Με επαναστατική αισιοδοξία οι κομμουνιστές υποδεχόμαστε τις θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του κόμματος, καθώς και το νέο προτεινόμενο πρόγραμμα. Αισιοδοξία που πηγάζει ΚΑΙ από την ειλικρινή και αυτοκριτική εκτίμηση της συνολικής πορείας του κόμματος (θέση 50 σελ. 37), των καθηκόντων που ΔΕΝ φέραμε σε πέρας, των αδυναμιών που έχουμε και πρέπει να ξεπεραστούν.

Με αυτό το κείμενο θέλω να εκφράσω τη ΓΕΝΙΚΗ μου ΣΥΜΦΩΝΙΑ με το προτεινόμενο πρόγραμμα της ΚΕ, αφού αυτό ξεκάθαρα θέτει:

· Το Γενικό χαρακτήρα της εποχής, εποχή περάσματος από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό με βάση την Οικονομία και όχι το συσχετισμό δύναμης.

· Το χαρακτήρα της Επαναστατικής αλλαγής ως Σοσιαλιστική

· Τις κινητήριες δυνάμεις της Επανάστασης

· Τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων ως Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή σύμφωνα με τις κινητήριες δυνάμεις, αφού το Προλεταριάτο είναι ο φορέας των Σοσιαλιστικών - Κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής (αντικαπιταλιστική), ενώ οι σύμμαχοι με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς θα συσπειρωθούν από την αντιμονοπωλιακή γραμμή.

· Πάλη απέναντι στις Ιμπεριαλιστικές Ενώσεις

· Τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση με υιοθέτηση των βασικών αιτημάτων - κρίκων που μπορούν να συσπειρώσουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

· Το ξεκαθάρισμα με αντιλήψεις που προσανατόλιζαν τη δράση του κόμματος σε επικίνδυνες ερμηνείες για τον τρόπο εκδήλωσης του κλονισμού της αστικής εξουσίας, με μονομερή αναφορά του ενδεχομένου της κυβέρνησης λαϊκών δυνάμεων.

· Τις βασικές και ιστορικά επιβεβαιωμένες νομοτέλειες της επαναστατικής διαδικασίας με τολμηρή περιγραφή των καθηκόντων του επαναστατικού κόμματος στις στιγμές εκείνες.

· Τις βασικές πτυχές της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης - κατώτερη και ανώριμη βαθμίδα του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Με βάση όλα τα παραπάνω θεωρώ πως το ΚΚE για άλλη μια φορά στην υπερενενηντάχρονη ιστορία του τιμά το όνομα και τις παραδόσεις του, τα σύμβολα και την ιδεολογία του.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι η διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, αν αυτή μπορεί να συμβεί στα πλαίσια του Καπιταλισμού με οποιασδήποτε μορφής διαχείριση ,ακόμη και με αριστερή κυβέρνηση (μεταρρύθμιση) ή αν αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου (επανάσταση).

Η απάντηση που δίνει το νέο πρόγραμμα του κόμματος στο παραπάνω ερώτημα είναι καταλυτική και ολοκληρωτικά ταγμένη με την πλευρά της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Ακολουθούν κάποιες παρατηρήσεις σε σημεία των θέσεων πάνω στο ζήτημα της δυνατότητας σχηματισμού φιλολαϊκής κυβέρνησης (π.χ. ΑΑΔΜ δυνάμεων), σε σημεία που θεωρώ πως εκφράζουν αδυναμίες και στην ολότητά τους δείχνουν ένα πολιτικό κενό που πρέπει να καλυφτεί. Κενό που ως ένα βαθμό αξιοποιούν γνωστά blog και διάφοροι οπορτουνιστές για να επιτεθούν στο κόμμα.

Από τις θέσεις του 19ου συνεδρίου: (σελίδα 22, η θέση Ε)

«Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εκφραστούν κοινοβουλευτικά τέτοιες εργατικές - λαϊκές διαθέσεις είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δεν θα ταλαντευτεί καθόλου στο να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο».

Η θέση είναι λανθασμένη και ηττοπαθής, αφού υπονοεί πως η αστική τάξη θα καταφέρει να ακυρώσει αυτή την πιθανότητα, ενώ υπάρχουν αντιπαραθετικά ιστορικά παραδείγματα. Η αστική τάξη συνήθως είναι πιο ευέλικτη από τέτοιες διατυπώσεις και αξιοποιεί για να ενσωματώσει και τον ίδιο τον κυβερνητικό θώκο μαζί με τις αυταπάτες που γεννά..

Προτείνω η θέση να απαλειφθεί και να αξιοποιηθεί το κλείσιμο της Κεντρικής Επιτροπής στο 18ο Συνέδριο:

«Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία...»

Για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας: (σελίδα 49)

«Στην πορεία της πολιτικής πάλης είναι ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων, συμφωνούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα, στην αναγκαιότητα αυτός να κατευθύνεται στην εργατική λαϊκή εξουσία - οικονομία μέχρι και ότι ΔΕΝ παίρνει μέρος στις εθνικές και τοπικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, σε δημοψηφίσματα».

Η θέση προσεγγίζει τις πιθανές εξελίξεις με μια ΚΑΘΑΡΗ ΥΠΕΚΦΥΓΗ και φυγομαχία. Η θέση ότι η Λαϊκή Συμμαχία ΔΕΝ παίρνει ,ως τέτοια, μέρος στις εκλογές (σε αντιδιαστολή με το ΑΑΔΜ που έπαιρνε) είναι σαθρή. Αν τα κόμματα που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων μπορούν να σχηματίσουν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας θα παραμείνει ο ίδιος;

Εκτός και αν έχουμε την ΑΥΤΑΠΑΤΗ ότι μικροαστικά κόμματα θα έχουν αποδεχτεί τις νομοτέλειες του επαναστατικού αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας αντιπαραθετικά σε κοινοβουλευτικούς δρόμους.

Προτείνω στο πρόγραμμα να ενσωματωθεί η πείρα του προηγούμενου προγράμματος και ειδικά η περιγραφή:

«Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δεν θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δεν σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.»

Είναι ζήτημα βαθιάς ιδεολογικής και ιστορικής μελέτης να απαντηθεί ΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΝ ή και να ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΝ τον ΤΡΟΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ της ΚΡΙΣΗΣ της ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Π.χ. θα μπορούσε να εκδηλωθεί ο Ισπανικός εμφύλιος ,που έκρινε το ποιος-ποιον, με όποια τακτική κ στρατηγική αν ακολουθούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας χωρίς την Κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου; Θα μπορούσε η ταξική αναμέτρηση να πάρει τις διαστάσεις που πήρε στη Χιλή το '73 ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ της Κυβέρνησης Αλλιέντε; Ανεξάρτητα από το αν θα προχωρούσε στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε περίπτωση νίκης απέναντι στο πραξικόπημα Πινοσέτ.

ΔΕΝ αναφέρω τα παραδείγματα των Λαϊκών Δημοκρατιών στο τέλος του 2ου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, όπου η παρουσία του Κόκκινου στρατού έπαιζε καταλυτικό ρόλο, ούτε την Κυβέρνηση της ΠΕΕΑ ως δημιούργημα της ένοπλης επαναστατικής ιστορικής δράσης των μαζών.

Προτείνω να ενσωματωθεί στο πρόγραμμα η πείρα από το κλείσιμο της Κεντρικής Επιτροπής στο 2ο θέμα του 18ου Συνεδρίου και ειδικότερα η θέση 8 «Η ΚΕ θεωρεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται ο χαρακτήρας της εξουσίας με τις μεταβατικές «στιγμές» του ιστορικού χρόνου...».