-- Γ. ΦΑΣΟΥΛΑΣ: Στις Θέσεις λέτε ότι το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες ανάλογα με το μέγεθος της επίθεσης. Παρότι εσείς πριν από 30 χρόνια είπατε για την ΕΟΚ, στη συνέχεια για το Μάαστριχτ. Ποια είναι η δική σας ευθύνη για το γεγονός ότι δεν πέρασε το δικό σας μήνυμα, προκειμένου το κίνημα να είναι σωστά προετοιμασμένο; Τι έφταιξε; Εφταιξε μήπως το γεγονός ότι κι εσείς ακόμα δεν προβλέψατε το βάθος της κρίσης;

-- Δεν είμαστε ανεύθυνο πολιτικό κόμμα. Η ευθύνη μας όμως είναι ανάλογη με τη δύναμή μας. Και ανάλογα με τη συνολική μας θέση. Η συνείδηση του λαού δε διαμορφώνεται μόνο απ' το ΚΚΕ και δε ζούμε στο δικό μας κόσμο να πιστεύουμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να κουμαντάρουμε το λαό. Ολόκληρο το σύστημα εξουσίας διαμορφώνει τη συνείδηση και την αντίληψη του λαού. Αν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε καλύτερα, να γίνουμε καλύτεροι; Βεβαίως. Αλλωστε, στις Θέσεις μιλάμε -και πολύ αναλυτικά- για τις δικές μας ευθύνες, μόνο να μου επιτραπεί να πω ότι τις δείχνουμε απ' τη σκοπιά των δικών μας κριτηρίων.

Για μας, π.χ., ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει πριν απ' όλα να έχει γερές οργανώσεις μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις επιχειρήσεις, στις εργατογειτονιές. Γιατί αυτή είναι η βάση. Εκεί δηλαδή που υπάρχει το βασικό και κύριο μέτωπο αντιπαράθεσης με τον ταξικό και τον πολιτικό αντίπαλο. Κι εκεί πρέπει να ισχυροποιηθούμε. Βεβαίως, έχει και δυσκολίες αντικειμενικές σήμερα, αλλά εμείς εκτιμάμε ότι σ' αυτό το μέτωπο, της δουλειάς στην εργατική τάξη και τη συγκέντρωση της προσοχής στην κομματική οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς, εκεί είχαμε και υποκειμενικές αδυναμίες και όχι αποφασιστικότητα προσανατολισμού να αντιμετωπίσεις σοβαρά υπαρκτά εμπόδια.

Κοιτάξτε να δείτε: Μέλος του Κόμματος σε ένα εργοστάσιο που δρα ανοιχτά, σημαίνει ότι κινδυνεύει. Σήμερα, για να γίνει κάποιος μέλος του Κόμματος θέλει αποφασιστικότητα, «σφίγγουν τα γάλατα» που λένε. Οχι ότι δεν υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι και καλύτεροι από μας που γίναμε μέλη του Κόμματος σε πιο εύκολες περιόδους. Οποιος, όμως, γίνεται σήμερα μέλος του Κόμματος, έχει περάσει πολύ περισσότερα εμπόδια. Δεν είναι εύκολο, γιατί το ΚΚΕ απαιτεί να είσαι πρώτος στον αγώνα και στη γνώση και πρώτος στις θυσίες. Γιατί αυτή είναι η αρετή του λαού. Ο λαός μπορεί να θυσιαστεί, όχι να αυτοχειριαστεί -καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, δεν πάσχει από μαζοχισμό ο λαός- και δεν μπορεί ο κομμουνιστής να μην έχει αυτή τη χάρη.

Εχουμε, λοιπόν, αδυναμίες και μάλιστα ξεκινώντας απ' την ίδια την Κεντρική Επιτροπή. Η λέξη αδυναμία μη σου φανεί μικρή. Αλλά σε καμία περίπτωση η ανετοιμότητα του λαού δεν οφείλεται στο ΚΚΕ. Γιατί υπήρχε ένα σημαντικό τμήμα του λαού το οποίο, όχι μόνο στο θέμα της κρίσης -πάρτε απ' το '74 μέχρι σήμερα- πάλεψε, συνέβαλε στην απόσπαση κατακτήσεων και παραχωρήσεων.

Για σκεφτείτε και το αντίθετο: Αν το ΚΚΕ είχε ακολουθήσει αυτό που έκανε το ΚΚΕ Εσωτερικού, η ΕΑΡ, ο Συνασπισμός κ.λπ. και λέγαμε «νομοτέλεια η συμμετοχή στην ΕΕ, θα παλέψουμε για τις συνέπειες και όχι εναντίον της» κι αν ψηφίζαμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Δε θα υπήρχε ούτε αυτό το ποσοστό του λαού το οποίο αντιστάθηκε με μεγάλους αγώνες και μάλιστα και απεργιακές κινητοποιήσεις, που υποχρεώθηκαν και συμβιβασμένες ηγεσίες να κάνουν ελιγμούς.

Αν το ΚΚΕ είχε αποκομμουνιστικοποιηθεί, γιατί αυτό μας ζητάνε, θα υπήρχε αυτό το κίνημα;

Και για να μην παρεξηγηθώ: Οχι, και σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζουμε το κίνημα με το ΚΚΕ. Ούτε θεωρούμε ότι έχουμε εμείς μονοπώλιο. Ομως, αν δεν υπάρχει μία πρωτοπορία κομμουνιστική - ριζοσπαστική που βρέξει-χιονίσει παραμένει σταθερή, τότε λαϊκοί αγώνες θα υπάρχουν, αλλά θα είναι διαλείμματα, θα είναι φούσκες.