Το 19ο Συνέδριο, βρίσκει την εργατική τάξη σε περίοδο βαριάς ήττας και παρατεταμένης κρίσης. Οι απολύσεις, το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, σε συνδυασμό με τη βαριά φορολογία και τις ιδιωτικοποιήσεις, έχουν κάνει την ζωή των εργατών πραγματική κόλαση. Οι αυτοκτονίες 2.500 ανθρώπων είναι καθημερινή είδηση στα κανάλια, η έλλειψη ρεύματος σε 30.000 εργαζομένους το μηνά, ο υποσιτισμός των παιδιών στα σχολεία είναι μια σκληρή πραγματικότητα (σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, 250.000 θα έχουν δωρεάν κολατσιό), η έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ανασφάλιστους, η έλλειψη στέγης για 45.000 ανθρώπους και η έλλειψη θέρμανσης με τα γνωστά αποτελέσματα είναι μερικές από τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Στο κείμενο των θέσεων δεν είναι διακριτά και εμφανή τα αποτελέσματα της κρίσης στην ζωή των εργατών, με συνέπεια να υποτιμάται το άμεσο καθήκον που είναι η ιεράρχηση ενός πλαισίου αιτημάτων για την επιβίωση και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων σε συνθήκες κρίσης.

Ο αγώνας αυτός και ο συντονισμός του σε πανελλαδική βάση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη χιλιάδων εργαζόμενων στα συνδικάτα και στις επιτροπές αγώνα στις γειτονιές. Οι θέσεις πολύ σωστά βάζουν το άλογο μπροστά από το κάρο (στρατηγική - τακτική), αλλά το άλογο δεν πρέπει να αποσπάται από το κάρο. Η οικονομική πάλη και οι μάχες για να μην εξαθλιωθούν οι εργάτες από την πείνα αποτελούν σχολείο πολέμου, ενώ ο συνδυασμός με την πολιτική και ιδεολογική πάλη, η ζύμωση με αιτήματα κρίκους όπως η μονομερής διαγραφή του χρέους, η αποδέσμευση από την ΕΕ και η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής μάς επιτρέπει να διεξάγουμε έναν ολοκληρωμένο πόλεμο που θα αμφισβητεί την εξουσία των αστών και θα φέρνει πιο κοντά το ζήτημα της εργατικής εξουσίας.

Στην πάλη αυτή οι κομμουνιστές δίνουν τη μάχη στην οργάνωση του αγώνα πάνω στα οξυμένα προβλήματα της εργατιάς, δουλεύοντας μέσα στα συνδικάτα είτε ταξικά, είτε ρεφορμιστικά και ο στόχος να περάσουν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα χέρια των ταξικών δυνάμεων παραμένει ζητούμενο για τους κομμουνιστές, πράγμα το οποίο δεν αναφέρεται στις θέσεις. Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι εργατικές ενώσεις που φτιάχτηκαν από εργάτες στην πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο. Το ότι παραμένουν στα χέρια μιάς εργατικής αριστοκρατίας αποτελεί ζήτημα ιδεολογικής και πολιτικής πάλης από τη μεριά των κομμουνιστών. Η παραίτηση από τον παραπάνω στόχο και η υιοθέτηση επικίνδυνων λογικών, δηλ. το ΠΑΜΕ να παίξει το ρόλο μιας άλλης καινούριας ΓΣΕΕ, ισοδυναμεί με τεράστιο και επικίνδυνο λάθος.

Αντιλήψεις και πρακτικές όπως η απόφαση της ηγεσίας του κόμματος, στην απεργία της 17ης Δεκεμβρίου του 2009 που κήρυξε το ΠΑΜΕ, όπου τα κομματικά μέλη κλήθηκαν να απεργήσουν χωρίς να υπάρχει απόφαση του σωματείου τους και ο τίτλος άρθρου του «Ριζοσπάστη» (19/12/2009 ΣΕΛ. 18) «ΠΑΜΕ: Κόψτε τον ομφάλιο λώρο με τη ΓΣΕΕ», γεννάει ερωτηματικά για το τι ρόλο θέλουμε να παίξει το ΠΑΜΕ στο κίνημα. Σημειώνω δε πως στις θέσεις δεν υπάρχει καμία αναφορά για αυτές τις απεργίες και τα συμπεράσματα που έβγαλε το κόμμα από την υλοποίηση της παραπάνω απόφασης.

Προβληματισμός και παραίτηση υπάρχει από δυνάμεις μας σχετικά με τη δουλειά μας σε σωματεία με ισχυρές αντιδραστικές δυνάμεις. Με αποτέλεσμα υποκειμενικές αδυναμίες μας να θεωρητικοποιούνται επικίνδυνα. Ο Λένιν είναι διαφωτιστικός μέσα από τον «Αριστερισμό παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» (Απαντα, τ. 42, σελ. 36-37): «Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση μέσα σε εκείνα ακριβώς τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τις ενώσεις, ακόμη και στις πιο αντιδραστικές, όπου υπάρχουν προλεταριακές και μισοπρολεταριακές μάζες». Συχνά παραιτούμαστε από το παραπάνω καθήκον να κάνουμε δουλειά στα αντιδραστικά συνδικάτα ή δουλειά σε αυθόρμητες μαζικές εκδηλώσεις του κινήματος κατηγορώντας τες ως καθυστερημένες και ελεγχόμενες.

Για το ζήτημα της πολιτικοποίησης των συνδικάτων ο Λένιν απαντά με κατηγορηματικό τρόπο: «Ακόμη και τώρα στη Ρωσία, αν ύστερα από 2,5 χρόνια πρωτοφανέρωτες νίκες ενάντια στην αστική τάξη της Ρωσίας και της Αντάντ βάζαμε σαν όρο εγγραφής στα συνδικάτα την "αναγνώριση της δικτατορίας", θα κάναμε ανοησία(!), θα καταστρέφαμε την επιρροή μας στις μάζες, θα βοηθούσαμε τους μενσεβίκους. Γιατί όλο το καθήκον των κομμουνιστών είναι ακριβώς να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους και όχι να απομονώνονται απ' αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα-"αριστερά" συνθήματα», («Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», Απαντα, τ. 42, σελ. 37-38) και εμείς σε συνθήκες καπιταλισμού και αρνητικών συσχετισμών προβάλλουμε πολλές φορές στα ΠΑΜΕ σωματεία κριτήριο αποδοχής την Λαϊκή Εξουσία, στενεύοντας την επιρροή του ΠΑΜΕ και κάνοντάς το να θυμίζει περισσότερο κόμμα παρά συσπείρωση σωματείων σε ταξική βάση.

Στην πορεία του κόμματος προς τις εκλογές, τέθηκε το ερώτημα από τον κόσμο εάν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει και το κόμμα αντί να ζητήσει από το λαό να του δώσει όση δύναμη έχει ξεκαθαρίζοντας πως την επόμενη μέρα της εκλογής του θα καλέσει το λαό να υλοποιήσει τα αιτήματα για τα οποία παλεύει στο κίνημα -δηλ. μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής- απαντούσε αμφίσημα και με φανερή ενόχληση. Παραθέτω σχετικό κείμενο από τις αποφάσεις του 15ο Συνεδρίου που πολύ σωστά είχε προβλέψει την περίπτωση της μεγάλης και απότομης φθοράς των αστικών κομμάτων «σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, που με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο».

Σύντροφοι, η διαφορά του ρεφορμιστή από το σεχταριστή είναι πως ο μεν ρεφορμιστής δεν έχει αρχές και αν τον ρίξεις στο ποτάμι θα κολυμπήσει όπου τον πάει το ρεύμα και ο σεχταριστής επειδή έχει αρχές δε θα βρέξει τις αρχές του βάζοντας τα πόδια του στο ποτάμι. Το κόμμα μας είναι αναγκασμένο να κολυμπήσει και με το ρεύμα και κόντρα σε αυτό, γιατί σε άλλη περίπτωση θα περάσει ένα ολόκληρο ποτάμι από τα χέρια μας και θα μείνουμε άβρεχτοι.