Η παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» (παίζεται κάθε Κυριακή στις 12 μ. και καθημερινά στις 10 π.μ. για σχολεία) στο θέατρο «Πορεία», είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του. Διότι το έργο του Γερμανού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιγκ είναι ένας ύμνος στην ανθρωπιά και την ταξική αλληλεγγύη και ένα πολύ δυνατό ράπισμα στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, το στερεότυπο, την προκατάληψη και τη βλακεία. Αλλωστε, ο πρωτότυπος τίτλος είναι... «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», αφού, για τους Γερμανούς, ο «μισητός ξένος» είναι ο Ελληνας μετανάστης. Στην Ελλάδα, τη θέση των Γερμανών παίρνει... ο Παπαδάκης και τη θέση του Παπαδάκη ο Ιρανός Νουριάν. Αναλόγως, οι εθνικότητες και οι ρόλοι αλλάζουν, ανάλογα με τις χώρες όπου ανεβαίνει αυτή η θαυμαστή παράσταση.

Πέρα από το πηγαίο χιούμορ της, που κερδίζει μικρούς και μεγάλους, και τις ερμηνείες των ηθοποιών, που κάνουν δικό τους το έργο με τρόπο που να γίνεται αντιληπτός και σε μας τους αμύητους με τους κώδικες της ηθοποιίας, υπάρχει ακόμη ένας πολύ σοβαρός λόγος που πρέπει να δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι αυτήν την παράσταση: Εκτός από πολύ καλή, είναι και χρήσιμη. Προσφέρεται για πλούσιες συζητήσεις και για προβληματισμό. Είναι «εργαλείο» σκέψης. Διότι ο συγγραφέας δεν αρκείται σε ένα γενικόλογο - όσο απαραίτητος κι αν είναι - ανθρωπισμό. Κάτι τέτοιο μπορούσε να το αποδώσει και το έργο ενός φωτισμένου αστού.

Ομως, το έργο αυτό κάνει ένα ακόμη βήμα, αν όχι άλμα, παραπέρα: Δείχνει ξεκάθαρα και χωρίς ερωτηματικά ότι όλοι οι Παπαδάκηδες και οι Νουριάν του κόσμου, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, αλλά αντίθετα, έχουν κοινό εχθρό, τα αφεντικά τους. Τα αφεντικά που πολύ θα ήθελαν ο Παπαδάκης να μισεί τον Νουριάν και ο Νουριάν να φοβάται τον Παπαδάκη και κάνουν ό,τι μπορούν γι' αυτό, γιατί αν ο Παπαδάκης και ο Νουριάν πάρουν χαμπάρι το άθλιο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος τους... ποιος τους είδε και δεν τους φοβήθηκε!