Σε απόγνωση βρίσκονται οι πατατοπαραγωγοί καθώς φέτος οι τιμές διαμορφώνονται σε ακόμα πιο χαμηλά επίπεδα. Από πέρσι η τιμή άρχισε την πτωτική της πορεία και μήνα με το μήνα πέφτει σε όλο και πιο εξευτελιστικά επίπεδα, ενώ η κατάσταση αναμένεται να γίνει χειρότερη, όταν θα αρχίσει να βγαίνει και η υπόλοιπη παραγωγή. Σε Αχαΐα, Ηλεία και Μεσσηνία η τιμή έχει διαμορφωθεί γύρω στα 15 λεπτά το κιλό. Πέρσι η τιμή ήταν γύρω στα 20 - 25 λεπτά και πρόπερσι γύρω στα 35 λεπτά. Το αποτέλεσμα είναι η τιμή της πατάτας για τον παραγωγό να είναι μικρότερη ακόμα και από εκείνη του 2002. Την ίδια στιγμή, βέβαια, στους καταναλωτές η πατάτα φτάνει σε τετραπλάσια και πενταπλάσια τιμή.

Το πρόβλημα δημιουργείται από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της πατάτας το διακινούν και το εμπορεύονται οι μεγαλέμποροι και οι μεγάλες αλυσίδες, που εξασφαλίζουν υπερκέρδη εκμεταλλευόμενοι και τους πατατο-παραγωγούς και τους εργαζόμενους - καταναλωτές. Εκβιάζουν τους παραγωγούς να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, ακόμα χαμηλότερες από αυτές που εισάγονται από την Αίγυπτο.

Τους εμπορομεσάζοντες και τις αλυσίδες δεν τους ενδιαφέρει αν η πατάτα είναι ελληνική ή εισαγόμενη, τους ενδιαφέρει μόνο πώς θα κερδίσουν περισσότερα. Μπρος στην κατάσταση αυτή πολλοί πατατοπαραγωγοί εξαναγκάζονται να σταματήσουν την καλλιέργεια. Από την άλλη οι εισαγωγές όλο και αυξάνονται. Το 2011 οι εισαγωγές πατάτας αυξήθηκαν κατά 30% σε σύγκριση με το 2010, αφού εισήχθηκαν 174.353 τόνοι από 133.429 τόνους. Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι το 1980 τα καλλιεργούμενα στρέμματα με πατάτα στην Ελλάδα ήταν 553.400 και τριάντα χρόνια μετά το 2010, ήταν 305.300 στρέμματα, σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Μέσα από τις εξελίξεις γίνεται φανερό και αποδεικνύεται ότι το περιβόητο «κίνημα της πατάτας» που εμφανίστηκε πριν από μερικούς μήνες, δεν επρόκειτο, δεν ήθελε, αλλά και δεν μπορούσε να λύσει κανένα πρόβλημα, ούτε των πατατοπαραγωγών, ούτε των καταναλωτών. Απλά, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε μια πρόσκαιρη ανακούφιση, αλλά το πρόβλημα παραμένει και στην ουσία του και στην έκτασή του. Οι διανομές φτηνής πατάτας συνεχίζονται, όπως άλλωστε ανέκαθεν γινόταν περιστασιακά, σε κάποιες περιοχές, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών και των καταναλωτών αγκομαχάει. Με τέτοιες πρωτοβουλίες δεν πρόκειται να φύγουν από τη μέση τα μονοπώλια, οι εμποροβιομήχανοι, οι μεσάζοντες. Δε θα λυθεί το πρόβλημα του αυξημένου κόστους παραγωγής για τους αγρότες και κτηνοτρόφους. Δε θα εμποδίζονται οι μαζικές εισαγωγές αγροτικών και ζωοκομικών προϊόντων. Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που δημιουργούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, οι κανόνες της «ελεύθερης αγοράς», οι νόμοι του κέρδους, τα μονοπώλια και τα καρτέλ. Οσο υπάρχουν καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση θα υφίσταται σε όλα τα επίπεδα σε βάρος του λαού, είτε είναι εργαζόμενοι, είτε άνεργοι, είτε συνταξιούχοι, είτε παραγωγοί, είτε καταναλωτές.

Το γεγονός αυτό είχε επισημάνει το ΚΚΕ τον περασμένο Μάρτη όταν το κίνημα της πατάτας είχε λάβει μεγάλη επικοινωνιακή διάσταση. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι τα μονοπώλια, οι βιομήχανοι, οι μεσάζοντες, πρέπει να φύγουν από τη μέση. Δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως είτε στους παραγωγούς, είτε στα λαϊκά στρώματα - καταναλωτές. Τους εκμεταλλεύονται αισχρά σαν εργαζόμενους, σαν παραγωγούς, σαν καταναλωτές. Οι καταναλωτές - εργαζόμενοι μπορούν, πράγματι, να αγοράσουν φτηνά και υγιεινά τρόφιμα και οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι να μπορούν να παράγουν χωρίς τους εκβιασμούς και την κερδοσκοπία σε βάρος τους. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει σε μια οργάνωση κοινωνίας που δε θα έχει ως στόχο το κέρδος και την εκμετάλλευση. Η αγροτική παραγωγή και η διανομή της, καθώς και ο καθορισμός των τιμών σε όφελος των παραγωγών και των καταναλωτών - λαϊκών στρωμάτων ταυτόχρονα, είναι ένα θέμα που θα λυθεί σε μια οργανωμένη κοινωνία, που θα έχει απαλλαγεί από την κυριαρχία των μονοπωλίων, των εμποροβιομηχάνων και των μεσαζόντων, θα έχει κοινωνικοποιήσει τα βασικά μέσα παραγωγής και θα αναπτύξει την παραγωγική δραστηριότητα στηριζόμενη στον κεντρικό σχεδιασμό. Ενα σχεδιασμό που θα προστατεύει και θα αναπτύσσει την εγχώρια παραγωγή, θα εξασφαλίζει φτηνό κόστος παραγωγής σε όφελος των παραγωγών και σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων, μέσω της κρατικής βιομηχανίας παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανών, λιπασμάτων, αρδευτικών και άλλων υποδομών που θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια που τώρα κατά βάση εισάγονται και τα πληρώνουν πανάκριβα.