Μιλώντας στη Βουλή στις 8 Σεπτέμβρη, ο Αλ. Τσίπρας έλεγε απευθυνόμενος στον Γ. Στουρνάρα: «Λέτε ότι δεν γίναμε Αργεντινή. Μακάρι να είχαμε γίνει: Η Αργεντινή πέρασε μια μεγάλη δυσκολία και οι πολίτες της κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους». Την περασμένη βδομάδα, σε δηλώσεις του μετά τη συνάντηση που είχε στο Μπουένος Αϊρες με τον αντιπρόεδρο της Αργεντινής, ο Αλ. Τσίπρας είπε: «Η κατάσταση έχει ομοιότητες με την Αργεντινή, αλλά δεν έχουμε άλλο εθνικό νόμισμα από το ευρώ. Αυτό δίνει την ευκαιρία να μπλοκαριστεί η λιτότητα πανευρωπαϊκά, καθώς τυχόν κατάρρευση της Ελλάδας θα οδηγήσει σε ντόμινο την Ευρωζώνη. Αρα, το μειονέκτημα είναι ταυτόχρονα και το πλεονέκτημά μας». Είναι εμφανής η απόσταση που χωρίζει τις δύο δηλώσεις του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια εκθειάζει την Αργεντινή, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της οποίας επέλεξε το 2003 την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για να διασώσει το ντόπιο κεφάλαιο και από την άλλη καταθέτει όρκους πίστης στην ΕΕ και στο ευρώ, προκρίνοντας την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, όπως γίνεται τώρα, αλλά με άλλο μείγμα. Τα «δίπλωσε» κάνοντας ελιγμό με την Αργεντινή, αφού η ακρίβεια, η φτώχεια αυξάνονται ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διαχειριστεί την κρίση με άλλο μνημόνιο εντός της ΕΕ, γι' αυτό ζητάει να αναδειχτεί σε κυβέρνηση και να κάνει «άλλη», καλύτερη τάχα διαπραγμάτευση με τους δανειστές και εταίρους. Ταυτόχρονα, όμως, κλείνει το μάτι και σ' εκείνες τις μερίδες της αστικής τάξης που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αυτό το μήνυμα τους στέλνει, επικαλούμενος το παράδειγμα της Αργεντινής. Οτι σε περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας - που δε θα την επιλέξει βέβαια ο ίδιος - είναι ο ικανότερος να διαχειριστεί την κατάσταση. Βέβαια, είτε με ελεγχόμενη, είτε με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, είτε με περιοριστική, είτε με επεκτατική διαχείριση της κρίσης, ο λαός σε Ελλάδα και Αργεντινή τίποτα δεν κέρδισε και τίποτα δεν πρόκειται να κερδίσει. Η φτώχεια και η εξαθλίωση χτυπάνε κόκκινο στην Αργεντινή, την ίδια ώρα που τα μονοπώλια ακμάζουν, κύρια αυτά που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό. Η λύση για το λαό δεν είναι να διαλέξει το «μοντέλο» που θα τον καταστρέψει, αλλά να διαλέξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.