεδομένα αυτά, είναι πολύ πιθανό βλέποντας το αστικό σύστημα (και οι πολυποίκιλοι μηχανισμοί παρέμβασης που διαθέτει από το εργοστάσιο, τη δημόσια υπηρεσία, το πανεπιστήμιο, τους παπάδες, μέχρι τα αστικά ΜΜΕ), από τη μια, το καταποντισμένο και καταδικασμένο στη λαϊκή συνείδηση το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη τη ΝΔ να μη μπορεί να αποσπάσει αυτοδυναμία μετά τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση του Σαμαρά, να προωθήσει μια οριζόντια συμμαχία που θα περιλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα των «ευρωπαϊστών» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (όποιου διασωθεί), τις τσόντες του ΔΗΣΥ, μαζί με τους πρόθυμους από την οπορτουνιστική αριστερά. Δεν είναι τυχαίο, ίσως, ότι τελευταία οι γνωστές κατά παραγγελίαν δημοσκοπήσεις αβαντάρουν με κάθε τρόπο τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, ούτε είναι τυχαίο ότι τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά και τα κρατικά παπαγαλάκια της ΝΕΤ αγνοούν είτε υποβαθμίζουν συστηματικά και από πρόθεση το ΚΚΕ, τη δράση του ΠΑΜΕ και γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Για παράδειγμα, το Mega κανάλι, και είναι αξιοσημείωτο ότι επέμενε ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός του μνημονίου Γ. Παπανδρέου για ευνοϊκή αντιμετώπιση από μέρους τους σύμφωνα με τη δημόσια αποκάλυψη του εκδότη του Βήματος Στ. Ψυχάρη, όχι μόνο ουσιαστικά αγνοεί τις αντιδράσεις των εργαζομένων είτε προβάλλει αποκλειστικά τις θέσεις των εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά επιδίδεται και σε ένα καθημερινό πλυντήριο στις ειδήσεις των 8, όπου προκλητικά οι δημοσιογράφοι του επιχειρούν είτε να αποπροσανατολίσουν είτε να περάσουν με άτιμο τρόπο σε μια μερίδα κόσμου τη μοιρολατρική αποδοχή της αντιλαϊκής - αντεργατικής βαρβαρότητας, σε συνδυασμό με το σερβίρισμα της αποκλειστικής υπαιτιότητας μιας κακής Γερμανίας, ενός κακού Σόιμπλε ή μιας κακής τρόικας, τρομοκρατώντας πρόσφατα (Κυριακή, 12/2), τόσο αναίσχυντα όσο και ο πρωθυπουργός - τραπεζίτης Παπαδήμος, τους τηλεθεατές για την περίπτωση μη ψήφισης του δεύτερου μνημονίου.

Η προοπτική λαϊκής εξουσίας είναι και η μόνη διέξοδος, η μόνη απάντηση για το λαό αν δε θέλει να τον αφανίσουν, στην κυριολεξία. Το επόμενο διάστημα θα είναι πεδίο σκληρών οργανωμένων αγώνων και ταξικών συγκρούσεων. Ακόμα και να γίνουν οι εκλογές το επόμενο διάστημα - και ας μην είμαστε απόλυτα σίγουροι, είπαμε η αστική τάξη μετράει καλά τα πράγματα στα δύσκολα - το αστικό σύστημα και οι στυλοβάτες του θα τα δώσουν όλα για να μην μπορέσει να εκφρασθεί η λαϊκή αγανάκτηση και οργή ανόθευτα και ανεπηρέαστα. Αν και οι εκλογές στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού δεν είναι το αποκλειστικό ούτε το κύριο βήμα για την κατάκτηση της λαϊκής - εργατικής εξουσίας, - αν ήταν διαφορετικά θα είχαν κηρυχθεί παράνομες, - εν τούτοις στην τωρινή συγκυρία με τον λαό ξεσηκωμένο και στους δρόμους όπως πολύ σωστά επισημαίνει το ΚΚΕ, μπορούν να καταφέρουν σοβαρό πλήγμα στο σύστημα της εξουσίας του κεφαλαίου, μπορούν να δώσουν μια άλλη δυνατότητα για να αποκρούσει το λαϊκό κίνημα την επίθεση που δέχεται, για να σώσουν οι εργαζόμενοι τη ζωή τους στην κυριολεξία. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι και από το εσωτερικό και το εξωτερικό, θα ενταθεί μαζί με την ανελέητη επίθεση στη ζωή όλων των εργαζομένων, η μαύρη προπαγάνδα, η πολιτική τρομοκρατία για την έξοδο από το ευρώ και την...κόλαση που θα ακολουθήσει, η κινδυνολογία για εμφύλιο, η καταπίεση στους τόπους δουλειάς, τέλος η αναμενόμενη έξαρση του αντικομμουνισμού κάθε μορφής.