«Η Ελλάδα γλίτωσε, για μιαν ακόμη φορά, την απόρριψή της από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι» γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στη χτεσινή «Καθημερινή» και συμπληρώνει: «Παραμένει όμως πλήρως εκτεθειμένη στο σπουδαιότερο κίνδυνο. Ο πληθυσμός της, στη μεγάλη του πλειοψηφία, αρνείται να παραδεχτεί ότι η αντιμετώπιση της κρίσης αποτελεί δική του ευθύνη, ότι ο πόνος δεν επιβάλλεται ούτε από το γιατρό ούτε από τη θεραπεία, αλλά από την αρρώστια». Η παραπάνω επισήμανση του γνωστού αρθρογράφου αποτυπώνει την αγωνία της αστικής τάξης να πείσει το λαό να σκύψει το κεφάλι και να δεχτεί να «πονέσει», δηλαδή να φορτωθεί και να πληρώσει μία κρίση που όχι μόνο δεν προκάλεσε αυτός, αλλά και προκλήθηκε ακριβώς επειδή ασκείται μία πολιτική που συντρίβει τις δικές του ανάγκες και υπηρετεί τις ανάγκες των αντιπάλων του, των μονοπωλίων.

Οπως γινόταν και το προηγούμενο διάστημα (και με δεδομένο ότι η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει) θα ενταθούν με κάθε τρόπο οι προσπάθειες να πειστούν οι λαϊκές οικογένειες ότι είναι μοιραίο να γεμίσουν ανέργους, αρρώστους χωρίς φάρμακα, εξαθλιωμένους, νηστικά παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία. Θα πέσουν όλοι οι υπερασπιστές των μονοπωλίων, λυτοί και δεμένοι, «δεξιοί» και «αριστεροί» πάνω στον εργάτη και την εργάτρια για να ξεριζώσουν από το μυαλό τους ακόμα και την παραμικρή υπόνοια ότι για τα βάσανά τους δε φταίνε οι ίδιοι, ότι η δική τους σωτηρία θα έρθει μόνο με ρήξη και ανατροπή των μονοπωλίων. Είναι μεγάλη η ευθύνη των κομμουνιστών, των φίλων και οπαδών του Κόμματος, να αντεπιτεθούν σ' αυτή την ιδεολογικοπολιτική επίθεση που στόχο έχει την καθυπόταξη της εργατικής τάξης, να πρωτοστατήσουν στην αποκάλυψη και ερμηνεία των εξελίξεων με ταξικούς όρους, στην όξυνση του ταξικού κριτηρίου των εργαζομένων, στην οργάνωσή τους καταρχήν μες στους τόπους δουλειάς, εκεί που αναδεικνύονται τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα των εργαζομένων και των μεγαλοεργοδοτών.