Στο προσκήνιο επανέρχεται η πολυσυζητημένη «ειρηνευτική διαδικασία» στο Αφγανιστάν, με τον εγκάθετο Πρόεδρο της χώρας Χαμίντ Καρζάι να ανακοινώνει μετάβασή του στο Κατάρ, προκειμένου να έχει συνομιλίες με τους Ταλιμπάν. Στο ίδιο πλαίσιο κατοχικές δυνάμεις εμφανίζονται να παραδίδουν τον έλεγχο περιοχών και κολαστηρίων -όπως οι φυλακές της Μπαγκράμ- στον αφγανικό στρατό, δρομολογώντας τη δήθεν νέα εποχή της «αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων», της πολιτικής μετάβασης της χώρας, από τον πόλεμο στην «ειρήνη».

Οι ειρηνευτικές συνομιλίες που χαρακτηρίζονται ως «πρόοδος» προς το δήθεν τερματισμό του 12ετούς πλέον πολέμου στο Αφγανιστάν, ανακοινώθηκαν στα τέλη του περασμένου χρόνου και έθεταν ως στόχο την επίτευξη «συμφωνίας» εντός εξαμήνου, με δέσμευση τόσο του Αφγανιστάν, όσο και του Πακιστάν, που θεωρείται ως «συγκοινωνούν δοχείο» στην εξέλιξη του πολέμου. Υπέρ των συνομιλιών έχουν ταχθεί τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και ο ΟΗΕ, καλώντας τους Ταλιμπάν να λάβουν μέρος σε αυτές. Το γραφείο των Ταλιμπάν στο Κατάρ, υποστηρίζεται και από τις ΗΠΑ, που τους καλούν να συμμετάσχουν εποικοδομητικά στις διαπραγματεύσεις.

Την ίδια στιγμή που ΝΑΤΟ και ΗΠΑ δηλώνουν δήθεν ένθερμοι υποστηρικτές του «τερματισμού της κατοχής», τον επόμενο χρόνο, δίνοντας υποσχέσεις απόσυρσης των στρατευμάτων τους, ο επικεφαλής της «Συμμαχίας», Αντερς Φον Ράσμουσεν, δε χάνει ευκαιρία για να πει ότι το ΝΑΤΟ «δε θα εγκαταλείψει ποτέ το Αφγανιστάν» δηλώνοντας ξεκάθαρα τους στόχους για την επόμενη μέρα.

Την παράδοση του ελέγχου του Αφγανιστάν στις τοπικές δυνάμεις ασφαλείας, οι οποίες ελέγχονται πλήρως από τις κατοχικές δυνάμεις, ακολουθεί σημαντική αύξηση επιθέσεων στον αφγανικό στρατό, κυρίως εκ των έσω, καλλιεργώντας ισχυρό κλίμα ανασφάλειας.

Οι Ταλιμπάν από την πλευρά τους, γνήσιο τέκνο των μυστικών υπηρεσιών, που έδρασαν αρχικά στο πλευρό των ΗΠΑ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, σημερινοί «αντίπαλοι» της κατοχής εντείνουν την πολεμική τους στην κυβέρνηση Καρζάι. Υποστηρίζουν ότι δε δέχονται να συνομιλήσουν με εκπροσώπους μίας εγκάθετης εξουσίας και προωθούν το σκοταδισμό και το καθεστώς τρόμου στη χώρα.

Ο «φόβος» των Ταλιμπάν και της ισχυροποίησης τους -παράλληλα- διατηρείται ζωντανός με ερωτηματικά να διατυπώνονται για την «ασφάλεια» του Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων το 2014. Στα διλήμματα που θέτουν ωστόσο ΝΑΤΟ και εμμέσως η αφγανική κυβέρνηση, δεν αναφέρεται ότι στην πραγματικότητα η κατοχή έχει δημιουργήσει ήδη τις υποδομές για να συνεχίσει την απρόσκοπτη παρουσία της στο Αφγανιστάν, καθώς και την εξασφάλιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, μέσα από τον έλεγχο των πολιτικών θεσμών, καθώς και της οικονομίας της χώρας.

Η παρουσία των Ταλιμπάν λειτουργεί και σήμερα, ως ενισχυτικός παράγοντας στο κλίμα ανασφάλειας και υποστηρίζει τη δήθεν «αναγκαιότητα» της παρουσίας των αμερικανο-ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Η κλιμάκωση της έντασης στο Πακιστάν, που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες, με αιχμή επιθέσεις που υποδαυλίζουν τις θρησκευτικές διαφορές, αποκαλύπτουν επίσης τον υπονομευτικό για την ειρήνη ρόλο των Ταλιμπάν. Η διάχυση του πολέμου και η αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής, αποτελεί την πάγια δικαιολογία διάχυσης του πολέμου, καθώς αμερικανικές δυνάμεις επιχειρούν στο Πακιστάν, με κλιμάκωση των επιθέσεων των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και παράλληλη δράση του πακιστανικού στρατού προς τη γραμμή των «εκκαθαριστικών επιχειρήσεων». Ο λαός της χώρας και σε αυτή την περίπτωση βιώνει την ίδια εξαθλίωση με τους γείτονές του, αναζητώντας διέξοδο στην απελπισία.

Ο λαός του Αφγανιστάν εξακολουθεί να παραμένει αιχμάλωτος μεταξύ διασταυρούμενων πυρών, πληρώνοντας με αίμα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Το βιωτικό επίπεδο παραμένει στο ναδίρ, με συντριπτικά ποσοστά φτώχειας, εξαθλίωσης και ανεργίας, ενώ κυρίαρχος είναι ο ισλαμικός νόμος. Η, με τα όπλα επιβαλλόμενη, «δημοκρατία» των κατοχικών δυνάμεων συνεχίζει να συμβάλλει στην αύξηση του αριθμού των νεκρών αμάχων, ενώ οι διώξεις και ο εξαντλητικός πόλεμος οδηγεί εκατοντάδες Αφγανούς να συνταχθούν με τους Ταλιμπάν, προκειμένου να απαλλαγούν από την κατοχή. Το 2011 δεκάδες πρόσφυγες, κυρίως παιδιά, έχασαν τη ζωή τους από το κρύο σε καταυλισμούς γύρω από την Καμπούλ, ενώ τα Ηνωμένα Εθνη καλούν υποκριτικά σε βοήθεια, συγκεντρώνοντας κονδύλια για τους πρόσφυγες, στηρίζοντας παράλληλα την κατοχή.

Οι αμερικανο - ΝΑΤΟικές κατοχικές δυνάμεις έχουν ήδη κάνει τον προγραμματισμό της «αποχώρησής» τους, διατηρώντας τον έλεγχο της χώρας. Το σύνολο των κρατικών δομών, τα σχέδια ανοικοδόμησης, ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών έχουν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε επί της ουσίας η εξουσία της κατοχής να διατηρηθεί με στόχο και την εξασφάλιση του ελέγχου των ενεργειακών δρόμων.

Ωστόσο, πέρα από τα αμερικανο - ΝΑΤΟικά συμφέροντα, στο Αφγανιστάν προβάλλονται και νέες διεκδικήσεις, με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να ενισχύονται. Εντονο ενδιαφέρον για την περιοχή εκφράζεται ξεκάθαρα, εδώ και χρόνια, από την Κίνα, τη Ρωσία και την Τουρκία. Και οι τρεις χώρες έχουν προχωρήσει τη δραστηριοποίησή τους όσον αφορά το Αφγανιστάν και την εξασφάλιση συμβολαίων.

Η Τουρκία προωθεί την πολιτική της, μέσω της ενδυνάμωσης των σχέσεων που υποστηρίζει ότι επιδιώκει με τις μουσουλμανικές χώρες, φιλοξενώντας συναντήσεις για την προώθηση της ειρηνευτικής διαδικασίας, μεταξύ του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Η Αγκυρα έχει προχωρήσει στην ολοκλήρωση πάνω πλέον των 800 έργων «ανοικοδόμησης» ενώ προωθεί και την οικονομική διείσδυση.

Η Κίνα από την πλευρά της επίσης προσπαθεί να πρωταγωνιστήσει στο Αφγανιστάν, μέσα από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Το Πεκίνο έχει εξασφαλίσει ήδη την εκμετάλλευση ορυχείων του Αφγανιστάν, με συγκεκριμένες επιχειρήσεις όπως η «Jiangxi Copper Co» και η «China Metallurgical Group Corp» που έχουν κλείσει συμφωνίες για τα ορυχεία χαλκού στο Aynak νότια της Kαμπούλ, όπου υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα, κάνοντας επενδύσεις ύψους 4 δισ. δολαρίων.

Παράλληλα, έρχονται στο φως εκτιμήσεις γεωλόγων που κάνουν λόγο για κοίτασμα πετρελαίου, στα βόρεια της χώρας, που μπορεί να δώσει 1,8 δισ. βαρέλια, ενώ θεωρείται ότι το Αφγανιστάν είναι μία χώρα με πολλές πετρελαιοπηγές και κοιτάσματα φυσικού αερίου. Επίσης, διαθέτει πλούσια κοιτάσματα σιδήρου, λιθίου, χαλκού και χρυσού αξίας περίπου ενός τρισ. δολαρίων. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρείται βέβαιο ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα κάνουν το παν για να παραμείνουν στη χώρα και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.