Διασαφηνίσεις: Αυτό που δήθεν καταγγέλλεται από αστούς αναλυτές ως μια κακή συνταγή για την ανταγωνιστικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από την αναγκαστική επιδίωξη του κάθε καπιταλιστή: Το όλο και περισσότερο κέρδος που πρέπει να βγάλει έναντι των ανταγωνιστών του από την όλο και περισσότερη κλεμμένη υπεραξία της δουλειάς του εργάτη.

Αυτό που ονομάζουν «κοινωνικό κράτος» δεν είναι άλλο από ένα πολύ μικρό μέρος της αρπαγμένης υπεραξίας, την οποία το εργατικό κίνημα μπόρεσε να πάρει πίσω, μέσα από διάφορα κρατικά προγράμματα. Ενσωματώνει από κατακτήσεις (αποτέλεσμα αγώνων) ως και αναγκαστικές παραχωρήσεις (κάτω από το βάρος της ύπαρξης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε).

Με αυτά τα δεδομένα το κλάμα όσων από τη μια υμνούν την ανταγωνιστικότητα κι από την άλλη θέλουν διατήρηση των εργατικών δικαιωμάτων είναι κάλπικο, όχι με ηθικούς όρους, αλλά γιατί περιέχει αντίφαση την οποία οι ίδιοι αρνούνται να λύσουν.

Εργατικά δικαιώματα και καπιταλιστικό κέρδος είναι ασύμβατα πράγματα. Το γεγονός ότι ο καπιταλιστής υποχρεώνεται σε παραχωρήσεις δεν αναιρεί την ανάγκη του να ξεζουμίσει τον εργάτη. Και θα το κάνει όποτε οι συσχετισμοί το επιτρέπουν.

Σήμερα είναι αυτή η ώρα. Και γιατί η καπιταλιστική κρίση κάνει πιο επιθετικό το κεφάλαιο και γιατί το εργατικό κίνημα δεν είναι στα πάνω του.

Το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστικό. Ο Ομπάμα επιδιώκει να τα 'χει καλά και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Πατάει στην ανυπαρξία ταξικού κινήματος ικανού να αντισταθεί και πουλάει κυνήγι πλουτοκρατών, που όμως στην κατάληξή του κάνει χειρότερη την κατάσταση για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.

Απέναντι στο γεγονός ότι οι καπιταλιστές λύνουν και δένουν καταπώς τους συμφέρει, το ερώτημα εδώ και καιρό δεν είναι πώς θα διατηρηθούν οι κατακτήσεις. Οποιος διακηρύσσει κάτι τέτοιο λέει ψέματα. Είναι άλλο πράγμα η αντίσταση ώστε να περισωθούν όσα περισσότερα γίνεται, κι άλλο η αυταπάτη ότι ο καπιταλιστής θα παραιτηθεί από την επιδίωξή του. Αρα, το ερώτημα είναι ποια είναι η λύση από τη σκοπιά των εργατών.

Αυτή, χωρίς ηθικολογίες, είναι μόνο μία: Να φύγει από τη μέση ο παράγοντας της ανισότητας. Να φύγει από τη μέση η ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Με τους καπιταλιστές παρόντες αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Κι αυτό είναι κριτήριο για κάθε πολιτική δύναμη. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, με φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του σε κάθε αντεργατικό μέτρο, ζητάει και τα ρέστα, δηλαδή να του αναγνωριστεί ότι οι αποφάσεις του είναι για το καλό της «πατρίδας», είναι χαρακτηριστικό για το άλμα συνείδησης που πρέπει να κάνει ο εργάτης ώστε να μην επιτρέπει σε κανέναν αγύρτη να παίζει ταμπούρλο στην πλάτη του. Που σημαίνει πάλη για λύση στα προβλήματα, αλλά με κόντρα στα μονοπώλια.

Οι δήμιοι των εργατών, η αστική τάξη σε κάθε της έκφραση, δεν κρύβει λόγια για τη συνέχεια. Ξέρει πως η πολιτική της μπορεί να περάσει μόνο με το μαστίγιο. Εδώ και καιρό στρώνει το κλίμα ώστε η κρατική βία να εμφανιστεί ως αναγκαία. Τώρα διατάσσει το κράτος της να λειτουργήσει για να αντιμετωπίσει, δήθεν, τη βία. Επικαλείται γι' αυτό τη βία που ασκούν τα ενεργούμενά της φασιστοειδή για να την ταυτίσει με κάθε πράξη αντίστασης. Η δημοκρατία που επικαλείται είναι η δικτατορία της. Και ο εμφύλιος που δήθεν ξορκίζει είναι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Διαβάζεις αντίστροφα τις επιδιώξεις της και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Το ερώτημα που παραμένει για τον εργάτη είναι το πώς θα απαλλαγεί από τους δυνάστες του: Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζει η ίδια η αναγνώριση του προβλήματος. Και κατά συνέπεια η αναγνώριση της πολιτικής δύναμης που δείχνει το πρόβλημα και τη διέξοδο. Από τις απαντήσεις προκύπτει η πρωτοπορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Της μόνης δύναμης που γεννήθηκε σαν ανάγκη μέσα από την ανάλυση της ταξικής πραγματικότητας. Του Κόμματος που δεν είχε λόγο ύπαρξης όσο δεν είχε αποδειχτεί ότι η εξουσία των καπιταλιστών βασίζεται στην αρπαγή της υπεραξίας. Αυτή η απόδειξη οδήγησε στην ανάδειξη της λύσης, την κατάργηση των καπιταλιστών. Η προβολή της λύσης οδήγησε στην αναζήτηση του εργαλείου. Κι αυτό είναι η ταξική οργάνωση για πάλη τάξης ενάντια σε τάξη. Κατά συνέπεια στην ανάγκη να έχει η εργατική τάξη το δικό της Κόμμα που θα καθοδηγήσει την πάλη της. Ετσι έγινε καθαρό ότι η ύπαρξη του ΚΚ είναι όρος ζωής για την εργατική τάξη. Και η υπεράσπισή του είναι ταυτόσημη με την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής της εργατικής τάξης.

Εδώ είμαστε σήμερα.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να δει τη δύναμή της. Να γίνει στην πράξη ηγεμονική δύναμη που θα τραβήξει όλη την κοινωνία μπροστά. Αυτό σημαίνει σκληρή μάχη την οποία οι εργάτες οφείλουν να τη δώσουν με πετρωμένα μάγουλα. Καμιά λύπη για όποιον αφοπλίζει τους εργάτες. Καμιά ανοχή σ' όσους χτυπάνε το ΚΚΕ.