Η τετραμελής ομάδα διέπεται από γνώριμά μας στερεότυπα: Ο Στίλερ είναι ο σπασίκλας που τσαντίζεται με την κενότητα των υπολοίπων μελών του σχήματος, που αντί να στύψουν το μυαλό τους να λύσουν το μυστήριο του φόνου, το μόνο που έχουν συνεχώς στο μυαλό τους είναι απωθημένες σεξουαλικές φαντασιώσεις. Ο Βινς Βον είναι ο φωνακλάς παλιάτσος. Ο Στίλερ και ο Βον συνθέτουν ένα ευάλωτο δίδυμο που οδεύει προς τη δύσκολη περίοδο της μέσης ηλικίας, χωρίς ακόμα να έχει κατορθώσει να μπορέσει να εκφράσει αισθήματα. Ο Τζόνα Χιλ δίνει κάποιες ελάχιστες αστείες στιγμές, αλλά η κωμική του περσόνα μοιάζει να στερεύει σιγά - σιγά από το άρμεγμα... Ενα κάποιο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τέταρτος της παρέας, ο Βρετανός κωμικός και σκηνοθέτης Richard Ayoade, στο χολιγουντιανό του αυτό ντεμπούτο, παρότι έχει τις λιγότερες ατάκες, σε ένα ρόλο με δυσάρεστη ρατσιστική εξέλιξη...

Η ταινία πάσχει βασικά από έλλειμμα πετυχημένων αστεϊσμών και από την υπερεκτεταμένη δράση. Το κωμικό τάιμινγκ είναι κουραστικό, οι διάλογοι θα έπρεπε να έχουν ακονιστεί πολύ περισσότερο, ενώ η λέξη πέος κυριαρχεί σε κάθε φράση. Το αποτέλεσμα - τόσο σε περιεχόμενο όσο και «χειροτεχνία» - είναι μια ταινία ατέλειωτη και ταλαντευόμενη που δεν ξέρει σε ποιο πόδι να σταθεί, στο ένα, στο άλλο ή και στα δυο... Μια ταινία, ούτε αρκετά τολμηρή, ούτε αρκετά χαριτωμένη, που ουδέποτε γίνεται συναρπαστική, κοντολογίς ένα τίποτα που παραπαίει συνεχώς μεταξύ «του επιθετικού» ως προς τη φιλία και τα προβλήματα των μεσήλικων ανδρών να ξελασκάρουν τον έλεγχο και να εκφράσουν αισθήματα και του «γλυκερού οικογενειακού»... Δεν αξίζει τον κόπο...

Παίζουν: Μπεν Στίλερ, Τζόνα Χιλ, Βινς Βον, Μπίλι Κράνταπ, Νταγκ Τζόουνς κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).