Τη λαϊκή παροιμία «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι», μάς θύμισε ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, με αυτά που είπε την περασμένη Παρασκευή από τη βήμα της Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ για την «ανάπτυξη». Κάνοντας πως ξεχνά, ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας για 18 συναπτά έτη, κατά συνέπεια και για τα πράσινα προγράμματα λιτότητας, ο Κ. Σημίτης, ζήτησε συνέχιση των θυσιών από το λαό μέχρι το 2004, που προσδοκά ότι θα έχει... «σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη». Εξωραΐζοντας την πολιτική των πολυεθνικών της ΕΕ, που εφαρμόζει με ευλαβική συνέπεια η κυβέρνησή του, ο Κ. Σημίτης, αναφέρθηκε και στον... πακτωλό χρημάτων που εισπράξαμε (για τη «συνοχή») και θα εισπράξουμε (για τη «σύγκλιση») από τα κοινοτικά ταμεία. Στα πλαίσια αυτά, ακούσαμε τον Κ. Σημίτη να δηλώνει, πως «Οταν ολοκληρωθεί το Γ΄ ΚΠΣ, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα είναι άμεσα συγκρίσιμο με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η ευημερία όλων των Ελλήνων θα έχει σημαντικά βελτιωθεί. Θα έχει δημιουργηθεί ικανός αριθμός νέων, ποιοτικών θέσεων εργασίας ώστε η ανεργία να μειωθεί ουσιαστικά».

Παρόμοιες υποσχέσεις, έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Για παράδειγμα στα τέλη της δεκαετίας του '70 (το 1979 - 1980) η τότε κυβέρνηση της ΝΔ - ζητώντας την «κατανόηση των εργαζομένων» για την εφαρμογή του διετούς προγράμματος λιτότητας, για να εξασφαλιστεί η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ - μοίραζε υποσχέσεις του τύπου πως μετά την ένταξη οι Ελληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Επίσης, σε όλη τη δεκαετία του '90 μέχρι και πέρσι, οι κυβερνώντες - προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα γαλαζοπράσινα προγράμματα λιτότητας - υπόσχονταν πως μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, οι Ελληνες θα μοιραστούν τους πλούσιους καρπούς των θυσιών τους.

Και ενώ η Ελλάδα, είναι ήδη μέλος της ΟΝΕ, τώρα ακούμε τον πρωθυπουργό να μας λέει πως το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων «θα» αναβαθμιστεί και θα «συγκλίνει» με το υψηλότερο μέσο βιοτικό επίπεδο της ΕΕ, όταν «θα» ολοκληρωθούν τα έργα του Γ΄ ΚΠΣ και «θα» σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη. Επειδή τα «θα» έχουν περισσέψει, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να απαντήσουν «φτάνει πια» - με το δικό τους, αγωνιστικό τρόπο - στους κυβερνώντες, που άλλα λένε, άλλα κάνουν και άλλα λένε πως κάνουν.