«Το ανώτατο οικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας οδηγείται εκόν άκον περίπου σε ευθανασία. Οι όροι ανακεφαλαιοποιήσεως των τραπεζών θέτουν εκτός σκηνής τις διοικήσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας, οι οποίες διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες. Οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα θα έχουν μοιραίες συνέπειες σε πλείστες όσες επιχειρήσεις που επιβίωναν χάρις σε «ειδικές σχέσεις» με την κρατούσα πολιτική και οικονομική τάξη της χώρας. Θα ήταν παράλογο εάν από τη σάρωση του οικονομικού συστήματος διασωζόταν το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολιτεύσεως». Τις μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές στο σύστημα εξουσίας των μονοπωλίων που προκαλεί η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση επιχειρεί να προσεγγίσει χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής» απ' όπου και το παραπάνω απόσπασμα. Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι άλλοτε ισχυρά τμήματα της εγχώριας πλουτοκρατίας συνθλίβονται ή θα συνθλιβούν, εξαιτίας της καταστροφής μέρους του κεφαλαίου από την κρίση, αλλά και από τον ανελέητο ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων για το ξαναμοίρασμα των αγορών και της «λείας» από την καταλήστευση του λαού. Σε καμία περίπτωση όμως οι διαμάχες και οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της οικονομικής ολιγαρχίας δεν αναιρούν στο ελάχιστο την κυρίαρχη στρατηγική επιδίωξή της για μετακύλιση των βαρών της κρίσης στα βάρη του λαού και έξοδο από αυτήν, πατώντας πάνω στα ερείπια των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, στην απόλυτη και σχετική φτώχεια και εξαθλίωση του λαού. Σε αυτό το στρατηγικό στόχο υπάρχει απόλυτη ομοφωνία και πλήρης στήριξη από σύσσωμη την αστική τάξη. Ενιαία, λοιπόν, πρέπει να την αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στοιχηθούν πίσω από επιμέρους τμήματα της πλουτοκρατίας και να παγιδευτούν από τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να τα εκφράσουν. Υπάρχει ο δικός τους δρόμος, ο δρόμος της ρήξης και ανατροπής με την εξουσία των μονοπωλίων.