Θα τραγουδάμε ακόμα;

Ναι, θα τραγουδάμε:

Το τραγούδι της φρίκης.

Και ο Μπρεχτ μέχρι την τελευταία του στιγμή δε σταμάτησε ποτέ να τραγουδάει, να καταγγέλλει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, να πολεμάει με το έργο του για την ανατροπή του, ν' ανοίγει νέους πρωτοποριακούς δρόμους στην τέχνη. Σαν ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, θεωρητικός και δημιουργός του επικού θεάτρου, σκηνοθέτης αλλά και μουσικός ταυτίστηκε και στρατεύτηκε στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία και το κίνημα της εργατικής τάξης και λειτούργησε συνειδητά σαν δάσκαλος και μαθητής συγχρόνως.

Μα συχνά έλεγε: μονάχα ο τάφος

Δε θα χει πια να μου διδάξει

«Αυτός που μαθαίνει»

Είναι γι' αυτό το λόγο που σήμερα ιδιαίτερα μετά την οπισθοδρόμηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το έργο του είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Στην εποχή του σύγχρονου μεσαίωνα ο λόγος του στροβιλίζεται σαν σίφουνας στα καλντερίμια της ανθρώπινης ιστορίας, αποδομεί το σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και συμβάλλει με τον τρόπο αυτό στην τελική προσπάθεια για την έφοδο στον ουρανό.

Η πολυετής μαθητεία μου στο έργο του, με οδήγησε, με τη συμβολή των συνεργατών μου στη δημιουργία ενός σύνθετου έργου που έχει αποκλειστικά σαν κορμό του τον αιχμηρό και διαυγή του λόγο.

Είναι ευτυχής συγκυρία για μένα το γεγονός ότι το Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ και η Πολιτιστική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ στο πλαίσιο του Β' μέρους του κύκλου πολιτιστικών εκδηλώσεων αφιερωμένων στον Μπ. Μπρεχτ μού δίνει την ευκαιρία να παρουσιάσω ολοκληρωμένα το έργο μου αυτό. Ενα μεγάλο ευχαριστώ. Ενα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης αυτής. Θεωρώ απαραίτητο να θυμόμαστε πάντοτε την προτροπή του μεγάλου επαναστάτη διανοητή.

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι

Είμαστε χαμένοι.

.... Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται.