1974-75, 1o φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ» στη Θεσσαλονίκη, κάπου δίπλα από το Θέατρο Κήπου. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η γιαγιά μου, ο αδερφός μου και εγώ απ' έξω. Το πολιτικό τοπίο ανασφαλές και επικίνδυνο. Ο πατέρας παίρνει τελικά την απόφαση τα παιδιά με τη γιαγιά να γυρίσουν σπίτι και αυτός με τη γυναίκα του και την παλικαριά του να πάνε στο φεστιβάλ. Ούτε ξέρω πώς το θυμάμαι αυτό...

Λίγα χρόνια αργότερα, στο πολύ μεγάλο σε έκταση πάρκο της Χαριλάου, όπως είμαι κάπου ανηφορικά στο δρομάκι που οδηγούσε στην κεντρική εξέδρα, βλέπω τρεις γίγαντες αντάμα: Ρίτσος - Κατράκης - Φλωράκης! Οι στίχοι της Ρωμιοσύνης σε απαγγελία Μάνου Κατράκη ακόμα υπάρχουν μέσα μου. Πολλά χρόνια αργότερα, επιστρέφω στο 38ο Φεστιβάλ ως καλλιτέχνης πια και με την ιδιότητα του κωμικού ηθοποιού, υπόσχομαι το Σάββατο 15/9 μια stand up comedy παράσταση με πλούσια πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Πολιτική και πολιτικοί, οικονομία, κρίση, νέοι νόμοι, τηλεόραση θα περάσουν όλα από την καυστική θεώρηση της κωμωδίας και της σάτιρας.

Και με την ευκαιρία θέλω να ζητήσω από την ΚΝΕ και το ΚΚΕ την επαναφορά, την επ-ανάσταση αν θέλετε του πολιτικού και κοινωνικού τραγουδιού και θεάματος που τόσο ανάγκη το έχουμε στις μέρες της οικονομικής χούντας που ζούμε. Καλλιτέχνες και δημιουργοί υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι και το σύγχρονο πολιτικό τραγούδι μπορεί να βρει την έκφρασή του και μέσα από τους παλιούς λαϊκούς δρόμους και σκοπούς, αλλά και μέσα από την ελληνική ροκ σκηνή ακόμα, ή ακόμα και μέσα από την πολιτική επιθεώρηση που δυστυχώς στις μέρες μας είναι ανύπαρκτη. Σας ευχαριστώ και σας περιμένω στο Φεστιβάλ!