Οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, ήταν το αντικείμενο της εκδήλωσης που διοργάνωσε την Τετάρτη στο δημαρχείο Βόλου η ΝΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ. Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον ένα χρόνο από την έναρξη της απεργίας των χαλυβουργών κι έγινε μ' αφορμή και την έκδοση του βιβλίου «Το χρονικό του ηρωικού αγώνα των Χαλυβουργών». Στο πλαίσιο της εκδήλωσης προβλήθηκε βίντεο με τις ηρωικές στιγμές αυτής της μακρόχρονης και σκληρής πάλης.

Το άνοιγμα εκ μέρους της ΝΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ έκανε ο Βασίλης Μεταξάς, υπογραμμίζοντας ότι ο αγώνας των Χαλυβουργών έδωσε πολλά θετικά αποτελέσματα για τους ίδιους και για το σύνολο της εργατικής τάξης, καθώς ανέδειξε τη δύναμη και την αξία του ενωμένου ταξικού αγώνα, έσπασε το φόβο, τον τσαμπουκά της εργοδοσίας, χτύπησε τη μοιρολατρία, προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στο λεγόμενο ρεαλισμό, στη λογική του συμβιβασμού που καλλιεργεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη φιλοεργοδοτική στάση που τήρησε τότε και τηρεί και σήμερα το εργοδοτικό σωματείο στα εργοστάσια του Μάνεση στο Βόλο και στο Βελεστίνο, σε αντίθεση, μάλιστα, με την ταξική αλληλεγγύη και συμπαράσταση στον αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, που εκφράστηκε και στην περιοχή της Μαγνησίας από εκατοντάδες εργαζόμενους και άλλα λαϊκά στρώματα με δεκάδες πρωτοβουλίες.

Στην εκδήλωση, κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου της Οργάνωσης Περιοχής Αττικής του ΚΚΕ και γραμματέας της Νομαρχιακής Οργάνωσης Βιομηχανίας, ο οποίος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Σε όσους καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη μάχη που δόθηκε στη Χαλυβουργία, να την αμαυρώσουν, ή να σπείρουν συγχύσεις σε σχέση με το αποτέλεσμά της, τους λέμε τα εξής: Στον ταξικό πόλεμο κάθε επιμέρους μάχη πρέπει να κρίνεται όχι μόνο στο αν υλοποιήθηκαν ή δεν υλοποιήθηκαν όλα τα συγκεκριμένα αιτήματά της, αλλά και στο τι πρόσφερε και πρόσθεσε στη γενικότερη ταξική αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη.

Στην Ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας και διεθνώς, υπήρξαν αγώνες - ορόσημα με τεράστια θετική συνεισφορά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, έγιναν σημείο αναφοράς χωρίς να έχουν μπορέσει τη χρονική περίοδο που έγιναν να εξασφαλίσουν λύση στα αιτήματά τους. Κανένας όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι αγώνες αυτοί πήγαν χαμένοι ή ότι δεν έπρεπε να γίνουν. Τέτοιος ήταν και ο αγώνας των Χαλυβουργών, και μάλιστα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, γι' αυτό ο αντίπαλος συνεχίζει να τον χτυπά με λύσσα.

Εχει αξία να δούμε όμως, με ορισμένα παραδείγματα μόνο από τον κλάδο του Μετάλλου, τι πέτυχαν όλοι αυτοί που κατηγορούν τους Χαλυβουργούς ότι με την πάλη τους δεν πέτυχαν τίποτα, ενώ αυτοί με το διάλογο, την υπευθυνότητα και την εξυπνάδα τους υπερασπίζονται καλύτερα τα συμφέροντα των εργαζόμενων.

Στο χαλυβουργείο του Βόλου προχτές ο Μάνεσης προχώρησε σε μείωση 18% στους μισθούς ως "αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους". Στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά που δήλωναν ότι αυτοί "δε θα γίνουν Χαλυβουργία", δουλεύουν μια μέρα τη βδομάδα και στης Ελευσίνας είναι μήνες απλήρωτοι, ενώ το μέλλον και των δύο ναυπηγείων είναι αβέβαιο. Στα ΕΑΣ που το σωματείο είχε καλές προτάσεις, οδηγούνται σε συρρίκνωση ή κλείσιμο.

Στη ΛΑΡΚΟ που έλεγαν πως "η εργοδοσία έδειχνε κατανόηση στην πρόταση του σωματείου", τώρα ζητάει 17% μείωση στους μισθούς, οδηγείται μέσα από ξεπούλημα σε συρρίκνωση. Στην ΠΙΤΣΟΣ που "εκεί ήταν μια οικογένεια και δεν είχαν πρόβλημα", προχωράει σε απολύσεις και σε μειώσεις μισθών σε αυτούς που θα μείνουν.

Σε όλο τον κλάδο κυριαρχεί η ανασφάλεια και αβεβαιότητα, γίνονται μαζικές απολύσεις, μεγαλώνει η εκ περιτροπής και απλήρωτη εργασία. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του υπεύθυνου συνδικαλισμού. Οι εργάτες είναι ανυπεράσπιστοι και η ΠΟΕΜ μαζί με τους Φωτόπουλους, τους Κολλάδες, προωθούν την κουμπαριά ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα, ετοιμάζουν τον μελλοντικό εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Εμείς ούτε κολακεύουμε, ούτε χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κάνουμε κόλπα για να ξεγελάσουμε. Λέμε ότι τα πλούτη αυγαταίνουν και τα εκατομμύρια των εργατών που με τη δουλειά τους τα παράγουν, ζουν στη φτώχεια και την αθλιότητα. Οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς τα αφεντικά, αυτά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τους εργάτες.

Λέμε στους εργάτες απλά και καθαρά πως αν δεν οργανωθούν σε κάθε χώρο δουλειάς, αν δεν πετάξουν από το σβέρκο τους τις βδέλλες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, αν δε γυρίσουν την πλάτη στα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, αν δεν προετοιμαστούν για μεγάλη και σκληρή αναμέτρηση με την αστική τάξη και το κράτος της, με στόχο να έρθουν στην εξουσία, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να έρθει».