Αναρωτιέμαι

-- Γιατί η ΚΕ δε δίνει συγκεκριμένες και αιτιολογημένες εξηγήσεις για την αλλαγή του προγράμματος του 15ου;

-- Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια στοιχειώδης αναφορά για το χαρακτήρα των αλλαγών στο σχέδιο προγράμματος που φέρνει η ΚΕ στο 19^ο;

-- Οι προτεινόμενες αλλαγές αποτελούν Συνέχεια ή Ρήξη με την ως τα σήμερα -τυπικά ισχύουσα- προγραμματική αντίληψη του κόμματος;

Η ΚΕ είναι υποχρεωμένη να δώσει εξηγήσεις στα μέλη του κόμματος, όταν εγκαταλείπει βασικές και θεμελιώδεις θέσεις που χαρακτηρίζουν ένα μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα.

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι, η σιωπή σ' αυτά τα ερωτήματα στρέφει τη συζήτηση σε μια άγονη και επιζήμια κατεύθυνση και σε αντιπαράθεση με την ζώσα πραγματικότητα;

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι, αυτή η στάση της χτίζει μια Βαβέλ, στην οποία ενώ φαίνεται να μιλάμε την ίδια γλώσσα, τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;

-- Πιστεύει κανείς ότι αυτή η Βαβέλ έχει οφέλη για το κόμμα και την επαναστατική του φυσιογνωμία;

Πρέπει να μας προβληματίσει, επιτέλους, ότι το 19ο είναι το δεύτερο στη σειρά συνέδριο (18ο-2009) που γίνεται εν μέσω της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού και δε θα συζητήσει ουσιαστικά για την κρίση και τα καθήκοντα του κόμματος που απορρέουν απ' αυτήν!

Αλλά με τη σιωπή για τόσο καίρια ζητήματα, βαδίζουμε σ' ένα διάλογο προσχηματικό, με έντονα τα στοιχεία της ρουτίνας, με κραυγές μεταξύ κωφών ή και κωφάλαλων και με τελικό αποτέλεσμα ένα κόμμα μουγκό στο σύνολό του, μπροστά σε μια ζέουσα πραγματικότητα, μπροστά στα άμεσα και ζωτικά προβλήματα της εργατικής τάξης, της κοινωνίας και της πατρίδας μας. Στο διά ταύτα, μ' ένα κόμμα βουβό μπροστά στις αγωνίες του κομματικού δυναμικού.

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι έτσι φτιάχνουμε ένα ΚΚΕ αμήχανο και φοβισμένο ως προς τα ιστορικά του καθήκοντα, την επανάσταση και το σοσιαλισμό;

Αν η οικονομική κρίση δεν τεθεί ως κεντρικό ζήτημα απ' το οποίο πρέπει να απορρέει όλη η δράση του κόμματος στη συγκεκριμένη στιγμή, το πώς θα μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε πολιτική και επαναστατική κρίση, αν αυτό δεν αποτελεί άξονα της συζήτησης και του προβληματισμού, και αν απ' αυτή τη σκοπιά δεν αντιμετωπιστούν οι Θέσεις, δεν κινδυνεύουμε απλώς να συζητάμε στο κενό. Πάμε ολοταχώς σε πολύ πιο σοβαρές περιπέτειες την επόμενη μέρα του Συνεδρίου, με συνέπειες ανυπολόγιστα μεγαλύτερες απ' την κοινοβουλευτική παρουσία. Αμφισβητείται ο ρόλος του κόμματος στην ταξική πάλη.

Γι' αυτό πιστεύω ότι, οι Θέσεις και το Σχέδιο Προγράμματος αποτελούν λάθος βάση συζήτησης. Και η ΚΕ οφείλει να το αντιμετωπίσει αυτό το θέμα.

Ο λόγος είναι απλός και έχει αποφανθεί επί τούτου η ίδια η πραγματικότητα. Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα επιχειρούν την προγραμματική κατοχύρωση μιας γραμμής που ακολουθήθηκε στην κρίση και μας έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Εκλογικά, απλώς, αποτυπώθηκε η απομόνωση του κόμματος στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Θα σταθώ στο θέμα της εγκατάλειψης του ΑΑΔ Μετώπου. Η απόσυρσή του δικαιολογήθηκε μέσα από ένα «κυνήγι μαγισσών» που περιόρισε εντέχνως τη «συζήτηση» στα περί συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντας με ταχυδακτυλουργίες τη διεκδίκηση ΑΑΔ κυβέρνησης ως αστική διαχείριση!

Υπό τη σκέπη αυτής της «απλοϊκής» και αυθαίρετης σκέψης, η ΚΕ ρίχνει στα αζήτητα μια απ' τις βασικότερες επεξεργασίες του 15ου, τοποθετώντας υποτίθεται στη θέση του τη «Λαϊκή Συμμαχία» για τη συσπείρωση των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης. Το σημείο κλειδί σ' αυτή την «αθώα» κατά τ' άλλα αλλαγή, είναι ότι πετιούνται στο σκουπιδοτενεκέ το σύνολο των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ουσιαστικά το κόμμα της εργατικής τάξης λέει «αδιαφορώ» για τη στάση τους και τα στέλνει αμαχητί στην αγκαλιά της αστικής τάξης.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της αλλαγής, την οποία ήδη εφαρμόζει στην πράξη η καθοδήγηση;

Είναι η άρνηση προβολής και διεκδίκησης, απ' την πλευρά του κόμματος, αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα μέτρων - κρατικομονοπωλιακών παρεμβάσεων που αποτελούν, κατά το Λένιν, τα συγκεκριμένα βήματα προς το σοσιαλισμό. Το περιεχόμενο δηλαδή ενός προγράμματος με άξονα την έξοδο απ' την κρίση και τη χρεοκοπία. Την τακτική εν' ολίγοις των Μπολσεβίκων το 1917 (Απαντα Λένιν, τόμοι 31, 32, 34) για να τραβήξουν με το μέρος της εργατικής τάξης, τους μικροαστούς και σε πρώτο πλάνο τη φτωχή αγροτιά, γεγονός χωρίς το οποίο ήταν αδύνατη η προλεταριακή επανάσταση του Οκτώβρη.

Η εγκατάλειψη αυτής της γραμμής, που προβλέπει το πρόγραμμα του 15ου, είχε ως συνέπεια να μην έχουμε τακτική και να μη μπορούμε να κάνουμε πολιτική «επί του συγκεκριμένου», μας εμπόδισε να φέρουμε στην επιφάνεια την αμοιβαία σχέση όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της χώρας, τη σχέση των κομμάτων, ώστε να οξύνουμε απ' τη σκοπιά της επανάστασης την ταξική πάλη.

Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι, τα μικρομεσαία στρώματα αφήνονταν έρμαια των ταλαντεύσεών τους και ταυτόχρονα, δε βοηθούσαμε την εργατική τάξη να κατανοήσει το συγκεκριμένο ρόλο της απ' τη σκοπιά της προοπτικής του σοσιαλισμού. Ετσι όμως δε συσπειρώναμε ΟΥΤΕ τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πρωτίστως την εργατική τάξη -που υποτίθεται ότι επιδιώκουμε με τη «Λαϊκή Συμμαχία»- ακριβώς γιατί εφαρμόζαμε μια πολιτική «Λαϊκής Συμμαχίας», «πηδώντας πάνω απ' τους μικροαστούς» και την αντίθεση Μονοπώλια-Λαός.

Η απόρριψη της α-α-δ γραμμής εκφράστηκε, μεταξύ άλλων, στην άρνηση της διεκδίκησης κρατικοποιήσεων, στην άρνηση της εξόδου απ' το ευρώ και την ΕΕ, αν πρώτα δεν πάμε στο σοσιαλισμό(!), στο ζήτημα της υπεράσπισης της δημοκρατίας που καταλύει η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός για να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στο λαό, της υπεράσπισης της κυριαρχίας της χώρας απέναντι στο Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο που μας έχει σύρει η αστική τάξη.

Μια τέτοια πολιτική που θα ασκούσε η κυβέρνηση του ΑΑΔΜ είναι στις σύγχρονες συνθήκες η «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», το περιεχόμενο της οποίας αποτέλεσε την οικονομική πολιτική της «δικτατορίας του προλεταριάτου με την υποστήριξη της φτωχής αγροτιάς» για την επανάσταση του Οκτώβρη.

Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία του ΑΑΔΜ και της κυβέρνησής του, που δίνει κατεύθυνση στην πάλη του κινήματος σήμερα, αντιμετωπίζει την άνοδο του νεοναζισμού και εκφράζει μια εξουσία που δεν είναι αστική, που δεν είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά είναι εξουσία της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα πιο καταπιεσμένα μικροαστικά στρώματα.

Σ' αυτή την κοινωνική συμμαχία, στις σημερινές συνθήκες, η εργατική τάξη έχει τον πρώτο λόγο και ως πλειοψηφούσα και ως καθοδηγητική δύναμη. Αυτή η εξουσία μεταξύ του αστικού και του εργατικού κράτους ουδεμία σχέση έχει με στάδια και με ενδιάμεσους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς.

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί στ' αλήθεια και στα σοβαρά, ότι η άποψη αυτή είναι του Τσίπρα; Οτι είναι του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι είναι άποψη οπορτουνιστική;

Δεν ισχυρίζομαι ότι δε χρειάζονταν αλλαγές στο υπάρχον πρόγραμμα. Υποστηρίζω ότι το πρόγραμμα του 15ου, έπρεπε ν' αποτελέσει τη βάση και με συγκεκριμένες τροποποιήσεις, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ' τις προτάσεις της ΚΕ και τον «προγραμματικό εμπλουτισμό», να αποτυπωθεί η σύγχρονη πραγματικότητα και τα αντίστοιχα καθήκοντα του κόμματος για τη μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε επαναστατική.