Για να μην παίζουμε με τις λέξεις, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.

Ομως, για να το κάνουμε αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να αποσαφηνίσουμε ορισμένες εκφράσεις, λέξεις, έννοιες.

Και εξηγούμαι.

Για να αντιληφθούμε όπως πρέπει τους όρους «αντιιμπεριαλισμός», «αντικαπιταλισμός», «μονοπωλιακός καπιταλισμός» κ.ά., ας πούμε δυο λόγια με σαφήνεια και χωρίς περικοκλάδες και κόλπα.

Το λοιπόν:

Καπιταλισμός είναι εκείνο το πολιτικοοικονομικό σύστημα κατά το οποίο την πολιτική και οικονομική εξουσία την κατέχει η αστική τάξη, μια ομάδα ανθρώπων που έχει στα χέρια της τα βασικά μέσα παραγωγής και διανομής αγαθών και υπηρεσιών. Είναι το σύστημα εκείνο, που βασίζεται στο κέρδος, στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εκείνο που παράγουν οι πολλοί, αλλά νέμονται την αξία της παραγωγής οι ολίγοι.

Ιμπεριαλισμός είναι αυτός ο ίδιος ο καπιταλισμός, στο ανώτατο στάδιό του, στο τελευταίο στάδιο, στο σημείο εκείνο που οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής και διανομής, δεν είναι παρά μια χούφτα εταιρείες, που αλλιώς ονομάζονται μονοπώλια - είτε αυτά είναι (κυρίως) ιδιωτικά, είτε κρατικά (στην περίπτωση αυτή, το κράτος ταυτίζεται με την εξουσία της αστικής τάξης).

Ενα ακόμα γνώρισμα, βασικό στοιχείο, του ιμπεριαλισμού, είναι και η δημιουργία προϋποθέσεων πολεμικών συρράξεων, τοπικών ή διεθνών, ώστε πιο εύκολα να κυριαρχήσουν τα μονοπώλια.

Η ουσία, δηλαδή, του ιμπεριαλισμού είναι ότι έχει φτάσει ο καπιταλισμός στο σημείο να μην μπορεί να δώσει τίποτα άλλο.

Με πιο απλά λόγια, έχει φτάσει στο τέλος του, δεν υπάρχει διέξοδος.

Βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, έτσι, θα δούμε, μια ολομέτωπη επίθεση στο βασικό εχθρό του, αλλά και σ' αυτούς που στηρίζει την ύπαρξή του, στους εργαζόμενους.

Αρα, όταν χρησιμοποιούμε τους όρους «αντικαπιταλιστικός» ή «αντιιμπεριαλιστικός» δεν εννοούμε τίποτα άλλο, παρά την κατάργηση του συγκεκριμένου συστήματος, του καπιταλισμού, την ανατροπή του και την οικοδόμηση στη θέση του ενός Νέου Συστήματος, που με όποιον άλλο ορισμό και αν το χαρακτηρίσουμε, στην ουσία μιλάμε για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!

Σημείωση: Σε κάθε άλλη περίπτωση, μιλάμε για φκιασίδια, μερεμέτια του καπιταλισμού, κοροϊδεύουμε και ... κοροϊδευόμαστε !

Με βάση τα παραπάνω, όταν μιλάμε για την ίδρυση ή τη δημιουργία ενός «Αντιμονοπωλιακού Μετώπου», αυτό τι σημαίνει στην ουσία του;

α) Σημαίνει, Μέτωπο Ενάντια στον Μονοπωλιακό Καπιταλισμό, Μέτωπο Αντιιμπεριαλιστικού - Αντικαπιταλιστικού Αγώνα.

β) Σημαίνει, Μέτωπο για την Οικοδόμηση του Σοσιαλισμού (Κομμουνισμού).

Γ) Σημαίνει, επαναστατικό προτσές, που θα αντικαταστήσει την αστική εξουσία, με την εργατική!

Ερωτήματα, βασικά:

1. Τι διαφορετική προσέγγιση, ποια διαφορετική στρατηγική εξυπηρετούσε ή πρότεινε το γνωστό σε όλους μας ΑΑΔ Μέτωπο;

2. Τι άλλο, παρά όλα τα παραπάνω, εννοεί σαφώς μια απλή φρασούλα των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που λέει: «Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (Θέση 73);

3. Η «Λαϊκή Συμμαχία», όπως περιγράφεται στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, δεν είναι φανερό ότι «πατάει» απόλυτα στη στρατηγική του ΑΑΔ Μετώπου, που με βάση αυτήν, λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις ίδρυσαν το ΠΑΜΕ, το ΜΑΣ, την ΠΑΣΥ κ.λπ.;

4. Δεν αποτελεί τρανή απόδειξη της Συνέχειας και της Συνέπειας της ανάδειξης της Στρατηγικής του ΚΚΕ, η Θέση 77 του Σχεδίου Προγράμματος του Κόμματος που προτείνεται για το 19ο Συνέδριο;

Για να μην υπάρχουν επί πλέον ερωτήματα, ας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα της Θέσης 77.

«Η συσπείρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ και η προσέλκυση πρωτοπόρων τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων θα περάσει από διαφορετικές φάσεις. Τα μέτωπα πάλης - πρώτα από όλα το εργατικό - και οι μορφές της Λαϊκής Συμμαχίας με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους, με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασμα για τη διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού - λαϊκού μετώπου σε επαναστατικές συνθήκες».

5. Στις Θέσεις δεν ξεκαθαρίζεται εντελώς πλέον ότι όταν μιλάμε για «αλλαγή Τάξης στην εξουσία», εννοούμε την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού;

Δεν ήταν και πριν, δεν είναι και τώρα απόλυτα σαφές ότι για να τελειώσουν τα βάσανα του λαού μας, οφείλουμε να παλέψουμε για τη δικτατορία του προλεταριάτου;

Τι θα μπορούσαν να προσφέρουν οι λεγόμενες «μεταβατικές κυβερνήσεις»;

Προσωρινές, κολοβές θα έλεγα κατακτήσεις;

Σίγουρο πισωγύρισμα, όπως έδειξαν ένα σωρό παρόμοιες περιπτώσεις σε όλον τον κόσμο;

Αν η όποια «μεταβατική κυβέρνηση» κοινωνικών δυνάμεων κ.λπ. δεν στοχεύει στο σοσιαλισμό, δεν είναι φανερό ότι θα αποτύχει;

Νομίζω ότι μετά από τα παραπάνω ερωτήματα, οι απαντήσεις που μπορεί να δώσει ο κάθε καλοπροαίρετος κριτής της στρατηγικής του ΚΚΕ, οδηγούν με (θα έλεγα) μαθηματική ακρίβεια στη Θέση 62:

«Η Λαϊκή Συμμαχία, απαντά στο πιεστικό ερώτημα: Πώς θα οργανωθεί ο αγώνας απόκρουσης των βάρβαρων ταξικών αντιλαϊκών μέτρων ...».

«Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό ...».

«Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων ...».

Η Λαϊκή Συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ (Θέση 66) δηλαδή, με άλλα λόγια, βασίζεται απόλυτα σε Συσπειρώσεις που κάποιες από αυτές δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του ΑΑΔ Μετώπου !

Κοντολογίς, όσοι είτε καλοπροαίρετα ή ακόμα και ... κακοπροαίρετα μιλάνε για εγκατάλειψη του ΑΑΔ Μετώπου, αλλαγή στρατηγικής του ΚΚΕ και άλλα τέτοια, ας προσέξουν και ας ... το πάρουν αλλιώς !

Θα ...βρουν !