Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι η ύπαρξη των καπιταλιστών. Γεγονός που οδηγεί και στο πολιτικό πρόβλημα: Μια σειρά κόμματα που ενώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παλεύουν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν την εξουσία των καπιταλιστών, εμφανίζονται παράλληλα ως «φίλοι του λαού». Εφτασε χτες ο Βενιζέλος να δηλώνει ότι τον άνθρωπο που ματώνει καθημερινά επειδή οι καπιταλιστές τον έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης, αυτόν τον άνθρωπο δεν τον νοιάζει άλλο τίποτα παρά το αν τον πολιτικό βούρδουλα για να εφαρμοστεί η πολιτική του κεφαλαίου θα τον κρατάει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.

Μια απάντηση είναι αυτό που κάνει η φοράδα στ' αλώνι.

Η πραγματική απάντηση είναι ο απεγκλωβισμός μεγάλων μαζών εργαζομένων, ευρύτερα ανθρώπων των λαϊκών στρωμάτων από τα κόμματα της πλουτοκρατίας, όχι μόνο αυτά που ανοιχτά διακηρύσσουν ότι χωρίς τους καπιταλιστές δεν υπάρχει μέλλον, αλλά κι εκείνα που σπεύδουν να συνεισφέρουν με προτάσεις διαχείρισης για το πώς θα γίνει ανθρώπινος ο καπιταλισμός. Κι αυτό δε φτάνει. Η κατάσταση της εργατικής τάξης έχει ξεπεράσει το «μη παρέκει». Γεγονός που καθιστά επιτακτικά αναγκαστική τη δική της πορεία σ' ένα δρόμο όπου ως τάξη αυτή καθαυτή θα διεκδικεί όλη την εξουσία για τον εαυτό της. Το δρόμο, δηλαδή, που με λεπτομέρειες πια έχει δείξει το ΚΚΕ.

Για ένα προς ένα τα ειδικά προβλήματα, αλλά και συνολικά, το ΚΚΕ έχει παρουσιάσει ήδη την πρότασή του. Μια πρόταση - κάλεσμα στο λαό να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία για μια οικονομία που θα στηρίζεται στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου και δε θα περιέχει τους καπιταλιστές.

Η αστική προπαγάνδα γνωρίζει τις αναλυτικές προτάσεις του ΚΚΕ. Οπως γνωρίζει και τη βασική προϋπόθεση που αυτή η πρόταση περιέχει: Να φύγουν απ' τη μέση οι καπιταλιστές. Κι αυτή ακριβώς η προϋπόθεση είναι που κάνει την αστική τάξη να σκυλιάζει.

Την ώρα που λυτοί - δεμένοι έχουν πέσει στα γεμάτα για να πείσουν τον ένα εργάτη ότι ο εχθρός είναι ο διπλανός του, η πρόταση του ΚΚΕ για την απελευθέρωση των τεράστιων δυνατοτήτων της χώρας περπατά στις γειτονιές, βρίσκει την επιβεβαίωσή της στους χώρους δουλειάς, γίνεται ψυχή και κέντρο της προσοχής ενός λαϊκού κινήματος που με πυρήνα του το εργατικό έχει βάλει πλώρη για ρήξη και ανατροπή. Εδώ είμαστε...

Τα προβλήματα στο κέντρο της Αθήνας είναι υπαρκτά. Σε καμιά περίπτωση, όμως, η λύση τους δε βρίσκεται στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ο διαγκωνισμός ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. για το ποιος θα εμφανιστεί σαν ο καλύτερος στο κυνήγι των μεταναστών, μπορεί να εξασφαλίζει πρόσκαιρα κάποιες ψήφους, είναι όμως - πέρα από επικίνδυνος - κοντόφθαλμος. Οι μετρήσεις στη Γαλλία το βεβαιώνουν.

Ο ντόπιος εργάτης ψάχνει ήδη στις μισοχτισμένες οικοδομές της γειτονιάς του να βρει σε ποια θα χωθεί «παράνομα» αύριο που δε θα μπορεί ούτε νοίκι να πληρώσει. Κι εκεί συναντά τον αλλοδαπό που - κυνηγημένος απ' τη χώρα του - βρέθηκε εγκλωβισμένος εδώ, ψάχνοντας ακόμα τρόπο να φτάσει όπου ο ίδιος θεωρεί πως είναι ο παράδεισος. Και οι δυο μαζί θα μάθουν να επιβιώνουν, όπως έτσι ακριβώς μαθαίνουν δικοί μας μετανάστες που ζουν σε τρώγλες στη Γερμανία, στη Δανία, ακόμα και σ' αυτή τη Σουηδία.

Το γεγονός ότι χτες η αστική τάξη επιστράτευσε τη χυδαιότητα του Πρετεντέρη για να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ, που καλεί Ελληνες και ξένους να παλέψουν μαζί για να αντιμετωπίσουν την αιτία του κακού, δηλώνει πως η αστική τάξη ξέρει από πού θα το βρει - το κακό που θα πάθει - την ώρα που στο σύνολό της η εργατική τάξη αποκτήσει συνείδηση της θέσης της κι αποφασίσει να τσακίσει όλους εκείνους που απ' τον πόνο και το αίμα εργατών κάθε εθνικότητας γεμίζουν το πουγκί τους (αναλυτικό σχόλιο στη σ. 32).