-- Π. ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟΣ: Είπατε προηγουμένως αναφερόμενη στη Λαϊκή Συμμαχία, ότι πρέπει να παραμερίσουν ηγεσίες στα δευτεροβάθμια όργανα και επίσης να αυτοοργανωθούν οι αυτοαπασχολούμενοι. Με δεδομένο την αυτοκριτική που γίνεται και μέσα στις Θέσεις, ότι αυτό το πράγμα δεν προχωράει όσο θα θέλατε, θέτετε κάποιο χρονοδιάγραμμα γι' αυτό ή απλά παραμένει ένας στόχος;

-- Δε λέμε ότι δεν προχωράει όσο θα θέλαμε, γιατί είναι και υποκειμενικό, εμείς μπορεί να θέλαμε αύριο ή χτες να είχαν αλλάξει όλα. Δεν μετράς τα πράγματα έτσι. Δεν είμαστε εμείς ευχαριστημένοι, όχι από τη γραμμή μας και από την πολιτική μας, αλλά από το σύνολο των προσπαθειών που κάναμε. Θα θέλαμε να είχαμε κάνει περισσότερα. Δεν εξαρτάται όμως μόνο από εμάς, πρέπει να πειστούν και οι εργαζόμενοι.

Από αυτήν την άποψη είναι ειλικρινής η αυτοκριτική μας, δεν είναι για τα μάτια του κόσμου, ξεκινάει η Κεντρική Επιτροπή από τον εαυτό της βεβαίως, αλλά δεν είναι όπως θα θέλαμε. Δεν υποφέρουμε από βολονταρισμό, δηλαδή να κρίνουμε τα πράγματα όπως θα θέλαμε. Γιατί, ξέρεις τι θα θέλαμε; Να γίνει σοσιαλισμός στην Ελλάδα. Εμείς κρίνουμε αν εξαντλήσαμε από πλευράς προσανατολισμού, συγκέντρωσης δυνάμεων, χειρισμών, αν τις δυνάμεις που είχαμε τις διατάξαμε με τέτοιο τρόπο που να βοηθήσουμε σε αυτό το ζήτημα, στην ανατροπή των συσχετισμών δύναμης.

Να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν είναι μόνο συμφέρον του Κόμματος αυτό. Να σας πω ένα παράδειγμα: Εδώ πέρα έχουμε απεργίες που γίνονται και συμμετέχουν το 10%, ιδιαίτερα στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ, και εμφανίζονται 50% οι απεργοί κι απ' αυτούς το 45% εμφανίζονται με άδειες, ρεπό... Δηλαδή σικέ απεργίες. Αυτό τώρα δεν είναι ένας εκφυλισμός του κινήματος;

Ξέρετε ότι σε κάποιους χώρους που γίνονται απεργίες απεργούν μόνο οι κομμουνιστές. Βέβαια, θα κάνει θυσία ο κομμουνιστής και δεν μπορεί να γίνει απεργοσπάστης. Και κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι ο εργάτης που φοβάται να απεργήσει, οι συνδικαλιστές είναι που δεν απεργούν, δεν οργανώνουν την απεργία, την υπεράσπιση των εργατών από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Εμείς καταλαβαίνουμε το φόβο του εργάτη να χάσει ένα μεροκάματο ή να χάσει τη δουλειά του. Και δεν κοιτάμε αφ' υψηλού τους εργάτες, επειδή φοβούνται τώρα, αύριο μπορεί να δώσουν περισσότερα από όσα δίνουμε εμείς.

Αλλά δεν μπορεί να λες απεργίες διαρκείας στους χώρους να λες στους εργαζόμενους πήγαινε δούλεψε και έλα για να κάνουμε μάζα στο Σύνταγμα. Αυτά τα λένε εκλεγμένοι συνδικαλιστές που όλη μέρα είναι Αθήνα - Βρυξέλλες, Βρυξέλλες - Αθήνα, κάνουνε τουρισμό στα συνέδρια που γίνονται στη Ρόδο και στην Αλεξανδρούπολη κλπ.

Δεν τα βάζουμε με τον απλό κόσμο, αλλά αυτούς τους εκλέγουν κάποιοι. Αυτά δεν πρέπει να αλλάξουν; Αυτό δεν υποσκάπτει το κίνημα; Είναι άλλο πράγμα -και το λέω- οι δικές μας αδυναμίες. Αλλά, για σκεφτείτε και οι κομμουνιστές να έκαναν τα ίδια...

Εμείς και επανάσταση θέλουμε. Αλλά, κύριε, αφού είσαι και συνδικαλιστής θα μπεις μπροστά και θα χάσεις πρώτος το μεροκάματο. Οχι εσύ συμμετέχοντας σε διάφορες συνδικαλιστικές επιτροπές να λύνεις τα προβλήματά σου και ο άλλος να μένει μόνος του να αντιμετωπίζει τον εργοδότη και την αυθαιρεσία του. Θα πάρουμε εμείς όλη την ευθύνη αυτής της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος; Και όταν τα λέμε εμείς αυτά και δεν πάμε με αυτές τις ηγεσίες, μας λένε και διασπαστές. Ε, όχι, θα τους δώσουμε και βήμα να μας βγάζουν λόγο...