Για άλλη μια φορά, έρχεται στην επικαιρότητα το άρθρο 16 και το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αυτή τη φορά μετά από τοποθέτηση του υπουργού Εσωτερικών (και πρώην υπουργού Παιδείας) Ευ. Στυλιανίδη που σε συνέδριο του Βρετανικού Συμβουλίου πρότεινε να υιοθετηθεί το μοντέλο του «μεικτού πανεπιστημίου», δηλαδή πανεπιστήμια που κατά το 49% θα ανήκουν σε ιδιώτες, οι οποίοι θα έχουν και το managment των ιδρυμάτων.

Ο υπουργός είπε συγκεκριμένα: «Ο προϋπολογισμός της χώρας μας επαρκεί για τη χρηματοδότηση περίπου 15 Πανεπιστημίων απ' τα 25 που διαθέτουμε με συνέπεια να απειλούνται τα υπόλοιπα με κλείσιμο ή μαρασμό». Πρότεινε, λοιπόν, να αξιολογηθεί πιλοτικά η (υλική και άυλη) αξία κάποιων ΑΕΙ και στη συνέχεια να μετοχοποιηθεί το 49% και να διατεθεί «σε Ελληνικά Ιδρύματα, εφοπλιστές, επιχειρηματίες που θέλουν πραγματικά να επενδύσουν στην Παιδεία. Εννοείται ότι ο ιδιώτης επενδυτής αναλαμβάνει και το διοικητικό και αναπτυξιακό management του Ιδρύματος», είπε ο υπουργός προσθέτοντας ότι ο πρύτανης θα περιοριστεί σε... «ακαδημαϊκά καθήκοντα».

Ο υπουργός ισχυρίστηκε ότι έτσι αυτά τα «μεικτά» ιδρύματα θα αποκτήσουν πόρους, θα εισρεύσουν επενδύσεις στη χώρα, θα μπορέσουν να κάνουν έρευνα για την αγορά και να δεχτούν φοιτητές εκτός ΕΕ με δίδακτρα. Αφησε να εννοηθεί δε ότι το κράτος θα σταματήσει να τα χρηματοδοτεί, λέγοντας ότι τα «μεικτά ιδρύματα» θα αναπτύξουν «την άμιλλα με τα παραδοσιακά δημόσια πανεπιστήμια που συνεχίζει να συντηρεί ο κρατικός προϋπολογισμός».

Ετσι, σύμφωνα με τον υπουργό παρακάμπτεται «έξυπνα» το εμπόδιο του άρθρου 16 του Συντάγματος (αφού τυπικά τα ιδρύματα κατά το 51% θα ανήκουν στο κράτος).

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΝΔ (όπως και το ΠΑΣΟΚ) εμφανίζουν την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας ως λύση που θα βοηθήσει τόσο την ίδια την Παιδεία όσο και την καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, είναι πασιφανές ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια σε τίποτα δεν έχουν βοηθήσει άλλες καπιταλιστικές χώρες να ξεπεράσουν την κρίση. Επιπλέον, το κεφάλαιο για να αναλάβει τη λειτουργία ενός πανεπιστημίου - επιχείρηση ή για να επενδύσει σε αυτό χρειάζεται να έχει εξασφαλισμένα κέρδη και κάποιος πρέπει να πληρώσει γι' αυτά (οι φοιτητές με υπέρογκα δίδακτρα, το προσωπικό με χαμηλές αποδοχές κ.ο.κ).