Είναι φανερό ότι παρόμοιες περιπτώσεις δεν αποτελούν απλές «αβλεψίες», όπου ξεφεύγει ένας συνδυασμός από το οπτικό πεδίο. Η ρίζα του κακού βρίσκεται στην ψυχολογική διάθεσή μας, που καθορίζει το βαθμό αυτοσυγκέντρωσης στα αντικειμενικά προβλήματα της θέσης. Νοητικά η παρτίδα έχει εγκαταλειφθεί χάρη στις απειλές του αντιπάλου, οπότε δεν αναζητείται η σωτηρία και φυσικά δεν ανακαλύπτεται. Γι' αυτό το λόγο, αυτού του είδους το «ατύχημα» δεν συμβαίνει μόνο σε παίκτες χαμηλού ή μέσου επιπέδου. Ακόμη και κορυφαίοι σκακιστές ή σκακίστριες χάνουν αδικαιολόγητα τις ελπίδες τους και εγκαταλείπουν τελικά την προσπάθεια, μαζί με την παρτίδα.

Στη θέση που ακολουθεί με αλγεβρικά σύμβολα, ένας από τους καλύτερους σκακιστές της 10ετίας 1930 και επίσημος διεκδικητής του τίτλου της FIDE, ο Σάλαμον Φλορ, μας δείχνει τι δεν πρέπει να κάνουμε.

Λευκά: Ρη1, Βε4, Αδ5, Αζ2, Στρ. α2, β2, δ4, ζ4, η3, θ2 (10) - Μαύρα: Ρη8, Ββ5, Αα7, Αθ3, Στρ. α6, β7, ζ7, η7, θ6 (9). Εδώ τα μαύρα απειλούν 1...Βζ1 ματ, ενώ η λευκή Β δεσμεύεται στην υποστήριξη του Αδ5. Μη βρίσκοντας πώς θα μπορούσε να βοηθηθεί ο Ρ του από άλλα κομμάτια, ο Φλορ εγκατέλειψε. Κρίμα, γιατί αν είχε τη νοοτροπία «συν Αθηνά και χείρα κίνει», τότε σίγουρα θα έβρισκε σανίδα σωτηρίας. Με ποιον τρόπο;

Οι απαντήσεις στις τρεις προηγούμενες «εγκαταλείψεις» («Ρ» 14.10.12) Τόρρε - Αγνωστος 1. Πδ6! γδ6 2. ζ7 1-0 ή 1... Πδ6 2. η8=Β Πδ8 3. Βδ8+ Ρδ8 4. ζ7 1-0. Χόσερμαν - Γκάρντνερ 1... Ιζ3+ 2. Πζ3 θη5 και 0-1. Τσάντλερ - Αουστίν 1...Βη2+! 2. Ρη2 Αγ6+ 3. Βζ3 Αζ3+ 4. Ρζ3 α6 με ελπίδες για ισοπαλία.