Η εξήγηση είναι απλή. Θεωρητικά, η απεργία έχει στόχο τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας για τους εργαζόμενους σε αυτά τα Μέσα. Στην πράξη όμως, το ζητούμενο για τις ηγεσίες της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, αλλά και της ΕΣΗΕΜΘ και των άλλων δύο Ενώσεων της επαρχίας, είναι η - για τα μάτια του κόσμου - «βελτίωση» της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ), μέσω της οποίας καταργούνται οι ΣΣΕ και η κυβέρνηση ορίζει μονομερώς τις αποδοχές των δημοσιογράφων, στο πλαίσιο του νόμου 4024/2011 περί ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο.

Για την κοινή λογική, αυτά δεν συμβιβάζονται, αλλά όταν πρόκειται για συμβιβασμένες ηγεσίες, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ουσιαστικά, το αίτημα για διεκδίκηση των ΣΣΕ επιβλήθηκε από όσους δημοσιογράφους συμμετείχαν στις συνελεύσεις που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες στην Αθήνα, κόντρα σε αυτό που ήθελαν οι ηγεσίες. Οι οποίες, για να μην ομολογήσουν ανοιχτά ότι έχουν ξεγράψει τις ΣΣΕ, υιοθέτησαν το αίτημα, αλλά μόνο στα λόγια. Ετσι, την περασμένη Δευτέρα 4 Φλεβάρη, 1η ημέρα της απεργίας, ο πρόεδρος και η γραμματέας του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που εκφράζουν τις παρατάξεις που πρόσκεινται σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αντίστοιχα, έστειλαν επιστολή προς τη διοίκηση της ΕΡΤ με την οποία ζητούσαν συνάντηση για να συζητηθούν «προβλήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της ΚΥΑ», ενώ στο ίδιο μοτίβο έγινε και η συνάντηση με τον υφυπουργό Σίμο Κεδίκογλου την περασμένη Τετάρτη. Από την άλλη, ενώ στην απεργία συμμετείχαν αρχικά και η ΕΣΗΕΜΘ και η ΕΣΗΕΠΗΝ, έσπευσαν να την σπάσουν, επικαλούμενες «προβλήματα συνεννόησης» με την ΕΣΗΕΑ. Και την ίδια στιγμή, καθόλου τυχαία, η προσκείμενη στο ΣΥΡΙΖΑ ηγεσία της ΠΟΕΣΥ να περιορίζεται στο ρόλο του παρατηρητή και του «συμπαραστάτη»...

Με όλα τούτα, η κυβέρνηση εμφανίζεται ήσυχη και σίγουρα γνωρίζει και από «πρώτο χέρι», ότι η κατάσταση ελέγχεται και δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να φουντώσει κίνημα με περιεχόμενο και προοπτική ουσιαστικής αμφισβήτησης της πολιτικής της, αντίστασης και ουσιαστικής διεκδίκησης. Μπορεί ένα τμήμα των δημοσιογράφων σε αυτά τα Μέσα να βγαίνει μπροστά, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καταφέρνουν να καναλιζάρουν τις αντιδράσεις, ενώ υπάρχουν και οι «εφεδρείες» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή, όπως έγινε το Γενάρη του 2012, με τη συλλογή υπογραφών όσων χαρακτήριζαν τις απεργίες «επαναστατική γυμναστική».

***

Η απεργιακή κινητοποίηση βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ηδη, πυκνώνουν οι φωνές που κάνουν πλέον ευθέως λόγο για «βελτίωση» της ΚΥΑ και τίποτα άλλο. Για να χρυσώσουν το χάπι, χρησιμοποιούν εντελώς αστεία επιχειρήματα, όπως στην ΚΥΑ να προστεθεί η φράση «κατά τα λοιπά ισχύουν όσα προβλέπουν οι ΣΣΕ», όταν γνωρίζουν ότι αυτή είναι εντελώς κενή περιεχομένου, ή να μπει «ημερομηνία λήξης της ΚΥΑ, όπως στις Συμβάσεις» και άλλα τέτοια παρόμοια. Μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, όχι μόνο θα βάλει την ταφόπλακα στις ΣΣΕ στα κρατικά ΜΜΕ, αλλά θα δώσει και το ανάλογα μήνυμα και στους εργαζόμενους στα αστικά ΜΜΕ.

Οι εργαζόμενοι στα κρατικά ΜΜΕ έχουν ήδη αρκετή εμπειρία. Οι λογικές του «εφικτού», του «μικρότερου κακού», του συμβιβασμού, οδηγούν στην καταστροφή. Οσοι ασφυκτιούν κάτω από τις συνέπειες της βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου, πρέπει να ξεπεράσουν δισταγμούς και αναχώματα και να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση μαζικών Γενικών Συνελεύσεων και αγώνων, με περιεχόμενο που απαιτεί η υπεράσπιση των δικών τους πραγματικών συμφερόντων. Με ενότητα, αλληλεγγύη και βάζοντας στο στόχαστρο τις αιτίες των προβλημάτων, σε συμπαράταξη με όσους αγωνίζονται για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ. Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεσή τους στα χέρια τους και να επιβάλουν την αγωνιστική διεκδίκηση ΣΣΕ, στη βάση αυτών που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες. Οχι μόνο για την επαναφορά των μισθών στα επίπεδα που ήταν πριν τις μειώσεις, αλλά και να προβλεφθεί η επιστροφή μέσω ποσοστού αύξησης των απωλειών της προηγούμενης τριετίας. Να διατηρηθούν ως είχαν τα προβλεπόμενα χρονοεπιδόματα και άλλα επιδόματα (γάμου, τέκνων, σπουδών, αδείας, δώρων κλπ.). Να παρθούν μέτρα ουσιαστικής στήριξης των ανέργων.

***

Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία», η παράταξη που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ, έχει θέσει, τόσο στα ΔΣ, όσο και στις συνελεύσεις που έχουν γίνει τις προτάσεις εκείνες για τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο της απεργιακής κινητοποίησης, της κλιμάκωσής τους και την επέκτασή τους και στα ιδιωτικά ΜΜΕ. Και συγκεκριμένα:

-- Οι μισθωτοί δημοσιογράφοι στην πλειονότητά τους βιώνουν καθημερινά ό,τι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα περί «περιούσιου κλάδου» και «συντεχνιακής λογικής» έχουν καταστροφικά αποτελέσματα και αυτό δε χωρά πλέον αμφισβήτηση. Η επίθεση που δέχονται και οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι, στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα έχει ταξικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Πρέπει να απαντηθεί το μόνο υπαρκτό δίλημμα: Οχι υποταγή στη στρατηγική που οδηγεί σε παραπέρα φτώχεια και εξαθλίωση, αλλά ρήξη, σύγκρουση με αυτήν. Ο προσανατολισμός του κινήματος είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα γιατί, όποιος δεν αντιμετωπίζει τη ρίζα του προβλήματος, είναι χαμένος από χέρι.

-- Η δυναμική ενός αγώνα καθορίζεται πρώτα απ' όλα από το διεκδικητικό του πλαίσιο, τον προσανατολισμό που έχει και δεν είναι απόδειξη αγωνιστικότητας οι ανέξοδοι λεονταρισμοί συνδικαλιστικών παρατάξεων. Κανένας αγώνας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Χωρίς την οργάνωση ολόκληρου του κλάδου, χωρίς σχέδιο για το πώς αυτός ο αγώνας θα περιφρουρηθεί και θα προστατευτεί. Η κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να αποτυπώνεται στα αιτήματα και τους στόχους που συσπειρώνουν και οργανώνουν τους εργαζόμενους, τους βοηθούν να χειραφετηθούν από τις κάθε λογής δεσμεύσεις που επιβάλει η εργοδοσία στους τόπους δουλειάς με την τρομοκρατία, την εξαγορά και τη διαίρεση, με στόχο την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

-- Απαραίτητο στοιχείο για τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα είναι ο συντονισμός της δράσης με τους άλλους κλάδους και η συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα. Στην πλειοψηφία τους, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, την οποία όμως αντικειμενικά και από τη σχέση εργασίας τους υποχρεώνονται να αναπαράγουν και να στηρίζουν, ως εργαζόμενοι στα κρατικά και αστικά ΜΜΕ. Προκύπτει έτσι το θέμα των σοβαρών και κρίσιμων ευθυνών των εργαζόμενων στον Τύπο και τα ΜΜΕ απέναντι στο στοιχειώδες λαϊκό δικαίωμα για ολόπλευρη και ουσιαστική ενημέρωση. Οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σκεπάζουν το πρόβλημα αυτό, γιατί συνειδητά υπηρετούν συνολικά το σύστημα της ενημέρωσης, και η συμμετοχή κάποιων από αυτούς στις διαμάχες μεταξύ «παραδοσιακών» συγκροτημάτων μεταξύ τους, αλλά και «νέων παικτών», στο πλαίσιο και με αφορμή την προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, δεν αναιρεί τη βασική τους στάση. Αρα, οι δημοσιογράφοι «από τα κάτω» πρέπει να επιβάλουν τη σύνδεση των αγώνων τους με τον αγώνα ενάντια σε οποιαδήποτε χειραγώγηση και αποπροσανατολισμό του λαού, ενάντια στην ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών στα ΜΜΕ, γιατί αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το δικαίωμα της ενημέρωσης. Αυτό είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των δημοσιογράφων και αυτό που θα εξασφαλίσει εκείνη τη λαϊκή υποστήριξη, αλλά και τις συμμαχίες που απαιτούνται για να έχουν επιτυχίες οι αγώνες τους.

***

Νικηφόροι αγώνες δεν μπορούν να υπάρξουν όσο δε δυναμώνει και δεν ατσαλώνεται η λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια και το κεφάλαιο. Επίσης, όσο οι εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι στους τόπους δουλειάς. Και οργάνωση δε σημαίνει την τυπική ένταξη σε μια ένωση, ένα σωματείο, αλλά η συμμετοχή, να έχουν λόγο, να παίρνουν μέρος στις αποφάσεις, να παίρνουν δηλαδή την υπόθεσή τους στα χέρια τους. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να το περιμένει κανείς από τις συμβιβασμένες ηγεσίες. Χρειάζεται να αναπτυχθεί πρωτοβουλία «από τα κάτω», με δημιουργία επιτροπών αγώνα, συλλογικές διαδικασίες.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.