Επί της ουσίας, αξίωσε από το λαό να βάλει πλάτες στην πολιτική που τον γονατίζει για να ευημερούν οι εκμεταλλευτές του. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, τον περιμένει στη γωνία ο αυταρχισμός και η καταστολή, γνώρισμα μιας βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής, της οποίας στυλοβάτης είναι και η ΔΗΜΑΡ.

Διεκδικώντας από την αστική τάξη αναγνώριση των υπηρεσιών που της προσφέρει, εξήρε το κόμμα του λέγοντας: «Είχαμε και εμείς τη δυνατότητα να μείνουμε στο έδαφος της διαμαρτυρίας. Να επενδύσουμε προεκλογικά στην αγανάκτηση των πολιτών και να παίξουμε στον εύκολο δρόμο των ψηφοθηρικών υποσχέσεων».

Για λόγους δημαγωγίας, πρόσθεσε πως «δεν είναι νομοτέλεια η συνεχής επιβάρυνση φορολογουμένων - μισθωτών και συνταξιούχων» και πως «όσο πιο δυνατή θα είναι η ΔΗΜΑΡ τόσο περισσότερο θα προωθείται» ένα κάποιο σχέδιο προς όφελος των εργαζομένων!

Στο βαθμό που αυτό δεν σκοντάφτει «στην αναγκαία δημοσιονομική εξυγίανση» και στο βαθμό που κρίνεται απαραίτητο για «την υποστήριξη της κοινωνικής συνοχής», δηλαδή την άμβλυνση της λαϊκής οργής ή τη διατήρησή της σε πλαίσια ασφάλειας για το αστικό πολιτικό σύστημα και την αστική εξουσία. Προς τούτο μάλιστα, διεμήνυσε στις Βρυξέλλες να αντιληφθούν ότι πρέπει να περιφρουρηθεί «η κοινωνική και πολιτική σταθερότητα», αποκαλύπτοντας την έχθρα τους προς το εργατικό λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του.

Τέλος, στον ανταγωνισμό με το ΠΑΣΟΚ για το ρόλο καθενός στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας, ο Φ. Κουβέλης μίλησε για «διαφορά μεταξύ της κομματικής συγχώνευσης και της πολιτικής συμμαχιών».