Με προσφυγή σε φθηνές δημαγωγικές εξαγγελίες επιχειρεί ο πρώτος τη τάξει της συγκυβέρνησης, πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, να δημιουργήσει κλίμα τεχνητής ευφορίας και ευδαιμονίας, συνεπικουρούμενος και από τις δύο κυβερνητικές συνιστώσες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, σε μία Ελλάδα που κατασπαράζεται από την εκρηκτική ανεργία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τους χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις που έχουν μετατραπεί σε προνοιακά επιδόματα και το ανελέητο φοροκυνηγητό εκατομμυρίων εξαθλιωμένων από τις πολιτικές της άγριας λιτότητας.

Τάζει «επανεκκίνηση της οικονομίας» από ένα έργο που όταν ολοκληρωθεί θα το εκμεταλλεύονται ιδιώτες, οι οποίοι όμως βάζουν μπροστά τις μπουλντόζες με χρήματα του Δημοσίου, το οποίο χρηματοδοτεί το ιδιωτικό έργο με 400 εκατ. ευρώ.

Μικρή λεπτομέρεια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος μπροστά στην προοπτική της ανάπτυξης... Αλλά πραγματικά έρχεται η ανάπτυξη - η καπιταλιστική ανάπτυξη - στην Ελλάδα σήμερα; Και αν έρθει ποιον θα ωφελήσει, τους μεγαλοεπιχειρηματίες ή το λαό;

Ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, στο συνέδριο του «Εconomist» στις 15 Απρίλη, όσον αφορά στις προϋποθέσεις παράλληλης συνύπαρξης της περαιτέρω συνέχισης της «δημοσιονομικής προσαρμογής» (διάβαζε πολιτικές λιτότητας) με την οικονομική ανάπτυξη, για την Ελλάδα ισχυρίστηκε πως είναι:

-- Η υλοποίηση μιας τραπεζικής Ενωσης το συντομότερο δυνατό, χωρίς αστερίσκους

-- Η συμμετρική προσαρμογή κρατών - μελών με ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και κρατών - μελών με αντίστοιχα πλεονάσματα. Στο σημείο αυτό ο υπουργός επικαλέστηκε τον Κέινς στη διαπραγμάτευση του Μπρέτον Γουντς, ο οποίος είχε αναφέρει ότι «σε συστήματα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, δεν μπορούν όλες οι χώρες να αποπληθωρίζουν τις οικονομίες τους. Αν το κάνουν αυτό όλες οι χώρες, τότε η κατάληξη θα είναι η ύφεση».

-- Να δεχτούν τα κράτη - μέλη του ευρωπαϊκού βορρά να ανακυκλώνουν τα οφέλη που έχουν από την κρίση, προς τον ευρωπαϊκό νότο (πραγματοποίηση άμεσων επενδύσεων), ή να συμφωνήσουν να μειωθεί το επίσημο χρέος των χωρών του νότου (όπως έγινε με την Ελλάδα), ή, τέλος, να δεχτούν οι χώρες του νότου να έχουν υψηλότερο πληθωρισμό από το μέσο όρο της Ευρωζώνης.