Ζωγραφικές δημιουργίες, έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων της ζωγράφου-χαράκτριας Λιάνας Παπαϊωάννου φιλοξενούνται στην γκαλερί «7» (Ζαλοκώστα 7). Πρόκειται για την καινούρια της δουλιά. «Εργα που ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια», όπως μας λέει η ίδια, «και ολοκληρώθηκαν λίγο πριν ξεκινήσει η τωρινή έκθεση». Θέμα αυτής της ενδιαφέρουσας εικαστικής παρουσίασης: «Τοπία και αντικείμενα σε μαύρο φόντο».

Τα τοπία δημιουργήθηκαν κατά την καλοκαιρινή διαμονή της Λ. Παπαϊωάννου στον Κάλαμο. Το καβαλέτο, τα πινέλα και τα χρώματα, η παρατήρηση της φύσης, είναι συνδεδεμένα με τη ζωγραφική της δημιουργία. «Είναι το "μονοπάτι" που με οδηγεί στην καρδιά. Παρακολουθώ την εποχή, τα ρεύματα, αλλά ακολουθώ και την καρδιά μου, την αθωότητα. Αυτό με καλύπτει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Και πιστεύω ότι υπάρχει απήχηση και επικοινωνία με το θεατή».

Χρώματα της ελληνικής φύσης: Μπλε της θάλασσας και γαλάζιο του ουρανού, ώχρα και κίτρινο για τους αγρούς και για τις στέγες των σπιτιών, ροζ για τις πικροδάφνες στο περιθώριο της ασφάλτου... Πινελιές κοφτές, γρήγορες, νευρικές, που οριοθετούν την απεραντοσύνη του γαλάζιου. Αμεσότητα γραφής που εκφράζει μια συναισθηματική αντιμετώπιση του χώρου, κάτω από ένα φως που παιχνιδίζει. Τοπία, με μη ορατή την ανθρώπινη παρουσία, «που όμως βγαίνουν μέσα από τον άνθρωπο», όπως υπογραμμίζει η Λ. Παπαϊωάννου. Και πράγματι, στέκεται εκεί, λίγο πιο πάνω από το «Αμπέλι», στην άκρη του λόφου, στο βράχο δίπλα στη θάλασσα, στη σκιά του δέντρου...

Σε διαφορετικό ύφος κινείται η σειρά με τα μαύρα φόντα. Είναι έργα περισσότερο αφαιρετικά και λιτά, τα οποία ξεκίνησαν τυχαία. Το λευκό περιστέρι ήταν η αρχή. Αγαπημένα αντικείμενα, αντικείμενα που κλείνουν μέσα τους μνήμες και «ήχους» παλιότερους, τοποθετούνται μπροστά μας. Μας «κοιτούν» κατάματα, προσκαλώντας μας σε έναν ξεχωριστό «εσωτερικό διάλογο». Αντικείμενα που λάμπουν ακόμα περισσότερο στο «μαύρο» φόντο που τα περιβάλλει. Ενα «μαύρο» ιδιαίτερο, που ακτινοβολεί, «που έχει χρώμα και ζωή». «Η τέχνη υπάρχει δίπλα στο ανθρώπινο δράμα και δε θα σβήσει ποτέ», τονίζει η Λ. Παπαϊωάννου. Και «η ζωγραφική που είναι βουβή στην αρχή, σιγά σιγά σου αποκαλύπτεται...».