«Να μη θιγούν τα εύλογα συμφέροντα των τραπεζών» στο ζήτημα με τα πανωτόκια, απαίτησε και ο πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας Γ. Στουρνάρας, σε χτεσινή συνέντευξη, στην οποία διατύπωσε την άποψη πως το θέμα με τα πανωτόκια δεν «είναι πρωτοβουλία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας»! Ο ίδιος παρέθεσε κάποια γενικά και αόριστα στοιχεία για διαγραφές χρεών από την Εμπορική Τράπεζα στην τελευταία πενταετία, συνολικού ύψους 32 δισ. δραχμών (προφανώς κάθε είδους χρέη), ενώ παραδέχτηκε ότι μόλις 117 υπέβαλαν αιτήσεις, για να υπαχθούν στις (τελευταίες κυβερνητικές) ρυθμίσεις για τα πανωτόκια. Η φράση να «μη θιγούν τα εύλογα συμφέροντα των τραπεζών» συνοψίζει την κοινή θέση των τραπεζών πως οποιαδήποτε νέα ρύθμιση θα «πρέπει» να αφορά, αποκλειστικά και μόνο, τα υπόλοιπα των δανείων μετά το Γενάρη του 2001.

Από τα οικονομικά αποτελέσματα της Εμπορικής Τράπεζας για τη χρήση του 2000, που δημοσιοποίησε ο Γ. Στουρνάρας, προκύπτει μεταξύ άλλων ότι:

• Τα προ φόρων κέρδη της τράπεζας ανήλθαν στα 115,3 δισ. δρχ., παρουσιάζοντας αύξηση κατά 27,7% συγκριτικά με το 1999. Το ποσοστό αύξησης των κερδών είναι επταπλάσιο του πληθωρισμού.
• Αντίθετα, οι δαπάνες της τράπεζας για το προσωπικό- δηλαδή για μισθούς, ημερομίσθια, και εργοδοτικές εισφορές- παρουσιάζουν αύξηση μόλις 4,9%. Να σημειωθεί ότι το κόστος εργασίας αποτελεί για το τραπεζικό κεφάλαιο το μεγαλύτερο μέρος των λειτουργικών δαπανών και στην περίπτωση της Εμπορικής τα έξοδα προσωπικού έπεσαν την τελευταια κατά 1,7 μονάδες σαν ποσοστό του συνόλου των λειτουργικών δαπανών. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μέσα στο 2000 εφαρμόστηκε «πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου» για 260 στελέχη, με κόστος 2,3 δισ. δραχμές που γράφτηκε στη χρήση του 2000. Το συνολικό κόστος του «προγράμματος εθελούσιας εξόδου» ανέρχεται σε 3 δισ. δρχ. και σύμφωνα με τον πρόεδρο της Εμπορικής θα αποσβεστεί σε 3 χρόνια.
• Η διοίκηση της τράπεζας προτείνει διανομή μερίσματος 450 δρχ. ανά μετοχή, έναντι 300 δρχ. το 1999.

Από τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν προκύπτει ότι η Εμπορική και οι άλλες τράπεζες προχώρησαν το 2000 σε εκτεταμένη ρευστοποίηση κρατικών ομολόγων, με τα οποία τροφοδοτούσαν τα αμύθητα κέρδη τους στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων και τα οποία ήταν αποτέλεσμα της νομισματικής σύγκλισης με την ΟΝΕ.