Μα τι θέλουν και ξεπαγιάζουν στην εθνική οδό οι αγρότες;

Δε διάβασαν ότι το μέλλον τους είναι τα χωράφια - ουρανοξύστες;

Δεν τους είπε ο συνεργάτης της Μπατζελή που παριστάνει και τον αγρότη ότι, αντί να περιμένουν προκοπή με φτηνούς εργάτες γης από το Μπαγκλαντές, πρέπει να ρίξουν στην παραγωγή και τα παιδιά τους που με πτυχία φυτικής παραγωγής μπορούν να φτάσουν στο ύψος ενός ουρανοξύστη τα μεταλλαγμένα προϊόντα;

Δεν είναι δούλεμα. «Σεντόνια» ολόκληρα οι σχετικές σελίδες στον αστικό Τύπο που εξηγούν ποιο είναι το μέλλον της αγροτικής παραγωγής. Τέρμα πια, λένε, τα απέραντα χωράφια που καταπίνουν νερό. Αρκεί ένας ουρανοξύστης - σαν κι αυτόν στους Αμπελόκηπους - καλή γνώση κομπιούτερ κι ένας κατάλληλα μεταλλαγμένος σπόρος για να δεις παραγωγή να τρίβεις τα μάτια σου.

Ηταν να μην αρχίσουν να βγαίνουν τα τρακτέρ στο δρόμο. Τι έχουμε να μάθουμε από δω και πέρα δεν το χωράει ο νους μας.

Ωσπου να ομολογήσουμε πως είναι λάθος όσα ξέρουμε: Οτι η Ελλάδα όχι μόνο είχε διατροφική επάρκεια πριν μπει στην ΕΟΚ, αλλά έκανε και μεγάλες εξαγωγές προϊόντων. Ενώ τώρα το μονοπώλιο που ελέγχει ήδη τα δημητριακά επιβάλλει να εισάγουμε ό,τι και στο πιο ξερό χωράφι μπορούμε να παράγουμε. Ξέραμε πως το ψωμί του εργάτη είναι το στάρι του αγρότη. Κι ότι το τρακτέρ του αγρότη είναι παραγωγή του εργάτη. Οτι η ζεστή μπλούζα του οικοδόμου είναι το μαλλί απ' την Ηπειρο. Οτι το εσώρουχο του καθενός είναι το βαμβάκι από τη Θεσσαλία. Οτι πορτοκάλια, λεμόνια, βερίκοκα που απ' το βάρος τους σπάζαν τα κλαδιά, δεν πήγαιναν χαμένα, τα είχαν αγοράσει, πριν ακόμα καρπίσουν τα δέντρα, άλλες χώρες που δεν είχαν τέτοια ευλογία στη γη τους.

Ε, λάθος είναι όλα αυτά, διακηρύσσουν αυτοί που δεν τους αρκεί να παίρνουνε κοψοχρονιά την παραγωγή, θέλουν τον αγρότη να πουλά για ένα πιάτο φαΐ το ίδιο το χωράφι του, για να μπορεί κάποια Βιβάρτια να ελέγχει απόλυτα όλη την παραγωγή.

Αν όσα αφορούν στον αγροτικό πληθυσμό είναι μια φορά αιτία εξέγερσης για τους εργάτες - στο πλάι των αγροτών - όσα συμβαίνουν στις πόλεις είναι αιτία για να σηκωθούν και οι πέτρες κάτω από την άσφαλτο.

Μετά τις 100 μέρες που θα έφερναν το χαμόγελο στα χείλη (αλλά έκαναν ακόμα πιο άδειες τις τσέπες των εργατών) διαλαλούν τώρα τις 1.000 μέρες που, αφού πεινάσουμε, μετά; α, μετά να δεις χρυσά κουτάλια. Το ίδιο έλεγαν και για το 1992, για όποιον θυμάται...

Αυτό που συμβαίνει διαρκώς είναι να αυξάνεται η παραγωγικότητα, να αυξάνουν οι άνεργοι, να αυξάνονται τα κέρδη και να πέφτει πανηγυρικά το επίπεδο ζωής των εργατών. Την ώρα ακριβώς που όσα παράγουν οι εργάτες θα έπρεπε να έχουν μετατρέψει όλη τη γη σε κήπο της Εδέμ.

Αυτά που εξαγγέλλουν σαν αναγκαία - προσωρινά μέτρα για να δούμε αύριο άσπρη μέρα, δεν είναι κανένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Είναι ο αναγκαστικός δρόμος για το κεφάλαιο, ώστε να έχει περισσότερα κέρδη. Κι εδώ ακριβώς είναι η αντίφαση που δεν ομολογούν. Τα υπερκέρδη και η αδυναμία τους να τα επενδύσουν είναι που φέρνει πάντα τις καπιταλιστικές κρίσεις. Τα υπερκέρδη που - αναγκαστικά, δε ζει αλλιώς το σύστημα - επιδιώκουν ξανά είναι η προαγγελία της επόμενης κρίσης. Που θα κληθούν και πάλι οι εργάτες να πληρώσουν. Αυτός ο κύκλος είναι μια διαρκής βουτιά στη βαρβαρότητα. Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να καταργηθεί η κινητήρια δύναμή του, το καπιταλιστικό κέρδος. Αρα το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Ο τρόπος που αντιμετώπισαν χτες κυβερνητικές και «αντικυβερνητικές» εφημερίδες το πρόγραμμα σταθερότητας που εξήγγειλε η κυβέρνηση, χειροκροτώντας δηλαδή, είναι αποκαλυπτικός. Λέει στους εργάτες πως απέναντι δεν έχουν μόνο το αφεντικό τους, αλλά όλο το σύστημα που στηρίζει τους καπιταλιστές.

Επειδή ούτε οι καπιταλιστές μπορούν να λύσουν τελεσίδικα τις κρίσεις του συστήματός τους, ούτε οι εργάτες μπορούν να ελπίζουν πως θα ζήσουν σαν άνθρωποι με τον καπιταλιστή στο σβέρκο τους. Επειδή η εργατική τάξη γεννήθηκε μαζί με τον καπιταλισμό με ιστορική αποστολή να θάψει το σύστημα που τη γέννησε σαν μισθωτό σκλάβο. Γι' αυτό όλο και πιο έντονα η κάθε καπιταλιστική κρίση προβάλλει την ανάγκη πιο έντονα και η εργατική τάξη να παλεύει για όλο το δίκιο της.

Οι αγρότες σήμερα είναι αντιμέτωποι με τα ίδια ακριβώς μονοπώλια που κάνουν τη ζωή μαρτύριο και των εργατών.

Είναι η βάση, ο κοινός εχθρός για να αποκτήσουν αυτοί κι εκείνοι οι αγώνες ενιαία προοπτική...