Η υποκρισία στον αστικό Τύπο δεν έχει όρια. Δυο μέρες πριν πλημμύρισαν οι σελίδες με άρθρα που παίνευαν την ανακοίνωση μιας τράπεζας ότι δε θα δίνει δάνεια σε εταιρείες που έχουν ανασφάλιστους εργάτες.

Στο ίδιο διάστημα, σε παράπλευρες σελίδες, στα ίδια έντυπα αυξάνεται η πίεση για να επιτραπεί η συγκομιδή της φράουλας με ανασφάλιστους εργάτες.

Αυτό που στην πρώτη περίπτωση είναι απλά διαφήμιση της «κοινωνικής ευαισθησίας» ενός μονοπωλιακού ομίλου που υπάρχει ακριβώς γιατί διαιωνίζεται η άγρια εκμετάλλευση των εργατών, στη δεύτερη περίπτωση είναι η ωμή παραδοχή ότι χωρίς τσακισμένα μεροκάματα δεν υπάρχουν κέρδη τέτοια που να κάνουν τον αγροτο-καπιταλιστή σεβάσμιο εταίρο του τραπεζίτη.

Στη Μανωλάδα, ήδη μόλις καταλάγιασε το σοκ των πρώτων ημερών μετά τους πυροβολισμούς, οι καπιταλιστές που παριστάνουν τους αγρότες πέρασαν σε επικοινωνιακή αντεπίθεση, αξιοποιώντας πρόθυμους δημοσιογράφους που χύνουν δάκρυ κάθε μέρα για την παραγωγή που σαπίζει στα χωράφια. Στο διά ταύτα, ζητάνε να μετατραπούν τα χωράφια σε φυτείες σκλάβων. Αν και δεν το δηλώνουν ανοιχτά, στην πράξη ζητάνε να γίνουν τα χωράφια ...Μπαγκλαντές. Βλέπουν τους καπιταλιστές εκεί να ευημερούν πάνω απ' τα πτώματα των εργατών και τους πιάνει ένα παράπονο. «Γιατί εκείνοι κι όχι εμείς; Τους ίδιους εργάτες χρησιμοποιούμε». Σε λίγο θα μιλήσουν και για αθέμιτο ανταγωνισμό. Η απάντηση είναι μία: Οι εργάτες θα συνεχίσουν να παράγουν και φράουλες χωρίς τους καπιταλιστές. Οι καπιταλιστές δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς την εκμετάλλευση των εργατών.

Αυτοί που διέταξαν τους πυροβολισμούς κατά των Μπαγκλαντέζων εργατών στη Μανωλάδα κι εκείνοι που αξίωσαν να δουλεύουν οι εργάτες στο Rana Plaza του Μπαγκλαντές μέχρι να θαφτούν ζωντανοί κάτω από το κτίριο των κλωστοϋφαντουργείων που κατέρρευσε, είναι οι ίδιοι ακριβώς.

Το γεγονός ότι αλλάζουν τα ονόματα των επιχειρηματιών του κάθε παραδείγματος καμιά σημασία δεν έχει. Είναι μια τάξη κηφήνων που στηρίζει την ύπαρξή της στην εκμετάλλευση των εργατών.

Το κυνήγι του κέρδους τούς εξαγριώνει, τους κάνει ακόμα χειρότερους όσο δεν συναντούν απέναντί τους ένα ρωμαλέο ταξικό εργατικό κίνημα.

Η οργή των εργατών στο Μπαγκλαντές για τη σφαγή στα κλωστοϋφαντουργεία είναι εγκλωβισμένη όσο περιορίζεται στα όρια της εκτόνωσής της. Μετά την εκτόνωση, θα παραμείνει ο φόβος απέναντι στην εξουσία των καπιταλιστών, όπως ακριβώς συμβαίνει στη Μανωλάδα.

Ισχύει κι εκεί ό,τι κι εδώ: Πρέπει να αναγνωρίσεις τον πραγματικό αντίπαλο και να τον χτυπήσεις εκεί που πονάει. Κι αυτό είναι η αφαίρεση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αυτό προϋποθέτει αμφισβήτηση στο δικαίωμα στην ιδιοκτησία και αναγνώριση στο δικαίωμα αυτοί που παράγουν να είναι και κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.

Οπως εκατομμύρια εργάτες μπορούν να δουλέψουν στα χωράφια με πλήρη δικαιώματα, για να εξασφαλίσουν τη διατροφή όλου του πληθυσμού, έτσι και εκατομμύρια εργάτες μπορούν να δουλεύουν στα εργοστάσια για την κοινωνική ευημερία. Και στη μια και την άλλη περίπτωση, εμπόδιο είναι η ιδιοκτησία στη γη και τα μέσα παραγωγής. Αυτό το εμπόδιο δεν αντιμετωπίζεται με νομικές ρυθμίσεις των σχέσεων εργασίας - κεφαλαίου (αυτές στην καλύτερη των περιπτώσεων διαιωνίζουν την εκμετάλλευση απαλύνοντας τον πόνο) μόνο ανατρέπεται.

Επειδή αυτό ακριβώς, την ανατροπή, επιτάσσει το μόνο πραγματικό ιστορικό δεδομένο ότι από καιρό ζούμε στην εποχή του περάσματος από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στις σοσιαλιστικές, αυτό επιβάλλεται να είναι το κύριο που θα συζητιέται ανάμεσα στους εργάτες. Για να γίνει η επιστημονική πρόβλεψη της θεωρίας, επαναστατική πράξη.

Ασχετο: Αυτοί που εμφανίζονται να κλαίνε για την αδικία των ρουσφετιών και ζητάνε απολύσεις των συμβασιούχων είναι αυτοί ακριβώς που τα επέβαλαν. Η δική τους εξουσία είναι αυτή που στηρίζεται στο ρουσφέτι, το οποίο με τη σειρά του είναι αποτέλεσμα ενός άγριου εκβιασμού των εργατών εκεί που πονάνε: Οτι πρέπει να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν. Για να διαιωνίσουν την εξουσία τους οι καπιταλιστές καταγγέλλουν τα παλιά ρουσφέτια για να τα αντικαταστήσουν με νεότερα. Για να αυξήσουν δηλαδή τη βάση των εκβιασμένων εργατών.

Ομως: Οι εργάτες είτε με διαγωνισμό είτε με ρουσφέτι έχουν δικαίωμα σε μόνιμη δουλειά. Ολοι οι εργάτες. Η λύση δεν είναι οι απολύσεις αλλά η μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους.

Μόνο από τέτοια αφετηρία οι εργάτες έχουν ελπίδα να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο. Αλλά αυτό σημαίνει να σπάσεις αυγά. Σημαίνει να διεκδικήσεις μια οικονομία για τα δικά σου συμφέροντα και άρα μια εξουσία που να μπορεί να επιβάλει αυτήν την οικονομία.

Κάθε άλλη συζήτηση που γίνεται στο γήπεδο του αντίπαλου περιέχει την ήττα. Οπως το κλάμα για τους φόρους που δεν πληρώνονται -γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν- γίνεται αίτημα για ακόμα σκληρότερη φορολογία, ώστε να 'χει το κράτος των καπιταλιστών ισχυρό ταμείο για τις ανάγκες των καπιταλιστών.