«Εξ ωκεανών» τα μηνύματα για τον άνθρωπο στην τρίτη ποιητική συλλογή του Αλέκου Πούλου. (Βραβείο Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, σε διαγωνισμό στη μνήμη του Ν. Καββαδία).

Ο ναυτεργάτης ποιητής, ξεπερνώντας επιρροές από τον Καββαδία, δίνει το στίγμα του στους ωκεανούς. Η καρδιά του χτυπά εκεί που «χάσκει ορθάνοιχτο/ στόμα βρικόλακα/ το μαύρο σύννεφο,/ να σύρει/ τις μέρες τις μελλούμενες/ στον αφανισμό».

Τη θάλασσα την παλεύεις με την ελπίδα όρθια στην πλώρη, και «τα χέρια σου τ' απόβραδο της σκάντζας να στάζουν ακόμα το μεροκάματο». Ο ποιητής με την εμπειρία των ταξιδιών της ανάγκης θα συμβουλέψει τον απελπισμένο του επιούσιου: «Ως αλύγιστος του κύματος./ Ετσι να πορευτείς./ Μην τρομάξεις».

Βουνό η ερωτική στέρηση στη θάλασσα. Οι δυο που είχαν γίνει «σάρκα μία» βλέπουν την υπαρξιακή τους μονάδα διαμελισμένη στα δυο. Ενα κομμάτι στη στεριά, τ' άλλο στα πέλαγα. Ο ποιητής, μέσα στην απεραντοσύνη του νερού, διψά για χώμα. Λαχταρά να ξανασμίξει στη στεριά με το άλλο μισό του «κάτω απ' το φως των αστεριών». Λιμάροντας «σιδερόφραχτες ώρες», αγωνίζεται να λυτρωθεί απ' την πλωτή «φυλακή». Πιστεύει ότι το μέλλον ανήκει στον άνθρωπο του μόχθου: «Το μέλλον μας/ ακούρσευτο θα μείνει/ στους καινούργιους ορίζοντες». Και «Γνωρίζουμε πια/ το μέλλον μας,/ να προφέρουμε δυνατά/ με της καρδιάς το ζέσταμα/ στις συνελεύσεις των εργατών». Η αγάπη του για τη ζωή σαρκώνεται στη γυναίκα που τον καρτερεί, μικραίνει τη θάλασσα: «Πόσο μικρή είναι η θάλασσα (...) πόσο απέραντος νιώθω/ τώρα που τόσο πολύ σ' αγαπώ». Αυτή την αγάπη θέλει να υπερασπίσει, απ' τις «συμμορίες» των εκμεταλλευτών: «Ηρθα με τα κιτάπια μου/ να λογαριάσω/ και γω μαζί σας να λογαριαστώ,/ γιατί καινούργια φωτιά από δόξα/ θ' ανάψει./ Κι ας κρατήσουμε τα βράχια μας,/ τα κύματά μας/ τους βυθούς μας/ τις κοπέλες μας/ για να ξαναμπούμε στη ζωή/ απ' άλλα μονοπάτια,/ ξεγελώντας τον αδιάφορο πλάστη».

Ο Α.Π. εκφράζει την τρικυμία στην ψυχή της εργατικής τάξης όλων των λαών. (Εκδ. Π.Ε.Κ.Π.Μ.ΕΝ. «Στέφενσων»)