Παράλληλα, τα δυόμισι τελευταία χρόνια μετά το σχετικό νομοθέτημα του Δ. Ρέππα το 2010, τα ΜΜΜ λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, καθώς η κρατική επιχορήγηση έχει μειωθεί κατά 50% και πλέον επαφίεται στις διοικήσεις τους να πάρουν μέτρα που θα τα καθιστούν κερδοφόρα. Με δεδομένο ότι η κρατική επιχορήγηση το επόμενο διάστημα είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι θα περικοπεί επιπλέον, ενώ και το επιβατικό κοινό μειώνεται συνεχώς καταλαβαίνουμε εύκολα ότι ο στόχος για «κερδοφόρες αστικές συγκοινωνίες» είναι όνειρο «θερινής νυκτός».

Με λίγα λόγια, η εφαρμοζόμενη πολιτική στις αστικές συγκοινωνίες με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην ιδιωτικοποίησή τους, τουλάχιστον του πιο εμπορικού τους τμήματος, αφού όπως και σε κάθε άλλη δημόσια υπηρεσία, «αποδεικνύεται» ότι ο κρατικός έλεγχος «παράγει ελλείμματα που πληρώνουν οι φορολογούμενοι». Αμφιβάλλει κανείς ότι τα γνωστά «τζιμάνια» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσουν όταν θα ανακοινώσουν ακόμη ένα ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, που στη συγκεκριμένη περίπτωση συνιστά κατάργηση μιας κοινωφελούς δημόσιας υπηρεσίας;