Η ιταλική κωμωδία δεν συνιστά «σχολή» με την έννοια των δασκάλων και των μαθητών. Πρόκειται μάλλον για ένα μεγάλο εργαστήρι όπου δημιουργούν πολλοί και ετερόκλητοι τεχνίτες. Η «6 ΣΥΝ 1 ΑΠΙΣΤΙΕΣ» αρθρώνει εκλεκτικές συγγένειες με «ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ» (1963) του Ντίνο Ρίζι ή μάλλον, οι συγγένειες αυτές μοιάζουν προβεβλημένες στο χρόνο, μισόν αιώνα μετά, με όποιες ιστορικές αλλαγές παρεισέφρησαν σ' αυτό το κομμάτι του χρόνου. Ο Ιταλός σκηνοθέτης στην ταινία του 1963 εικάζει το κενό πίσω από τη μάσκα. Μια μάσκα που αρχικά εμφανίζεται οικεία για να εξελιχθεί αργότερα σε γκροτέσκα και στο τέλος νεκρική. Ο Ρίζι εφοδίασε το ιταλικό σινεμά με μια γκαλερί χαρακτήρων και καταστάσεων που εξέφραζαν τη δυσφορία μιας κοινωνίας που αλλάζει με πολύ ταχείς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η γαλλική κωμωδία αποκαλύπτει το αποτέλεσμα αυτής της ανάπτυξης, αποκαλύπτει πια με σιγουριά, το απόλυτο κενό πίσω από τις μάσκες. Η απώλεια ενός θεμελιώδους ιδανικού στο επίκεντρο - ιδεώδες πολιτικό, υπαρξιακό κλπ - όχι μόνο επέφερε μια αίσθηση απόλυτου αποπροσανατολισμού της κοινωνίας που αδυνατεί να ανακαλύψει την πραγματικότητα στην πολλαπλότητά της και να την ταξινομήσει στα πλαίσια ενός κατανοητού οπτικού πεδίου, αλλά προκάλεσε επίσης και αποσύνθεση στα είδη του κινηματογράφου τα οποία πια αδυνατούν να αντιπροσωπεύουν επαρκώς τις τροποποιημένες κοινωνικές και υπαρξιακές καταστάσεις. Το σκετς των «Ανωνύμων Μη πιστών στις συζύγους» εξαιρετική κωμωδία, με όρους κλασικούς, συνιστά την κορύφωση της σπονδυλωτής αυτής ταινίας που το άτσαλο και τραγικά συμβατικό της τέλος δεν συνιστά ανατροπή. Κάθε άλλο...